องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 77

“ข้าไร้มารยาทเอง”

เซียวปี้เฉิงแทบจะหยุดหายใจ มือที่กอดนางไว้แน่นก็ปล่อยออกอย่างหมดแรง รอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมานั้นแข็งทื่อมาก

“วันนี้เจ้าก็คิดเสียว่า ข้าโกรธจนเบลอไปเอง พูดจาไม่ได้กลั่นกรองจากสมองเสียก่อน”

หลังจากที่ถูกปฏิเสธ ความเจ็บปวดจากหัวใจก็ถูกเติมเต็มไปด้วยความเสียใจและกระวนกระวาย

เขาลืมไปได้ยังไงนะ หยุนหลิงมีใครอีกคนในใจ คนคนนั้นสำคัญต่อนางที่สุด นางจะรับเขาได้ยังไงล่ะ?

วันนี้ทำอะไรไม่คิดแบบนี้ ต่อไปพวกเขาจะมองหน้ากันติดไหม?

หยุนหลิงไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน จึงรู้สึกทำตัวไม่ถูกทันที

ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะเคยพูดว่า รอเซียวปี้เฉิงหลงรักนางแล้ว นางจะทำให้อีกฝ่ายรู้ซึ้งถึงคำว่าเจ็บปวดไปถึงทรวง แต่นั่นเป็นแค่คำประชดตอนโกรธก็เท่านั้น นางไม่ได้จริงจังเลย

“ใกล้มืดค่ำแล้ว เจ้าออกไปทั้งวัน กินข้าวเย็นก่อนค่อยนอนเถอะ”

เขากลับหลังหันเดินออกไป แผ่นหลังมีความตื่นตระหนก หยุนหลิงอดไม่ได้ขมวดคิ้วเรียกเขาไว้

“เดี๋ยวก่อน เจ้า……”

นางเรียกอีกฝ่ายไว้ แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เซียวปี้เฉิงได้ยินแล้วก็ชะงักฝีเท้า สองมือที่แนบข้างกายไว้ก็กำหมัดแน่น ในที่สุดก็ทนไม่ไหว จึงถามอย่างไม่พอใจว่า “เป็นเพราะเขาหรือเปล่า?”

หยุนหลิงอึ้ง “ใคร?”

“……คนที่อยู่ในใจของเจ้า เป็นพี่ฉิงที่เจ้าพูดถึงก่อนหน้านั้นเหรอ?”

ถามเสร็จแล้ว เซียวปี้เฉิงก็แสยะยิ้มอย่างขมขื่นในใจ เขาชอบหาเรื่องทรมานตัวเองจริงๆ

พอเข้าใจแล้วว่าคนคนนั้นเป็นใคร หยุนหลิงก็กระตุกมุมปาก “พี่ฉิงคือผู้หญิง ข้าไม่ใช่เลสเบียน!”

เลสเบียนคืออะไร?

เซียวปี้เฉิงยังไม่ทันได้ครุ่นคิด เขาก็อึ้งอยู่กับที่ แล้วถามย้ำว่า “ผู้หญิงเหรอ?”