ร้านขายอาหารแห่งหนึ่งเปลี่ยนราคาจากหนึ่งร้อยยี่สิบเหรียญเป็นหนึ่งร้อยเหรียญ
ราคาลดลงถึงสองเท่าในทันที ทำให้ประชาชนรีบพุ่งเข้าไปซื้อ
“ข้าอยากซื้อ เอามาให้ข้าสองโตว”
“ข้าอยากได้เหมือนกัน มาให้ข้าหนึ่งกระสอบ!”
“ไอหย่า พวกเจ้าอย่าผลักอย่าดันเข้ามาได้หรือไม่ อย่าเหยียบเท้าข้า!”
ตลาดในเมืองถูเหอตกอยู่ในความโกลาหล ประชาชนหลั่งไหลเข้ามาซื้อวัตถุดิบเป็นจำนวนมาก
ในร้านขายวัตถุดิบรายใหญ่ เจ้าของร้านและพนักงานต่างยุ่งอยู่กับการต้อนรับลูกค้า
หลังจากนั้นสถานการณ์นี้กินเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมง
เพราะนอกจากโกดังวัตถุดิบแล้ว ยังมีโจ๊กแจกฟรีอีกด้วย!
เรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ทำให้ประชาชนทั้งหมดต่างเสียสติ เมื่อก่อนราคาหนึ่งร้อย เพียงแค่พริบตาเดียวกลับถูกแจกฟรีอย่างนี้เลยหรือ?
ทันใดนั้นร้านขายวัตถุดิบคนพลันหายไปในพริบตา ประชาชนเดินไปยังโกดังของทางการ
เจ้าของร้านขายวัตถุดิบต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เถ้าแก่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ราคาวัตถุดิบลดลงเร็วเกินไปแล้ว พวกเราชาวเมืองถูเหอไม่ได้ขาดแคลนอาหารหรอกหรือ?”
พนักงานในร้านตกใจ
“เจ้าจะไปรู้เรื่องอะไร?”
เถ้าแก่สูดลมหายใจเข้า จากนั้นประสานมืออย่างเคารพไปที่จวนเจ้าเมืองแล้วพูดว่า
“นี่เป็นแผนการของอ๋องเหยียนและท่านนายกจางฝูของพวกเราน่ะสิ จุดประสงค์เพื่อให้ประชาชนในเมืองถูเหอได้มีอาหารกิน ทำให้ช่วยชีวิตประชาชนหลายแสนคนในเมืองเราได้”
เถ้าแก่เองก็มีเหตุผลเช่นกัน เพราะเมืองถูเหอเป็นบ้านเกิดของเขา เขาเป็นคนเยี่ยนเป่ยมาแต่เกิด
ในอดีตเขาก็เป็นเหมือนคนเยี่ยนเป่ยที่เกลียดชังชาวอาณาจักรฉิน แต่หลังจากนั้นเมื่อเห็นว่าชาวอาณาจักรฉินปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดีและเอาใจใส่พวกเขา ความคิดของพวกเขาเริ่มเปลี่ยนไป
พวกเขาอยากให้ประชาชนมีสิทธิเสรีภาพ อีกทั้งยังตั้งนโยบายเพื่อสนับสนุนพวกเขา เพื่อให้ทุกคนได้กินอยู่อย่างดี ได้มีเสื้อผ้าดีๆ ใส่ ให้เห็นว่าแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก
อีกอย่างชาวอาณาจักรฉินเองก็เป็นมิตรอย่างมาก ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นพ่อค้าชาวอาณาจักรฉินหรือเจ้าหน้าที่ทางการของอาณาจักรฉิน พวกเขาต่างปฏิบัติกับพวกเขาเหมือนเป็นสมาชิกในครอบครัว
ในความคิดเขา ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นชาวเยี่ยนเป่ยหรืออาณาจักรฉิน ทุกคนถือว่าเป็นชาวอาณาจักรฉิน เป็นคนบ้านเดียวกัน!
เยี่ยนเป่ยเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนต่างมีความสุขและเป็นมิตรต่อกัน
ดังนั้นเถ้าแก่ร้านขายวัตถุดิบจึงชื่นชมฉินเหยียนและจางฝูมากก้นบึ้งหัวใจของเขา
ว่ากันว่าชาวเยี่ยนเป่ยเป็นคนเถื่อนและหัวแข็ง เพราะครั้งหนึ่งอาณาจักรเยี่ยนเคยทำให้พวกเขาต้องเสียใจ อีกฝ่ายไม่เคยปฏิบัติกับเขาเฉกเช่นมนุษย์
พวกตระกูลที่มีอำนาจเหล่านั้นปฏิบัติต่อเขาเหมือนเขาเป็นสัตว์เลี้ยง
แต่อาณาจักรฉินในวันนี้ ได้นำแสงสว่างมาให้พวกเขา ใครก็ตามที่ต้องการทำร้ายอาณาจักรฉินในตอนนี้ พวกเขาเมืองถูเหอจะเป็นกลุ่มแรกที่คัดค้าน!
เถ้าแก่มีท่าทีเคร่งขรึมและสั่งว่า “ไป ไปเปลี่ยนราคาวัตถุดิบ เป็นเก้าสิบเหรียญ!”
“อ๋า? เก้าสิบเหรียญหรือขอรับ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์
รออ่านดูนะครับ..เมตตาลงต่อเร็วหน่อยนะคะรับ รอแบบไม่มีกวังเลยครับตอนนี้ เงียบหลายวันมากๆ ขอความเมตตาช่วยลงให้อ่านด้วยครับ...
รอตอนที่ 631 อยู่นร้า...
รอตอนต่อไป…กำลังสนุก...
สนุกมากครับขอบคุณที่ลงให้อ่านนะครับของคุณครับ...
มาแล้ว630...
หายไปนานเลยนะครับ..ถ้ามาลงให้ได้อ่านต่อจะขอบพระคุณมากครับกำลังสนุก...
ซื้ออ่านยังไงได้ครับ...
ขอบคุณที่ลงเพิ่มครับ เรื่องนี้สนุกครับ...
ขอบคุณที่มาต่อให้ได้อ่านนะครับขอบุคุณมากๆสนุกดี...
จาก 438 เริ่มขยับแล้วววว 😁😁😁...