องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1005

หลิวหรูซือขมวดคิ้วเล็กน้อย นางรู้ทันทีว่าเสิ่นเฟยเข้าใจผิด แต่นางก็ไม่ได้อธิบายอะไร หันหลังกลับแล้วพูดว่า

“พวกเจ้ามาสาย”

หลินไห่รีบโบกมือให้เสิ่นเฟยเดินตามไปอย่างรวดเร็ว แต่เขากลับแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า

หลังจากที่เสิ่นเฟยติดตามหลิวหรูซืออย่างใกล้ชิด เดินผ่านฉากกั้นสีขาวมองเห็นแผนผังด้านใน

นี่คือบ้านโบราณแปลกตา บ้านทั้งหลังเต็มไปด้วยหนังสือ แผ่นไม้ไผ่ กระดาษปลิวว่อนอยู่ทุกหนแห่ง มีกลิ่นอายของนักเขียน

หลิวหรูซือนั่งไขว่ห้างบนโซฟา พยักหน้าส่งสัญญาณให้เสิ่นเฟยเข้ามา

ทันทีที่เสิ่นเฟยนั่งอย่างระมัดระวัง เขาพบว่าโซฟานั้นเด้งตัวกลับมา เขาก็เด้งตัวขึ้นมาในทันที ค้นพบว่าโซฟานุ่มมาก

หลิวหรูซือยิ้มเบาๆ

“หัวหน้าเสิ่นตอนนี้ถือว่าเป็นคนของเราแล้ว ข้าได้ยินเรื่องธุรกิจของเจ้ามาบ้าง”

เสิ่นเฟยรู้สึกละอายใจ เขาก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

“นายท่านหลิวต้องล้อข้าเล่นแน่ๆ เพื่อช่วยอาณาจักรทำการใหญ่ ข้ายังต้องการการสนับสนุนจากท่าน”

หลิวหรูซือรินเหล้าองุ่นให้เขา

“ไม่ต้องพูดถึงการสนับสนุน พวกเราล้วนแต่ทำงานเพื่ออ๋องเหยียน อ๋องเหยียนนั้นยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้านี้แล้ว หากเจ้ากำลังประสบปัญหา ขอแค่บอกข้ามา ข้าพร้อมจะช่วยเจ้า”

เสิ่นเฟยรวบรวมความกล้าและตอบกลับว่า

“ก่อนที่ข้าจะมาถึงที่นี่ ข้าได้พบอ๋องเหยียน ท่านบอกว่าจะช่วยแนะนำข้าให้กับผู้นำแห่งสำนักเฉา และสามารถช่วยเหลือข้าจัดตั้งกองทัพเรือได้ ข้าต้องขอให้นายท่านหลิวช่วยแนะนำข้าด้วย”

หลิวหรูซือไม่ได้อธิบายตัวตนให้เขาทราบ นาลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นหนังสือ เปิดกล่องไม้แกะสลัก หยิบตราสัญลักษณ์ทองคำออกมา หลังจากนั้นนางก็กลับไปนั่งแล้ววางตราสัญลักษณ์ลงบนโต๊ะ

“ข้าให้ของชิ้นนี้แก่เจ้า ปัญหาของเจ้าจะได้รับการแก้ไข”

“นี่คือ...”

เสิ่นเฟยหยิบเหรียญตราสัญลักษณ์ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง มีคำว่าคำสั่งอ๋องเหยียนสลักเอาไว้

เสิ่นเฟยไม่ใช่คนของอ๋องเหยียน เขาไม่รู้ว่าตราสัญลักษณ์นี้มีค่าเพียงใด

“นายท่านหลิว ปัญหาของข้าคือถูกคนในธุรกิจเดียวกันโจมตี ข้าคนเดียวไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ มีเพียงหัวหน้าสำนักเฉาเท่านั้น ข้าไม่เข้าใจว่าท่านมอบตราสัญลักษณ์นี้ให้ข้าทำไมกันหรือ?”

หลิวหรูซือยืนขึ้นและพูดว่า

“ปัญหาของเจ้าความจริงแล้วไม่ใช่ปัญหาเลย หากวันพรุ่งนี้เจ้าแสดงตราสัญลักษณ์นี้ที่ท่าเรือ เจ้าจะได้รับการสนับสนุนอย่างมากมาย รวมไปถึงสำนักเฉาด้วย”

“ได้”

เสิ่นเฟยคิดพิจารณา แต่เขาคิดว่าขอถามตรงๆ อีกสักรอบจะดีกว่า

“ข้าขอเข้าพบหัวหน้าสำนักเฉาได้หรือไม่ขอรับ ช่วยแนะนำข้าให้เขาทีเถิด”

หลิวหรูซือลุกขึ้นและเดินจากไป

แม้แต่บรรดาหญิงที่คอยปรนนิบัติเขาล้วนเป็นดาวเด่นของที่นี่ ยังพร้อมใจกันเข้ามาดูแลหัวหน้าเฝิง

“หัวหน้าเฝิง คนอื่นข้าไม่ขอยอมรับ แต่ข้ายอมรับเจ้า!”

“เสิ่นเฟยคิดว่าการที่คอยอาศัยต้นไม้ใหญ่อย่างอาณาจักรฉินจะทำให้เขาทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ แต่อย่าลืมว่าท่าเรือคือจุดสำคัญ”

“เรื่องนี้ไม่ต้องให้พวกเจ้าพูด พี่น้องทางทะเล การขนส่งทั้งใต้หล้านี้เป็นของสำนักเฉา ขอแค่สำนักเฉาไม่เห็นด้วย แม้แต่เสิ่นเฟยหรือแม้แต่อ๋องเหยียนยังต้องคุกเข่าลงและเรียกข้าว่าท่านพ่อ!”

“ฮ่าๆๆ...”

ห้องที่เต็มไปด้วยเสียงชนแก้วและคำพูดที่โอ้อวด ไม่รู้เลยว่าถูกห้องข้างๆ ได้ยินอย่างชัดเจน

หลิวเชียนเชียนนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวห้องถัดไป

เมื่อได้ยินคำพูดที่น่ารังเกียจของพวกเขาที่มีอ๋องเหยียน ตาหลิวเชียนเชียนแทบจะลุกเป็นไฟ

“หัวหน้าเฝิง บังอาจมาก!”

“ตึง”

หลิวเชียนเชียนกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ ในตอนแรกนางเห็นแก่ความเป็นพี่น้อง นางเตือนหัวหน้าเฝิงอย่างเมตตาว่าอย่าให้มากเกินไปนัก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหัวหน้าเฝิงไม่ฟังคำเตือนนั้น

ในเมื่อเขาคิดว่าเขาสามารถปกปิดเรื่องทุกอย่างด้วยมือเขาได้ ดังนั้นนางจะให้เขาตายโดยไม่มีที่ฝังศพ!

“แจ้งให้ทุกคนทราบ พรุ่งนี้ทุกคนที่มีมีส่วนแบ่งเป็นนายท้ายเรือในสำนักเฉาให้มารวมตัวกันที่อาณาจักรอู๋ สำนักเฉาจะแลกด้วยเลือด”