องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1006

หลัวจากที่เสิ่นเฟยมายังหัวถิงเพื่อพบนายท่านหลิว เขาก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับ

กลางคืนที่มืดมิด ท่าเรือล่าเทียบเรือถูกปิด เขาทำได้แค่ค้างคืนที่หัวถิงเท่านั้น อีกอย่างหลินไห่ก็มากับเขาด้วย

สำนักงานใหญ่หอหม่านฮวา

ในห้องส่วนตัวของเสิ่นเฟย

หลินไห่นำสาวสวยสองคนเข้ามา เสิ่นเฟยพลันหน้าแดง

“พี่หลินไห่ เจ้าทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”

หลินไห่เองก็พูดอย่างเป็นกันเอง

“ไหนๆ ก็มาแล้ว พวกเรามาพักผ่อนให้สบายเถิด”

เสิ่นเฟยเป็นคนจริงจัง แม้ว่าเขาจะเคยมาที่หอหม่านฮวา แต่วันนี้เขามาเพื่อทำธุระ เขามาสายทำให้เขาอดเข้าพบหัวหน้าสำนักเฉา เขายังคงโทษตัวเองอยู่ ไม่มีอารมณ์มาคุยกับผู้หญิงพวกนี้หรอก

“พี่หลินไห่ อย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย ข้าไม่มีอารมณ์จริงๆ”

เสิ่นเฟยขมวดคิ้วอย่างเป็นกังวล

“วันนี้มีเหล้า ข้าจะเมาให้ปลิ้น ไม่เมาไม่หยุด ดื่ม!”

สาวๆ ต่างปรบมือให้กำลังใจ

“เป็นบทกวีที่ไพเราะมากเจ้าค่ะ!”

พวกนางคอยเซ้าซี้ให้เสิ่นเฟยดื่ม แต่เสิ่นเฟยกลับปฏิเสธ ในระหว่างที่ปฏิเสธนั้น ตราสัญลักษณ์สีทองก็หลุดออกมาจากแขนเสื้อเสิ่นเฟย

เสิ่นเฟยไม่ได้คิดอะไรมาก รีบหยิบขึ้นมา แต่เมื่อเขามองขึ้นมาเห็นว่าหญิงสาวพวกนั้นและหลินไห่กลับตกใจ ยืนขึ้นอย่างเคร่งขรึมราวกับว่าพวกเขาเห็นผี

“พวกเจ้าเป็นอะไรไป?”

หลินไห่รีบให้สาวๆ ออกไป จากนั้นปิดประตูและถามอย่างระมัดระวัง

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าตราสัญลักษณ์นี้หมายความว่าอย่างไร?”

“ไม่รู้น่ะสิ! พี่หลินไห่ช่วยแนะนำข้าด้วย!”

แน่นอนว่าเสิ่นเฟยไม่รู้เรารู้แค่ว่านายท่านหลิวมอบตราสัญลักษณ์นี้ให้เขา

“เฮ้อ ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้หรอก หลังจากนี้เจ้าจะรู้เองว่าของสิ่งนี้หนักแค่ไหน”

เสิ่นเฟยไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลินไห่ถึงได้จริงจังขึ้นมา

เขาถือตราคำสั่งของอ๋องเหยียนในมือและลองชั่งน้ำหนัก

“น่าจะหนักแค่สิบยี่สิบกรัมไหม ไม่ได้หนักขนาดนั้นนี่?”

คืนนั้น เรื่องที่อยู่ในใจของเสิ่นเฟยทำเขานอนไม่หลับ เขารู้สึกว่าตนทำให้อ๋องเหยียนผิดหวัง

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้าเริ่มสาง

พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันออก ทุกอย่างก็เริ่มวันใหม่

เสิ่นเฟยแต่งตัวออกจากหอหม่านฮวา

ไม่มีรถลากยู่ที่หน้าประตูแล้วแต่กลับมารถเก๋งแทน เสิ่นเฟยต้องกลับไปยังอาณาจักรอู๋ จึงจ้างรถให้มารับพาเขาไปส่งที่ท่าเรือในตอนเช้า

เมือมาถึงท่าเรือ มีคนเดินพลุกพล่านเต็มไปหมดแล้ว