องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1007

ในยุดนี้ จะให้ความพิถีพิถันกับการเรียกผู้หญิงเป็นพิเศษ

ผู้หญิงที่ใกล้จะแต่งงานเรียกว่าแม่นาง ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วเรียกว่าแม่หญิง มีแต่ผู้หญิงในสังคมชั้นสูงเท่านั้นที่เรียกว่าฮูหยิน พูดได้อีกอย่างว่าฮูหยินมีแค่ผู้หญิงที่ได้รับการแต่งตั้งยศเท่านั้น

เสิ่นเฟยเองก็ได้เห็นโลกมามากเช่นกัน เขาได้เห็นคนหลายประเภท ดังนั้นเขาสามารถแยกแยะคนออกได้

ยกตัวอย่างเช่น หญิงที่สูงสง่าตรงข้ามเขาตอนนี้ แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักตัวตนของนาง แต่ท่าทีและกิริยาที่ดูสง่าผ่าเผย

นอกจากนี้การแต่งกาย รวมไปถึงทรงผม เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่มียศถาบรรณาศักดิ์เท่านั้นที่สามารถซื้อและทำได้

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่ชุดแต่งกายที่มาจากฝีมือการเย็บของอาณาจักรจ้าว หากไม่ใช่ฮูหยินเป็นแค่คนธรรมดา คงไม่มีทางเอาเสิ่นเฟยอยู่ได้

"ทำให้คุณเสิ่นหัวเราะแล้ว ได้โปรดนั่งทานอาหารเช้าเป็นเพื่อนข้าเถิด”

ในขณะที่เสิ่นเฟยกำลังจะนั่งลง เขาก็ถามออกไปอย่างสงสัยทันที

“ท่านรู้ได้อย่างว่าข้าแซ่เสิ่น?”

หลิวเชียนเชียนยิ้มและรินชาให้เสิ่นเฟยด้วยตัวเอง

“สามีข้าทำธุรกิจหลากลายแบบ มีความใกล้ชิดกับธุรกิจการขนส่ง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ข้ารู้จักคุณเสิ่น”

เสิ่นเฟยยิ้ม แต่ก็แอบคาดเดาในใจ สามีของแม่นางคนนี้เกี่ยวข้องกับธุรกิจการต่อเรือ ส่วนเขาเองที่มีชื่อเสียงในธุรกิจนี้อยู่แล้ว เขากลับไม่รู้ว่านางมาจากตระกูลใด หรือบางทีอาจจะเป็นคู่แข่งก็เป็นได้

เมื่อคิดเช่นนั้น เขาเริ่มระวังตัวมากขึ้น

“ข้าขอถามอีกสักหน่อยว่าฮูหยินแต่งงานกับใครหรือ?”

หลิวเชียนเชียนจิบชา

“แซ่เซียว ชื่อหมิง เจ้ารู้จักหรือไม่?”

หลิวเชียนเชียนบอกตัวตนไป แต่นางประเมินเสิ่นเฟยเอาไว้สูงเช่นเดียวกัน

ในใต้หล้านี้ใครจะไม่รู้ว่าเซียวเฟิง ผู้นำพรรคกระยาจกคืออ๋องเหยียน แต่เสิ่นเฟยไม่ใช่คนในยุทธภพ เขาจึงไม่รู้จักจริงๆ

“อ้อ แซ่เซียว เป็นแซ่ในอาณาจักรเยี่ยน ดูเหมือนว่าท่านคงเป็นฮูหยินของขุนนางในอารณาจักรเยี่ยนสินะขอรับ”

หลิวเชียนเชียนยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เสิ่นเฟยได้เตรียมระวังเอาไว้แล้ว เขาเปิดการสนทนาขึ้นทันที

“ในเมื่อฮูหยินแต่งเข้าตระกูลขุนนางในอาณาจักรเยี่ยน ข้าสงสัยว่าสามีของท่านทำธุรกิจค้าไม้ หรือค้าเหล็กหรือไม่ อู่ต่อเรือของข้าต้องการเหล็กและไม้เป็นจำนวนมาก ไม่ทราบว่าท่านยินดีแนะนำให้ข้ารู้จักกับสามีของท่านหรือไม่?”

หลิวเชียนเชียนพูดว่า

“ข้าสามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้ ในตอนนี้อาณาจักรเยี่ยนกำลังขุดแร่เหล็กอย่างจริงจัง ในอนาคตการผลิตเหล็กจะมีกำลังเพิ่มขึ้นอีกมาก ข้าสงสัยว่าคุณเสิ่นต้องการปริมาณเท่าใด?”

“นี่...”

เสิ่นเฟยคิดครู่หนึ่ง เขายังไม่มีตัวเลขที่ชัดเจน

คนงานที่ขโมยไม้ก็ไม่ได้วิ่งหนี เขากลับเผชิญหน้ากับเขาซึ่งๆ หน้า พร้อมกับถือขวานไม้ในมือ มองมาด้วยสายตากระตือรือร้น

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร พวกเจ้าจะเอาไม้ของข้าไปที่ไหน?”

ท่าเรือในอาณาจักรอู่ไม่ได้ครึกครื้นเท่าที่หัวถิง ไม่มีทางขนย้ายของตั้งแต่เช้าอย่างแน่นอน อีกอย่างตอนนี้หัวหน้าเฝิงคนนิสัยไม่ดีคนนั้นกลับยึดไม้ของเขาเอาไว้ อีกทั้งเช้าขนาดนี้ยังถูกคนงานเข้ามาขโมยไม้ไปอีก

เสิ่นเฟยที่รีบร้อนถูกคนล้อมไว้ทันที เขาพูดออกาอย่างมั่นใจ

“พวกเจ้าขโมยไม้ของข้า พวกเจ้าเป็นคนของใครกันแน่ ใครสั่งให้เจ้าทำเช่นนี้?”

“ในเมื่อข้าถูกเจ้าจับได้ ข้าเองก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก หัวหน้าเฝิงสั่งให้เขามาขนไม้ออกไป เจ้าเงียบปากของตัวเองไว้ให้ดี มิฉะนั้นข้าจะหักขาเจ้า!”

เสิ่นเฟยโกรธมาก

“ไม่มีวิธีที่ฉลาดกว่านี้แล้วใช่ไหม หัวหน้าเฝิง ออกมาให้ข้าเห็นเดี๋ยวนี้!”

ในตอนที่เขาตะโกนออกไป เขาถูกชกกลับจนต้องล้มลงไปกับพื้น

คนพวกนั้นก้าวไปข้างหน้าอย่างดุเดือด

“ในเมื่อเจ้ายังไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร พวกข้าเองก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดกับเจ้า หักขัน ให้มันจำไปจนตาย!”

ก่อนที่พวกเขาจะลงมือ มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นเสียก่อน