องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1004

สำนักเฉาคืออะไร?

พี่น้องแห่งท้องทะเล การขนส่งทางน้ำเป็นของสำนักเฉาทั้งหมด

ประโยคนี้ไม่ใช่แค่พูดส่งๆ เท่านั้น แต่ในจิ่วโจวทุกธุรกิจที่ต้องใช้ทางน้ำ รวมไปถึงการต่อเรือ การตกปลา คนเฝ้าเรือ ฯลฯ ต่างเป็นพี่น้องของสำนักเฉาทั้งหมด

แม้แต่เสิ่นเฟยที่เป็นเจ้าของอู่ต่อเรือเป็นเพียงหยดน้ำหยดเล็กของสำนักเฉาเท่านั้น หากกองทัพเรืออาณาจักรฉินมีสำนักเฉามาช่วย เขาจะกลัวไปอีกทำไมกัน?

เสิ่นเฟยไม่คาดคิดว่า ฉินเหยียนไม่ลงมือก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถ้าเขาลงมือแล้วล่ะก็ ก็เท่ากับว่าเขาทรงพิโรธ!

อีกทั้งยังเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในคิวชู

ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น รีบคำนับอย่างรวดเร็วและพูดว่า

“กระหม่อมจะทำภารกิจให้สำเร็จ รับประกันว่าอุตสาหกรรมการต่อเรือจะเข้าที่เข้าทางโดยเร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ!”

“ลุกขึ้นมาเถิด”

ฉินเหยียนยกมือขึ้น หลังจากเสิ่นเฟยยืนตัวตรงแล้ว เขาก็พูดต่อ

“ข้าไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดเวลา ข้าต้องเนทางไปเยี่ยนเป่ย ข้าหวังว่าก่อนข้าเดินทางทุกอย่างจะเรียบร้อย”

“ไม่ต้องห่วงฝ่าบาท กระหม่อมจะทำให้ดีที่สุดพ่ะย่ะค่ะ!”

“อืม”

ฉินเหยียนพยักหน้า เขาไม่พูดอะไรอีก จากนั้นหันหลังแล้วเดินไป

ตอนบ่าย

เสิ่นเฟยที่กำลังยุ่งอยู่ หลินไห่ก็เข้ามาแจ้งข่าว

“หัวหน้าเสิ่น มีคนที่ท่านต้องเข้าพบ ได้โปรดมากับข้าเถิด”

เสิ่นเฟยคาดเอาไว้แล้ว ก่อนหน้านี้อ๋องเหยียนพูดกับเขาอย่างชัดเจนว่าจะแนะนำคนของสำนักเฉาให้

เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะได้พบคนในตำนานของสำนักเฉาได้จริงๆ เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น

ทุกครอบครัวมีวิธีและกฎเกณฑ์ของตัวเอง แม้ว่าอาณาจักรฉินจะเป็นอาณาจักรที่ควบรวมเจ็ดอาณาจักรในจิ่วโจว แต่โลกนี้นั้นยังยิ่งใหญ่ ไม่ว่าอาณาจักรฉินจะมีชื่อเสียงแค่ไหน ก็ไม่สามารถแทรกแซงธุรกิจการเรือได้ หากเข้ามาแทรกแซง จะมีข่าวแพร่กระจายออกไปว่ากลั่นแกล้งคนอื่น

อย่างไรก็ตามผู้นำสำนักเฉานั้นไม่เป็นเช่นนั้น เทียบเท่ากับผู้นำของนักสู้ สำนักเฉาเป็นเจ้าแห่งการขนส่งทางน้ำ เพียงแค่ประโยคเดียวก็ตัดสินชีวิตคนอื่นได้ในทันที

ช่วงบ่ายเสิ่นเฟยมาที่ท่าเรือเพื่อขึ้นเรือเตรียมข้ามแม่น้ำไปยังหัวถิง

แต่ทันทีที่ไปถึงท่าเรือ พบว่าท่าเรือหมายเลขเจ็ดของเขากลับไม่มีคนย้ายของ

คนงานกำลังนอนอาบแดดและกินแตงโมอย่างสบายใจ ไม่มีใครขนของเลยสักคน

เรือบรรทุกสินค้าของเสิ่นเฟยจอดอยู่ข้างท่าเรือ ไม่มีใครสนใจ แต่เรือลำอื่นกลับมีคนขนของอย่างแข่งขัน

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมไม่มีคนทำงาน?”

พนักงานย้ายของที่ท่าเรือจิบชาพูดอย่างขี้เกียจว่า

“หัวหน้าเฝิงบอกว่าเจ้าจ่ายเงินไม่ครบ รอให้เจ้าจ่ายเงินให้ครบก่อนถึงจะย้ายของได้!”

“ไอ้สารเลวเอ้ย”

ไม่ว่าเสิ่นเฟยจะอารมณ์ดีขนาดไหน เขาก็ยังโกรธอยู่ดี

เมื่อสองวันก่อน หัวหน้าเฝิงขึ้นราคา ได้เงินไปจำนวนหนึ่ง แต่กลับบอกว่าเงินจำนวนนี้ไม่เพียงพอ เขาต้องการเงินเท่าไหร่กันแน่?

เสิ่นเฟยไม่สนใจคำห้ามปรามของหลินไห่ เดินไปหาหัวหน้าเฝิงด้วยความโกรธ แต่เขากลับไม่เจอตัวหัวหน้าเฝิง

“หัวหน้าเฝิงหายไปไหน?”

“ไปงานเลี้ยง พรุ่งนี้ถึงจะกลับ!”

เสียงของหลินไห่ทำให้เขาตื่นจากภวังค์ เสิ่นเฟยมองไปที่บ้านเมืองเต็มไปด้วยไฟประดับประดา

“เซี่ยงไฮ้ตอนกลางคืน เซี่ยงไฮ้ตอนกลางคืน...”

ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไป คุณจะได้ยินเสียงร้องเพลงที่ไพเราะและมีเสน่ห์ เสียงร้องอย่างผ่อนคลายและมีความสุข

“ผู้ ชาย เป็นแค่ความบันเทิง ไม่ได้มีอะไรพิเศษ...”

หญิงสาวสวยสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นเดินไปมาพร้อมกับมีถาดเหล้าหลากหลายชนิด

หลินไห่พาเสิ่นเฟยขึ้นไปชั้นบนสุด

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ในห้องมีโต๊ะไม้สีแดงวางอยู่ เตียงแบบโบราณ ฉากกั้นสีขาว แสดงให้เห็นถึงความมีรสนิยมของเจ้าของห้อง

“หัวหน้าเสิ่นได้โปรดรอที่นี่สักครู่”

หลังจากที่หลินไห่บอก เขาก็หันหน้าไปและพยักหน้า

“นายท่านหลิว เสิ่นเฟยมาแล้วขอรับ”

“ตึกๆๆ”

เสียงรองเท้าส้นสูงดังขึ้นมาจากด้านหลังฉากกั้น ในไม่ช้าหญิงสาวที่สง่างามแต่งตัวคล้ายผู้ชายปรากฏตัวออกมา นางขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมมีท่าทีเย็นชาและเย่อหยิ่ง รังสีความเย็นชาแผ่ออกมา

เมื่อหลินไห่เห็นผู้หญิงคนนี้ เขาทักทายนางด้วยความเคารพทันที

“เข้าพบนายท่านหลิวขอรับ!”

เสินเฟยไม่รู้จักหลิวเชียนเชียน แต่เมื่อเขาได้ยินเขาเรียกชื่อนายท่านหลิว เขาคิดว่าเป็นนายหญิงหลิวที่โด่งดังคนนั้น เขารีบทำความเคารพทันที

“เข้าพบนายท่านหลิวขอรับ”