องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1001

หวังจี้ตงยิ้มเยาะเย้ย

“นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ? เขาต้องการใช้เงินเพื่อบอกคนทั้งโลกเสียว่าไม่อาจล้มเขาได้ แต่นี่ถือว่าเป็นการเดิมพันครั้งใหญ่ หากเขาไม่ระวัง เขาจะสูญเสียทุกอย่าง”

ประโยคนี้ทำให้ทุกคนตะลึง จากนั้นพวกเขาต่างแสดงสีหน้าเยาะเย้ย

“ที่แท้เสิ่นเฟยเป็นแค่พวกดีแต่ปากนี่เอง หากเป็นเช่นนี้เราจะได้สบายใจมากขึ้น”

“เฮอะ! ข้าเดาว่าเขาดีแต่ปากก็เท่านั้น คอยจับตาดูเขาไว้ให้ดี ดูว่าเขาจะสู้กับเราจนตัวตายอย่างไร!”

หวังจี้ตงหัวเราะ โบกมือแล้วพูดว่า

“ดูเหมือนว่าเสิ่นเฟยจะตั้งใจแน่วแน่ที่จะเดินเข้าสู่ด้านมืด ครั้งนี้เราจะลงไปเล่นกับเขาด้วย ดูว่าเขามีดีอะไรเหตุใดถึงพยายามเพื่อเรือขนาดนี้”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นต่างแสดงรอยยิ้มน่ากลัวออกมา

“ฮ่าๆ ดี!” มาดูกันว่าเขาจะสร้างโรงต่อเรือให้เติบโตได้รวดเร็วแค่ไหน แม้ว่าจะทำอะไรพวกเราไม่ได้ก็ตามเถอะ!”

“ใช่! พวกเราจะค่อยๆ รอดูวันที่เขาล่มจม ดูว่าเมื่อถึงวันนั้นเขาจะยังเป็นคู่แข่งเราได้อีกหรือ!”

“ฮ่าๆ ใช่ รอดูกันต่อไปเถิด ข้าเชื่อว่าเสิ่นเฟยอยู่ได้อีกไม่นานหรอก!”

ทุกคนต่างพากันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

หวังจี้ตงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ

“เช่นนี้ เขายังมีหวังที่จะกลับมาได้ถูกไหม? พวกเราต้องห้ามให้โอกาสเขา ต้องคิดหาวิธีหยุดเรื่องราวทั้งหมดนี้เสีย”

“เถ้าแก่หวัง พวกเรามีวิธี”

ทันใดนั้นหยางเหวินที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็พูดขึ้นมา

คนที่เหลือได้ยินเขาพูดก็หันไปสนใจเขาทันทีและถามออกไปว่า

“ไม่ทราบว่าเถ้าแก่หยางมีวิธีอันใดหรือ?”

หยางเหวินพูดอย่างจริงจัง

“ตอนนี้เสิ่นเฟยกำลังระวังพวกเราอยู่ ดังนั้นพวกเราใช้วิธีเดิมอีกไม่ได้แล้ว”

ทุกคนพยักหน้า หยางเหวินพูดถูก

ตอนนี้เสิ่นเฟยเริ่มสังเกตการณ์พวกเขา และคอยระวังแผนการของพวกเขาด้วย

หากพวกเขายังใช้วิธีเดิมอยู่ นั่นก็ถือว่าเนื้อเข้าปากเสือ

“แต่หลายวันมานี้พวกเราแค่ต้องการวางแผนลับๆ เท่านั้นเอง!”

หยางเหวินพูดต่อ

“บางครั้ง วางแผนอย่างเปิดเผยดีกว่าแผนการลับๆ มิใช่หรือ?”

ดวงตาของทุกคนสั่นไหว จากนั้นพวกเขาก็ปรบมือ

หยางเหวินหัวเราะเสียงเย็น มุมปากยิ้มเผยความชั่วร้ายออกมา

“เสิ่นเฟยไม่ได้ต้องการใช้เงินเพื่อให้ตัวเองได้กลับมาผงาดหรือ? พวกเรามาแข่งกับเขาดูสักตั้งว่าใครกันแน่ที่จะเป็นคนหัวเราะคนสุดท้าย!”

ต้องรู้จักควบคุมตัวเองให้ได้ จะต้องแข็งแกร่งและมีอำนาจต่อรอง

คนประเภทนี้ต้องมีความสามารถในการโน้มน้าวใจคน และสามารถทำให้ทุกคนต่างรู้สึกสบายใจที่จะระดมเงินให้คนๆ นี้ เมื่อนึกถึงเงื่อนไขทั้งหมดแล้ว ทั้งอาณาจักรหลู่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

ทุกคนต่างเงียบไปสักพัก

หวังจี้ตงมีความคิดแวบเข้ามา ถ้าเขาถูกเลือกถือว่าเป็นสิ่งที่เขาอยากได้โดยไม่ต้องออกแรง

หากพูดอีกอย่าง ไม่ว่าเรื่องนี้จะตกเป็นของใคร จะต้องเป็นงานที่สนุกแน่นอน

แต่ทุกคนต่างก็กลัว ในเวลานี้จึงไม่มีใครกล้าเสนอตัวเองขึ้นมา

มีเพียงหวังจี้ตงเท่านั้นที่กระแอมขึ้นมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ทุกท่าน งานนี้เป็นเรื่องยากมาก จะถูกวิพากย์วิจารณ์จากคนในสังคมอย่างโหดร้ายและต่อสู้กับอาณาจักรฉินเป็นเรื่องที่ไร้ค่ามาก แต่ข้าเต็มใจที่จะออกหน้าและรับผิดชอบในหน้าที่นี้ พวกท่านคิดว่าอย่างไร?”

ทุกคนลังเลพักหนึ่ง แม้ว่าหวังจี้ตงจะเป็นคนโลภมาก แต่เขาก็มีความสามารถ เพราะเขาเป็นคนริเริ่มและสามารถพาทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ได้

เมื่อหวังจี้ตงเห็นดังนั้น เขารีบตีเหล็กตอนยังร้อนทันที

“ทุกท่าน ได้โปรดเชื่อในตัวข้า ข้าไม่มีวันทำให้ทุกคนผิดหวัง”

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น พวกเขาก็ลังเล

หยางเหวินขมวดคิ้วและตอบว่า

“อาหวัง เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะสามารถทนต่อความโกรจากฝั่งอาณาจักรฉินได้?”