องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 81

ในวินาทีนั้นเอง หยุนหลิงรีบจับไปที่เกาทัณฑ์ใต้แขนเสื้อตัวเอง

เข็มพิษมีฤทธิ์ออกอาการชา แต่ม้าคลั่งอยู่เกินระยะการยิง ไม่รู้ว่าจะยิงได้หรือไม่

ในตอนที่นางกำลังจะลั่นไก ตรงหน้าเหมือนมีอะไรวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายของคนผอมแห้งที่คุ้นเคยกระโดดข้ามรถม้าข้างหน้า ยกแขนอันแห้งเหี่ยวนั้นขึ้นมาสูงๆ

ภายใต้แสงแดดเจิดจ้า ดาบสะท้อนแสงที่แสบตาออกมา

ข้างหน้าหยุนหลิงขาวโพลนไปหมด ในตอนที่สายตากลับมาเป็นปกติ ม้าคลั่งตัวนั้นก็ถูกตัดขาหน้าไปแล้วตกลงพื้นอย่างแรง ร้องเจ็บปวดไม่หยุด

ทั้งถนนเงียบสงบ ต่อมาก็ฮือฮากันขึ้นมา

หยุนหลิงเบิกตาโพลง นางอ้าปากเล็กน้อยอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เซียวปี้เฉิงก็ตกตะลึงมาก พูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “เสด็จ เสด็จปู่?”

ร่างกายนั้นยังคงผอมแห้ง แต่กลับเต็มไปด้วยหลังและความไม่ยอมแพ้ง่ายๆเฉกเช่นเดียวกับความทรงจำ

“ไท่ซ่างหวง——เป็นไท่ซ่างหวง!”

“ไท่ซ่างหวงช่วยทุกคนเอาไว้ ไท่ซ่างหวงทรงพระเจริญ!”

“ไท่ซ่างหวงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปี หมื่นหมื่นปี!”

ทั้งถนนเหมือนน้ำมันร้อนดุเดือดบนกระทะ เดือดพล่านอย่างดุดัน

พวกชาวบ้านถอยออกมาเปิดทางให้เขา คุกเข่าลงทั้งสองทาง แล้วก้มลงกราบ พูดเสียงดังอย่างพร้อมเพรียง

หยุนหลิงใจสั่น รู้สึกเป็นครั้งแรกว่า ตาแก่ที่มีนิสัยแปลกและตะกละคนนี้ ได้รับตำแหน่งและความนับถือของชาวประชาต้าโจวยังไง

ต่อมาก็มีเสียงซุบซิบก็ดังขึ้น “อาการป่วยของไท่ซ่างหวงดีขึ้นแล้วเหรอ?”

“ไหนว่าไท่ซ่างหวงแก่จนลืมทุกอย่างไปแล้วไง? แต่ดูทรงพลังไม่ด้อยไปกว่าตอนนั้นเลยนะ!”