องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 106

กองทัพออกเดินทางและตรงไปยังด่านเจียยวี่

องค์ชายใหญ่เดินเข้ามาใกล้กองทัพของฉินเหยียน แม้ว่าเขาจะเตรียมใจมาบ้างแต่ก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

ขบวนกองทัพที่มีบรรดาผู้คุ้มกันสินค้าในยุทธจักรไม่มีกฎระเบียบเลยแม้แต่น้อย บรรดาหญิงหอโคมเขียวที่ส่งเสียงดัง บางครั้งก็ได้ยินเสียงหัวเราะที่น่าฟังดังมาจากทั้งสองฝ่าย

บรรยากาศของกองทัพเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ไม่มีความตึงเครียดที่ต้องไปสู้รบเลยแม้แต่น้อย

“นี่คือบรรยากาศที่กำลังจะไปออกรบอย่างนั้นหรือ? เฮอะ!”

องค์ชายใหญ่ฉินชงควบม้า ไปหาฉินเหยียนด้วยความไม่พอใจ

...

เมื่อกองทัพเข้าสู่สงคราม เป็นเรื่องปกติที่บุคคลสำคัญจะเป็นคนกระตุ้นให้เกิดสงคราม บุคคลสำคัญที่ขาดไปไม่ได้เลยนั่นคือ องค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าว จ้าวจีเอ๋อร์

ฉินเหยียนยังคงใจดี จัดรถม้าแยกให้นาง นอกจากเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของนางแล้ว ยังมีเสบียงอาหารอีกหลายสิบจินวางบนรถ

สินสอดที่สัญญาไว้ก่อนหน้านี้ ทุกวันมีส่งมาให้นางไม่ขาด วันนี้ต้องออกเดินทัพ นางจึงพาทุกอย่างติดตัวไปด้วย

อย่างไรก็ตาม แม้แต่การขับรถม้า นางเป็นคนขับเอง

จ้าวจีเอ๋อร์แอบวางแผนไว้ในใจว่า หากกล้าพานางไปถึงสนามรบ ขอเพียงแค่มีโอกาสให้นางหนี นางต้องหนีให้ได้ ตอนนี้เพียงแค่รอโอกาสเท่านั้น

...

กองทัพเดินขบวนเป็นเวลากว่าห้าชั่วโมง

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง จึงตัดสินใจตั้งค่ายพักแรมบริเวณใกล้ภูเขาและแม่น้ำ

บรรดาผู้คุ้มกันสินค้าที่ได้รับการจ้างวานจากฉินเหยียน ล้วนเป็นทหารผ่านศึกที่มีประสบการณ์เอาชีวิตรอดในป่า พวกเขาไม่จำเป็นต้องให้ฉินเหยียนออกคำสั่งอะไรมากนัก

ทุกคนมีการแบ่งหน้าที่อย่างชัดเจน ทั้งกางเต็นท์ หากิ่งไม้มาจุดไฟ ตักน้ำดื่มจากแม่น้ำ ทั้งหมดต่างแบ่งหน้าที่ให้ความร่วมมือกันเป็นอย่างดี

ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงเต็นท์ถูกตั้งขึ้นทีละหลัง กองไฟถูกจุดขึ้นกลางเต็นท์ ทหารชั้นดีต่างหยิบอุปกรณ์เพื่อทำการจุดไฟ บรรดาหญิงหอโคมเขียวกำลังหุงข้าว ทำอาหารเท่าที่จะสามารถทำได้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานและกลมเกลียวกัน

พวกทหารตั้งค่ายเห็นว่ากลุ่มขององค์ชายสิบสี่มีสาวงามติดตามมาด้วยมากมาย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอิจฉาหรือความจริงใจ พวกเขาต่างพูดจาเยาะเย้ยเสียดสีว่า

“เฮ้ย เสียงร้องนี้ดังมาจากที่ไหน พาผู้หญิงมาออกรบมากมายขนาดนี้ คงกลัวว่าในสนามรบจะเปล่าเปลี่ยวใจกระมัง?”

องค์ชายใหญ่ฉินชงโกรธมาก เดินมาหาฉินเหยียนด้วยความโกรธว่า

“น้องสิบสี่ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”

ในเวลานี้ ฉินเหยียนกำลังดื่มด่ำไปกับเหล้าและอาหารรสเลิศในเต็นท์ ทั้งเต็นท์เต็มไปด้วยบรรดาหญิงงามที่ล้อมรอบตัวฉินเหยียนต่างมีความสุขกันมาก

จ้าวจีเอ๋อร์เองก็อยู่ที่นั่นด้วย นางกำลังนั่งอยู่ตรงมุมเต็นท์ ทุบแขนและขาที่เจ็บและชาของตนเอง

“พี่ใหญ่มาแล้ว หาที่ให้ท่านพี่ข้านั่งหน่อย”

จ้าวจือหย่ายืนขึ้น นำเก้าอี้มาให้องค์ชายใหญ่ โค้งคำนับด้วยความเคารพ

“องค์ชายใหญ่ เชิญนั่งเจ้าค่ะ”

องค์ชายใหญ่ฉินเหยียนจำใจยอมนั่งลง ในขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูด จ้าวจือหย่าก็รินเหล้าใส่แก้ว

นี่ยิ่งทำให้ฉินชงโกรธมากขึ้นไปอีก

“สงครามก็คือสงคราม ไม่ใช่เพราะเกิดสงครามแล้วจะต้องสูญเสียความสุขไป ท่านพี่ว่าถูกต้องหรือไม่?”