องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1004

สำนักเฉาคืออะไร?

พี่น้องแห่งท้องทะเล การขนส่งทางน้ำเป็นของสำนักเฉาทั้งหมด

ประโยคนี้ไม่ใช่แค่พูดส่งๆ เท่านั้น แต่ในจิ่วโจวทุกธุรกิจที่ต้องใช้ทางน้ำ รวมไปถึงการต่อเรือ การตกปลา คนเฝ้าเรือ ฯลฯ ต่างเป็นพี่น้องของสำนักเฉาทั้งหมด

แม้แต่เสิ่นเฟยที่เป็นเจ้าของอู่ต่อเรือเป็นเพียงหยดน้ำหยดเล็กของสำนักเฉาเท่านั้น หากกองทัพเรืออาณาจักรฉินมีสำนักเฉามาช่วย เขาจะกลัวไปอีกทำไมกัน?

เสิ่นเฟยไม่คาดคิดว่า ฉินเหยียนไม่ลงมือก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถ้าเขาลงมือแล้วล่ะก็ ก็เท่ากับว่าเขาทรงพิโรธ!

อีกทั้งยังเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในคิวชู

ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น รีบคำนับอย่างรวดเร็วและพูดว่า

“กระหม่อมจะทำภารกิจให้สำเร็จ รับประกันว่าอุตสาหกรรมการต่อเรือจะเข้าที่เข้าทางโดยเร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ!”

“ลุกขึ้นมาเถิด”

ฉินเหยียนยกมือขึ้น หลังจากเสิ่นเฟยยืนตัวตรงแล้ว เขาก็พูดต่อ

“ข้าไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดเวลา ข้าต้องเนทางไปเยี่ยนเป่ย ข้าหวังว่าก่อนข้าเดินทางทุกอย่างจะเรียบร้อย”

“ไม่ต้องห่วงฝ่าบาท กระหม่อมจะทำให้ดีที่สุดพ่ะย่ะค่ะ!”

“อืม”

ฉินเหยียนพยักหน้า เขาไม่พูดอะไรอีก จากนั้นหันหลังแล้วเดินไป

ตอนบ่าย

เสิ่นเฟยที่กำลังยุ่งอยู่ หลินไห่ก็เข้ามาแจ้งข่าว

“หัวหน้าเสิ่น มีคนที่ท่านต้องเข้าพบ ได้โปรดมากับข้าเถิด”

เสิ่นเฟยคาดเอาไว้แล้ว ก่อนหน้านี้อ๋องเหยียนพูดกับเขาอย่างชัดเจนว่าจะแนะนำคนของสำนักเฉาให้

เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะได้พบคนในตำนานของสำนักเฉาได้จริงๆ เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น

ทุกครอบครัวมีวิธีและกฎเกณฑ์ของตัวเอง แม้ว่าอาณาจักรฉินจะเป็นอาณาจักรที่ควบรวมเจ็ดอาณาจักรในจิ่วโจว แต่โลกนี้นั้นยังยิ่งใหญ่ ไม่ว่าอาณาจักรฉินจะมีชื่อเสียงแค่ไหน ก็ไม่สามารถแทรกแซงธุรกิจการเรือได้ หากเข้ามาแทรกแซง จะมีข่าวแพร่กระจายออกไปว่ากลั่นแกล้งคนอื่น

อย่างไรก็ตามผู้นำสำนักเฉานั้นไม่เป็นเช่นนั้น เทียบเท่ากับผู้นำของนักสู้ สำนักเฉาเป็นเจ้าแห่งการขนส่งทางน้ำ เพียงแค่ประโยคเดียวก็ตัดสินชีวิตคนอื่นได้ในทันที

ช่วงบ่ายเสิ่นเฟยมาที่ท่าเรือเพื่อขึ้นเรือเตรียมข้ามแม่น้ำไปยังหัวถิง

แต่ทันทีที่ไปถึงท่าเรือ พบว่าท่าเรือหมายเลขเจ็ดของเขากลับไม่มีคนย้ายของ

คนงานกำลังนอนอาบแดดและกินแตงโมอย่างสบายใจ ไม่มีใครขนของเลยสักคน

เรือบรรทุกสินค้าของเสิ่นเฟยจอดอยู่ข้างท่าเรือ ไม่มีใครสนใจ แต่เรือลำอื่นกลับมีคนขนของอย่างแข่งขัน

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมไม่มีคนทำงาน?”

พนักงานย้ายของที่ท่าเรือจิบชาพูดอย่างขี้เกียจว่า

“หัวหน้าเฝิงบอกว่าเจ้าจ่ายเงินไม่ครบ รอให้เจ้าจ่ายเงินให้ครบก่อนถึงจะย้ายของได้!”

“ไอ้สารเลวเอ้ย”

ไม่ว่าเสิ่นเฟยจะอารมณ์ดีขนาดไหน เขาก็ยังโกรธอยู่ดี

เมื่อสองวันก่อน หัวหน้าเฝิงขึ้นราคา ได้เงินไปจำนวนหนึ่ง แต่กลับบอกว่าเงินจำนวนนี้ไม่เพียงพอ เขาต้องการเงินเท่าไหร่กันแน่?

เสิ่นเฟยไม่สนใจคำห้ามปรามของหลินไห่ เดินไปหาหัวหน้าเฝิงด้วยความโกรธ แต่เขากลับไม่เจอตัวหัวหน้าเฝิง

“หัวหน้าเฝิงหายไปไหน?”

“ไปงานเลี้ยง พรุ่งนี้ถึงจะกลับ!”