องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1002

คนอื่นเองก็อยากได้ตำแหน่งนี้เช่นกัน แต่ไม่คิดว่าหวังจี้ตงจะหน้าด้านขนาดนี้

ทุกคนต่างก็เห็นด้วย

“ใช่แล้ว เถ้าแก่หวัง ข้าแนะนำให้เจ้าคิดให้รอบคอบก่อน หน้าที่นี้เสี่ยงเกินไป หากทำพลาด อาจจะเป็นการเสี่ยงชีวิตจนเกินไป!”

หวังจี้ตงไม่สนใจ อีกทั้งกลับยิ้มและพูดว่า

“ไม่เป็นไร! เรื่องนี้ข้าจัดการเองได้ ขอแค่พวกเจ้าทุกคนสนับสนุนข้า ข้ารับประกันได้เลยว่าจะทำหน้าที่นี้อย่างดี”

หลังจากพูดจบ เขาก็ยืนขึ้น ประสานมือทำความเคารพทุกคนและพูดว่า

“ทุกท่าน ขอแค่ทุกคนเชื่อในตัวข้า ข้าขอสาบานว่าข้าจะนำผลประโยชน์มากมายมาให้พวกท่าน!”

คำพูดของหวังจี้ตงทำให้เกิดความปั่นป่วนในหมู่พวกเขา ไม่มีใครอยากให้ธุรกิจขาดทุน

“ทุกท่าน หากทุกคนเชื่อคำพูดของเถ้าแก่หวัง เช่นนั้นก็ทำตามที่เถ้าแก่หวังว่าไว้เถิด ขอแค่อาณาจักรฉินยอมก้มหัวให้พวกเรา และร่วมมือกับเรา ในอนาคตอาณาจักรฉินต้องมอบคำสั่งซื้อให้พวกเราแน่นอน ทุกคนต่างได้ผลประโยชน์!”

หยางเหวินยืนขึ้นและพูดเสียงดัง

คำพูดที่ชอบธรรมนี้ทำให้ทุกคนต่างโอนอ่อน พยักหน้าเห็นด้วยในที่สุด

“ถูกต้อง เถ้าแก่หวังใช่คนโลภมากเสียที่ไหนกัน”

“เหอเหอ ถูกต้อง พวกเราก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเถ้าแก่หวังมานานแล้ว ถ้าหากเขาไม่เป็นผู้นำให้เรา พวกเราก็ไม่มีทางมาถึงจุดนี้”

หวังจี้ตงแอบดีใจ เขารีบยกมือขอบคุณทุกคนและยิ้ม

“ขอบคุณทุกคนที่ไว้ใจข้า จากนี้ไป พวกเราจะทำงานร่วมกันและหาเงินด้วยกัน!”

ทุกคนตอบรับและบรรยากาศในที่ประชุมพลันรื่นเริงขึ้นมาทันที

หยางเหวินในเวลานี้ไม่ถือว่ากำลังมีความสุข แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรมาก ได้แค่นั่งอยู่ตรงนั้นอยากไม่พอใจ

เขาแอบไม่พอใจอยู่ในใจ เขาไม่คาดคิดว่าหวังจี้ตงจะเป็นคนไร้ยางอายเช่นนี้ คนอื่นกำลังดูลาดเลาอยู่ แต่เขากลับเสนอหน้าเสนอตัวออกมาแทน

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจ ทำไมตนถึงไม่กล้าให้มากกว่านี้ กลับมัวแต่เกรงใจ ทำได้แค่นั่งมอง?

แต่ตอนนี้ก็สายเกินกว่าจะพูดอะไรได้อีก เพราะตอนนี้ทุกอย่างเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว ไม่ว่าเขาจะไม่พอใจแค่ไหน เขาก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงสถานการณ์นี้ได้

จุดประสงค์เดิมของการรวมกลุ่มของพวกเขาคือต้องการผูกขาดกิจการการเดินเรือทั้งหมด และเอาชนะเสิ่นเฟยที่ร่วมมือกับอาณาจักรฉิน

แต่ใครจะรู้ว่าในช่วงเวลาอันสั้นนี้ เสิ่นเฟยจะกล้าทำลายแผนการของพวกเขา บังคับให้พวกเขาเลือกที่จะถอยแทน

ตอนนี้เสิ่นเฟยเริ่มยึดตลาดได้แล้ว พวกเขาไม่มีความสามารถที่จะเข้าไปแข่งขันได้

หากเขารู้เรื่องนี้ หยางเหวินรู้สึกว่าเขาไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

“โอ้ย! ไม่หลงเชื่อคำพูดของไอ้เถ้าแก่หวังคนนี้เลย!”

เสิ่นเฟยพยักหน้าและรีบทำความเคารพเพื่อเชิญฉินเหยียนเข้าไปยังอู่ต่อเรือ

หลังจากที่ทั้งสองนั่งบนเก้าอี้ เสิ่นเฟยรีบสั่งให้ลูกน้องไปชงชา

ฉินเหยียนโบกมือปัดแล้วพูดว่า

“ไม่ต้องหรอก เจ้าบอกข้ามาได้เลยว่าเจ้ามีแผนการอย่างไร”

เสิ่นเฟยไม่ปิดบังและตอบกลับไปว่า

“กระหม่อมยอมรับว่าสถานการณ์ในตอนนี้ถูกกีดกันทุกทิศทาง ทำให้พวกเราเสียเปรียบ ข้าคิดว่าพวกเราควรลงมือตอบโต้ทันที และสร้างอู่ต่อเรือที่แข็งแกร่งขึ้น”

“เอ๋? จะลงมือตอบโต้อย่างไรหรือ?”

“ฝ่าบาทคิดตามกระหม่อมนะขอรับ แนวคิดการสร้างเรือของพวกเราไม่ได้ด้อยไปกว่าอีกฝ่าย ความจริงแล้วแนวคิดการสร้างเรือของเราสูงกว่าอีกฝ่ายมาก นี่ไม่ได้หมายความว่าเราเก่งกว่าหรือ?” เสิ่นเฟยวิเคราะห์

ฉินเหยียนพยักหน้า รู้สึกการวิเคราะห์ของเสิ่นเฟยนั้นสมเหตุสมผล

แต่ว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะลงมือ เห็นกันอยู่ชัดๆว่าคู่แข่งของเขาเป็นกลุ่มเจ้าของอู่ต่อเรือหลายสิบคนเข้ามาร่วมมือกัน

หากบุ่มบ่ามจนเกินไป เช่นนั้นจะสูญเสียทุกอย่างไปในทันที

อีกอย่างถ้าหากล้มเหลว ผลกระทบต่อเขานั้นจะแย่มาก ถึงขนาดที่ว่าทำให้แผนการสร้างอู่ต่อเรือล่าช้า นั่นเป็นสิ่งที่ฉินเหยียนไม่อยากเห็นมากที่สุด