องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1067

“เกิดอะไรขึ้น พวกเจ้าพาข้ามาผิดทางอย่างนั้นหรือ?”

หลี่ชางจ้องเขม่งไปที่ชายหนุ่มคนนั้นแล้วถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

เพราะพูดคนละภาษา คนพวกนั้นไม่เข้าใจว่าหลี่ชางพูดอะไร แต่เหมือนเห็นสีหน้าของเขา พอเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังโมโหอย่างแน่นอน

พวกเขาต่างตกใจ ไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปอย่างไร

หลี่ชางขมวดคิ้ว หันหน้าไปหารองแม่ทัพ

“เจ้าคุยภาษามือกับมันสิ ถามว่าตอนนี้อีกไกลแค่ไหนกว่าจะถึง”

“ขอรับ!”

ไม่มีทางเลือกอื่น รองแม่ทัพเดินไปหาคนหนุ่มกลุ่มนั้นและเริ่มทำท่าทางอธิบายพวกเขา

เขาแสดงท่าทีเคารพเพื่อหมายถึงท่านผู้นำที่อยู่ในเจิ้งหลี่มู่เหมิง จากนั้นชูนิ้วสองนิ้วและทำท่าเดินเพื่อถามเขาว่าต้องไปอีกไกลแค่ไหน

แม้จะดูลำบาก แต่พวกเขาพอจะเข้าใจอยู่บ้าง

“พวกอาณาจักรฉินต้องการถามเราว่าอีกไกลแค่ไหนถึงจะไปถึงภูเขาหลางจูชูเพื่อบูชาเทพเจ้าหมาป่าของเราหรือ?”

“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น แต่พวกเขากล้าเกินไปแล้ว นำกองทัพสามพันคนไปยังภูเขาหลางจูชูน่ะนะ รนหาที่ตายหรืออย่างไร?”

“ไม่ต้องสนใจพวกเขา ตอนนี้ชีวิตพวกเราสำคัญที่สุด ดังนั้นพวกเราต้องให้ความร่วมมืออย่างจริงใจ”

ทุกคนตัดสินใจและเริ่มทำท่าทางอธิบายรองแม่ทัพ

หลังจากที่อธิบายอยู่นาน ในที่สุดรองแม่ทัพก็เข้าใจ พร้อมกับวิ่งหาหลี่ชาง

“ท่านแม่ทัพ ดูจากความหมายของพวกเขาคาดว่าอีกเพียงครึ่งวันก็จะถึงเจ้อหลี่มู่เหมิงขอรับ”

“ครึ่งวันหรือ? ได้ ข้ายังพอรับไหว ให้กองทัพพักผ่อนเสียก่อน จากนั้นค่อยเดินทางกันอีกครั้ง เราต้องจัดการผู้นำให้ได้!”

หลี่ชางประกาศกร้าว

“รับทราบ!”

รองแม่ทัพรับคำสั่ง หลังจากนั้นไม่นานกองทัพก็หลุดเดินทาง

พวกเขานั่งอยู่บนพื้น นอนพักเพื่อเก็บแรงไว้

ในระหว่างการเดินทางครั้งนี้ ทุกคนรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก หากระหว่างทางพวกเขาไม่ได้ฆ่าแกะฆ่าแพะเพื่อรองท้องล่ะก็ พวกเขาคงหมดแรงไปนานแล้ว

ช่วงบ่ายกองทัพยังคงรุกหน้าไปจนถึงค่ำ จากนั้นมีคนเข้ามารายงานว่า

“ท่านแม่ทัพ เกิดเรื่องฉุกเฉินขอรับ!”

ทหารหน้าซีด เหงื่อซึมเยอะมาก

หลี่ชางตกใจมากจนถามกลับไปว่า

“เกิดอะไรขึ้น?”

“อีกยี่สิบลี้ข้างหน้า มีกลุ่มทหารม้าของชนเผ่านวี่ห์เจินขอรับ! กองทัพมีมากกว่าห้าพันคน”

ทหารรายงาน

“ห้า ห้าพันหรือ?”

รองแม่ทัพและทหารสองสามคนต่างอ้าปากค้าง

แต่ในขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินกับมัน ลูกน้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความโกรธ

“ท่านผู้นำ แย่แล้วขอรับ!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ที่อารมณ์ดี ดุเขาขึ้นมาทันที

“เกิดอะไรขึ้น โวยวายอยู่ได้!”

“ท่านผู้นำ ภูเขาหลางจูชู อาณาจักรแนบุกเข้ามายังภูเขาหลางจูชูขอรับ!”

ลูกน้องตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!”

ทันใดนั้นอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี๋พลันลุกขึ้นยืน ตาเบิกกว้างคว้าคอเสื้อของลูกน้องของลูกน้อง พร้อมกับจ้องเข่งและตะโกนว่า

“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร? เจ้ากล้าพูดถึงเทพเจ้าหมาป่าอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่ ไม่ใช่ขอรับ อาณาจักรฉินเดินทางมาถึงภูเขาหลางจูชูแล้วขอรับ!”

ลูกน้องตัวสั่นเทา

“ตึง”

ช่วงเวลาต่อมา อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ คลายมือที่ขยำคอเสื้อลูกน้อง และเตะเข้าที่ก้นเขา พร้อมกับพูดด้วยความโกรธ

“ไร้สาระ พวกเจ้าดื่มเหล้ามากเกินไปหรืออย่างไร เมากันแล้วใช่ไหม? ภูเขาเหลียงจูชูอยู่ลึกเข้าไปในโม่เป่ย พวกอาณาจักรฉินจะกล้าบุกเข้ามาได้อย่างไร?”

“เป็นเรื่องจริงขอรับท่านผู้นำ ตามรายงานของพวกทหารยาม กองทัพอาณาจักรกว่าสามพันคนกำลังเดินทางเคลื่อนตัวเข้ามาในโม่เป่ย ทิศทางที่พวกมันไปคือภูเขาหลางจูชูของพวกเราขอรับ”