องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1068

“อีก อีกอย่างนี่เป็นข่าวที่ข้าได้รับมาเมื่อหนึ่งวันก่อนขอรับ พวกทหารยามรักษาการณ์เดินทางมาเร็วที่สุดได้เท่านี้ เพื่อนำข่าวมาให้พวกเรา”

ลูกน้องตัวสั่น

หลังจากอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ได้ยินดังนั้นแล้ว เขาพลันรู้สึกเหมือนฟ้ากำลังจะถล่มลงมา

เขาเคยได้ยินก่อนหน้านี้ว่ากองทัพอาณาจักรฉินมีทั้งหมดสามพันนายได้บุกเข้ามายังม่อเป่ย แต่ในตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจอะไรมาก

หรือว่าเป้าหมายที่แท้จริงของพวกนั้นจะเป็นภูเขาหลางจูชู?

ภูเขาหลางจูชูเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา เป็นที่บูชาเทพเจ้าหมาป่าของพวกเขา เป็นสถานที่ดวงวิญญาณของบรรพชนชนเผ่านวี่ห์เจินได้ถูกฝังลงที่นั่น

เมื่อมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น เขาในฐานะท่านผู้นำ แม่ว่าเขาจะฆ่าตัวตายเพื่อขอโทษเทพเจ้าหมาป่าหรือชดใช้คนในชนเผ่า แต่เขาก็ไม่อาจเยียวยาเรื่องที่เกิดขึ้นได้

เขาจะกลายเป็นคนบาปของคนในชนเผ่าทันที!

สีหน้าของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ซีดเผือด เซเล็กน้อย และรู้สึกว่าในใจปั่นป่วน

เขาไม่อาจทรงตัวได้ จึงพยายามจับโต๊ะเพื่อความมั่นคง จากนั้นกัดฟันพูดว่า

“ไม่เป็นไร มาแค่สามพันคน แต่ข้ามีทหารม้าทุ่งหญ้ากว่าสามหมื่นนายที่ประจำการอยู่ที่นั่น หากพวกอาณาจักรฉินบุกเข้ามาเช่นนี้ มีแต่ตายกับตาย!”

“แต่... แต่ว่า ท่านผู้นำ เมื่อครึ่งเดือนก่อนท่านไม่ได้ขอให้องค์ชายใหญ่นำกองทัพสองหมื่นคนไปปล้นพวกอาณาจักรฉินทางตอนใต้หรือขอรับ?”

รองผู้นำที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างลังเล

“ตอนนี้มีทหารประจำการประมาณหนึ่งหมื่นคนที่ภูเขาหลางจูชู...”

อึก!”

ทันทีที่พวกเขาพูดจบอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก

“ท่านผู้นำ!”

ลูกน้องเองก็อึ้งไป เขารีบพุ่งเข้าไปพยุงและพูดอย่างร้อนใจว่า “เรียกหมอมาเดี๋ยวนี้!”

“เสียเวลาเกินไปแล้ว!”

ตาของอ้ายวินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่แดงก่ำ เขาพูดออกมาว่า

“รีบกระจายคำสั่งข้า ให้รีบระดมกองกำลังสองหมื่นคนออกจากเมืองและรีบไปยังภูเขาหลางจูชู ต่อให้ลำบากแค่ไหน ห้ามเกิดอะไรขึ้นกับภูเขาจูชูแม้แต่นิดเดียว”

“อีกอย่าง แจ้งหยงอี้ด้วยว่าอย่าคิดปล้นพวกอาณาจักรฉินอีก ให้เขากลับมาหาข้าทันที!”

หยงอี้เป็นลูกชายคนโตของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ เขาเป็นคนนำกองทัพสองหมื่นคนไปทางตอนใต้

ลูกน้องอึ้งไปในทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้นและตอบกลับว่า

“แต่ท่านผู้นำ ตอนนี้พวกเราอยู่ห่างจากภูเขาหลางจูชูมากเกินไปนะขอรับ ข้าเกรงว่ามันจะสายเกินไป...”

“หุบปาก!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก่ออวี่ตะคอกกลับ

“บอกพวกเขา หากภูเขาเหลียงจูชูได้รับความเสียหาย ข้าจะให้พวกเขากล่าวขอโทษเทพเจ้าหมาป่าทุกคน และอย่ากลับมาที่นี่อีก!”

เมื่อลูกน้องได้ยินดังนั้น พวกเขาก็ตกใจกลัวถึงกับทรุดลงไปกับพื้น ร่างของเขาสั่นจนไม่อาจควบคุมได้

...

“ท่านอย่าไปเลยเพคะ ตระกูลจางมีเจตนาไม่ดี ต้องพยายามขัดขวางความคิดดีๆ ของท่านแน่ มิฉะนั้นให้หม่อมฉันไปแทนเถิดเพคะ!”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า

“ไม่เป็นไร ก็แค่จางจื้อสยง อีกอย่างข้าก็ไม่ได้เสียเปรียบอะไร เจ้าจัดการให้เขาไปพบข้าที่หอหม่านฮวาเถิด”

จริงๆ แล้วเขาต้องการเจรจาสันติภาพ แต่ไม่ใช่ว่าเขากลัวว่าจะเสียเวลากับพวกตระกูลจางมากเกินไป

สิ่งที่เขาคิดคือถ้าความสัมพันธ์ของเขาและตระกุลจางมาถึงจุดที่ไม่สามารถประนีประนอมกันได้อีกต่อไป เมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาจะทำหน้าเป็นฝ่ายทำลายล้าง คนที่ทุกข์ทรมานมากที่สุดไม่ใช่ตระกูลจางแต่เป็นประชาชนชาวเยี่ยนเป่ย

เหตุใดตระกูลจางถึงได้กล้าอวดดีขนาดนี้? เพราะพวกเขาควบคุมประชาชนมากเกินไป ทุกหมู่บ้าน ทุกเมือง อยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลทั้งสิ้น

หากพวกเขาต้องการสร้างความเสียหายขึ้นมา คงไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น เมื่อถึงเวลานั้นคนที่ทุกข์ทรมานคือประชาชนชาวเยี่ยนเป่ย

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของฉินเหยียนแล้ว จ้าวจือหย่าไม่สามารถรั้งเขาได้อีกต่อไป

ไม่มืทางเลือกอื่นนอกจากตกลงและไปเตรียมการ

...

ด้านในม่อเป่ย

ในเวลานี้พระอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลงทางทิศตะวันตก ท้องฟ้าเริ่มมืด

ภายใต้ความมืด กองทัพของหลี่ชางเข้าใกล้ตำแหน่งทางม้าของฝั่งศัตรูมากขึ้นและประจำการอยู่เงียบๆ และพร้อมโจมตีได้ทุกเมื่อ

ในเวลานี้ที่ซึ่งกลุ่มทหารม้าทุ่งหญ้ากำลังประจำการอยู่ พวกเขาไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่ากำลังตกเป็นเป้านิ่งอยู่