องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1000

“ยังมีอีกเรื่อง”

หลังจากฉินเหยียนคิดไปคิดมา เขาก็ถามอีกครั้ง

“หากเจ้ามีเวลา เจ้าหาเวลาเป็นหูเป็นตาให้ข้าเสียหน่อย เรื่องอาณาจักรหลู่ เกี่ยวกับการสร้างโรงต่อเรือ ช่วงนี้พวกเขาล้ำเส้นและดูเหมือนจะมีความสุขมากเกินไปแล้ว”

“เพคะ ฝ่าบาท จะให้ข้าสั่งสอนพวกเขาหรือไม่เพคะ?”

หลิวเชียนเชียนถามอย่างสงสัย

ความจริงแล้วนางไม่พอใจพวกนักธุรกิจที่ไม่รู้จักกาละเทศะเหล่านี้มานานแล้ว แต่นางไม่รู้จะจัดการอย่างไร

ฉินเหยียนส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ยังก่อน ตนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน จิ่วโจวเพิ่งจะถูกควบรวมเข้าด้วยกัน หากอาณาจักรฉินทำอะไรรุนแรงเกินไป จะทำให้ทุกอาณาจักรหันมาตอบโต้ได้”

“เพคะ” หลิวเชียนเชียนพยักหน้าเห็นด้วย

ครั้งนี้ฉินเหยียนคุยกับหลิวเชียนเชียนเป็นเวลานาน หลังจากวางแผนในอนาคตอย่างละเอียดแล้ว ฉินเหยียนก็จากไป

...

ด้านอาณาจักรหลู่ ในเวลานี้มีคนจำนวนมากมารวมตัวกัน

หวังจี้ตงยังคงเป็นแกนนำ และจุดประสงค์ของเขานั้นเรียบง่ายมาก เขายังคงมุ่งเป้าไปที่เสิ่นเฟย

ทุกคนมาที่ห้องโถงและพูดคุยกันอย่างลับๆ

หวังจี้ตงพูดด้วยรอยยิ้ม

“ทุกท่าน เป็นเพราะความพยายามและความช่วยเหลือของเราทุกคน อู่ต่อเรือเสิ่นซื่อได้รับผลกระทบและความเดือดร้อนอย่างที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แต่ที่แน่ๆ มีเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นแน่นอนแล้วนั่นก็คือ อู่ต่อเรือเสิ่นซื่อต้องย่อยยับลงในเร็วๆ นี้เป็นแน่”

เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินเช่นนั้น พวกเขาแสดงท่าทีมีความสุขออกมา

“ฮ่าๆ เรื่องอู่ต่อเรือเสิ่นซื่อเป็นเรื่องเล็ก เรื่องสำคัญก็คือ ตอนนี้ฉินเหยียนต้องกำลังร้อนรนอยู่แน่ๆ”

คนที่พูดชื่อหยางเหวิน เป็นหนึ่งในเจ็ดเจ้าของอู่ต่อเรือที่สำคัญในอาณาจักร สถานะทางสังคมเขามีอิทธิพลในวงการอู่ต่อเรือเป็นอย่างมาก

“คราวนี้เสิ่นเฟยจบเห่แล้ว!” คนอื่นหัวเราะอย่างเห็นด้วย

“เสิ่นเฟยจะต้องถูกชดใช้ด้วยราคาที่แสนจะเจ็บปวดอย่างแน่นอน!”

“ถูกต้อง! คนที่ชอบกอบโกยผลประโยชน์ให้ตัวเองเช่นนี้ ควรให้เขาได้ลิ้มรสความลำบากเสียให้เข็ด!”

หวังจี้ตงได้ยินเสียงทุกคนวิพากษ์วิจารณ์ เขาพูดด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มจางๆ

“ทุกคน ต้องทำให้เสิ่นเฟยได้รับความเสียหายครั้งยิ่งใหญ่ สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับพวกเราในตอนนี้ เราต้องให้พวกอาณาจักรฉินรู้ว่า หากคิดอยากจะมีส่วนร่วมในธุรกิจอู่ต่อเรือ พวกเขาควรให้ความร่วมมือกับพวกเราเสียแต่โดยดี”

ทันทีที่เขาพูดจบ มีคนยกมือขึ้นเห็นด้วยทันที พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วพูดว่า

“เถ้าแก่หวังพูดถูก! ข้าเห็นด้วยกับแนวคิดนี้! เช่นนั้นแม้ว่าเสิ่นเฟยจะเก่งแค่ไหนแต่เขายังเด็ก ไม่มีอะไรต้องกังวล”

“อืม พี่หวังพูดถูก”

อีกคนแสดงท่าทีสนับสนุนเช่นเดียวกัน

หวังจี้ตงหัวเราะ จากนั้นหรี่ตาลงแล้วพูดว่า

“ทีนี้ เรามาคุยกันเถิดว่าพวกเราจะร่วมมือกับฉินเหยียนอย่างไร?”

ลูกน้องตกใจ พลันพูดตะกุกตะกัก

“ใช่ ใช่ขอรับ เถ้าแก่หวัง ได้ยินมาว่าเป้าหมายเงินจำนวนนั้นเสิ่นเฟยต้องการเอาไปพัฒนาและสร้างธุรกิจอู่ต่อเรือของตัวเองให้ยิ่งใหญ่ภายในหนึ่งถึงสองเดือน”

“นั่นช่างไร้เหตุผลสิ้นดี ไอ้สารเลวเอ้ย!”

หวังจี้ตงโกรธมาก เดิมทีเขาคิดว่าหลังจากที่เขาหลอกเสิ่นเฟยได้ครั้งหนึ่ง ทำให้อีกฝ่ายเสียหน้า เสิ่นเฟยน่าจะไม่กล้าทำอะไรไปพักหนึ่ง แต่เขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะตอบโต้เขาแถมตอบโต้ด้วยวิธีการที่หนักกว่าด้วย

เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินข่าวต่างมองหน้ากัน และความตกใจฉายอยู่ในสีหน้าของกันและกัน

“ถ้าอย่างนั้นเสิ่นเฟยเสียสติไปแล้วหรือ? เขาหาเงินสองแสนใครช่วงระยะเวลาอันสั้นได้อย่างไร?”

“เขาเสียสติไปแล้วรึ?”

“เฮอะ หากเป็นเช่นนี้จริงๆ เช่นนั้นถือว่าเสิ่นเฟยโง่เหลือคำบรรยาย เงินสองแสนเขากลับไม่เอาไปทำอย่างอื่น ไม่กลัวว่าจะเอามาต่อกรกับพวกเราแล้วจะถูกใช้โดยเปล่าประโยชน์มากกว่า ว่าอย่างนั้นไหม?”

ทุกคนพูดคุยกัน สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม

มีเพียงหวังจี้ตงเท่านั้นที่จมอยู่ในความคิดตัวเอง

เขานิ่งไปนาน จากนั้นพูดกลับว่า

“เสิ่นเฟยคงร้อนอกร้อนใจมาก! เขาคิดจะใช้เงินสองแสนนี้เพื่อเป็นการลองครั้งสุดท้าย ต้องเป็นตระกูลเสิ่นอย่างแน่นอน ความมั่งคั่งทั้งหมดที่ทั้งตระกูลเสิ่นได้สั่งสมมาหลายชั่วอายุคน”

คนอื่นๆ อึ้งไป และพูดด้วยความสับสน

“นี้... เถ้าแก่หวังหมายความว่าอย่างไรหรือ?”