องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1082

ผู้พิพากษาท้องถิ่นวิเคราะห์อย่างใจเย็นว่า “หากจู่ๆมีกองทัพทหารสองหมื่นนายปรากฏตัวออกมาแล้วโจมตีประตูเมืองทางใต้ เพียงในช่วงสั้นๆจะทำให้เกิดหลุม ถึงตอนนั้นคนตระกูลจางก็จะฉวยโอกาสน้ำสมบัติหนีไปได้พ่ะย่ะค่ะ”

สีหน้าของฉินอวี่เปลี่ยนไปทันที แม้ว่านี่จะเป็นการคาดเดา แต่กลับต้องระวัง หากเป็นเช่นนั้นจริงๆก็คงยุ่งยาก

“ทหาร! ออกคำสั่งไป......”

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ เกรงว่าจะไม่ทันเสียแล้ว ในเมื่อพวกมันวางแผนมา แล้วเราเพิ่งจะมาเข้าใจ ทุกอย่างก็สายไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้พิพากษาท้องถิ่นยิ้มขมขื่น

ประตูเมืองทางใต้มีทหารเฝ้าระวังเพียงสามพันนาย รวมถึงตอนนี้เป็นยามค่ำคืน ไม่ค่อยมีคนเฝ้าระวังอยู่เท่าไรนัก ภายในระยะเวลาสั้นๆ และต้องเผชิญกับคนนับหมื่นบุกรุก นั้นไม่มีทางป้องกันไว้ได้เลย แม้แต่สิบห้านาทีก็ไม่ไหว

“แม้จะเป็นเช่นนั้นก็ต้องเตรียมตัวให้ดี!”

ฉินอวี่ดวงตาแดงก่ำแล้วตะโกนว่า “หากเมืองเสิ่นเกิดความวุ่นวายขึ้นข้าก็ไม่รู้ว่าจะต้องรายงานกับน้องสิบสี่อย่างไร เจ้าจงนำคำสั่งของข้าไปเผยแพร่ด้วยตนเอง นอกจากนั้นข้าจะจับกุมพวกคนตระกูลจางด้วย ไม่ปล่อยให้หนีไปได้แม้แต่คนเดียว!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วฉินอวี่ก็พุ่งตัวออกจากจวนเจ้าเมือง เขาขึ้นหลังม้าแล้วมุ่งหน้าไปยังประตูเมืองทางใต้!

......

ในขณะนี้ ณ นอกเมือง จางจื้อสยงนำกำลังสนับสนุนมาซ่อนตัวอยู่ข้างทางสองด้าน

จางจื้อสยงคงจะรอจนร้อนใจ เขาดึงผู้ใต้บังคับบัญชามาคนหนึ่งแล้วถามว่า “บัดนี้กี่ยามแล้ว”

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นรีบตอบกลับว่า “นายท่าน เหลือเวลาก่อนเวลานัดหมายไม่ถึงสิบห้านาทีแล้วขอรับ”

“แล้วเหตุใดข้าจึงไม่เห็นเจ้าพวกทุ่งหญ้ามาโจมตีเมือง?”

จางจื้อสยงเบิกตากว้าง จากเวลาที่นัดหมายไว้ พวกคนทุ่งหญ้าต้องมาเริ่มโจมตีเมืองตอนนี้สิ และต้องเปิดทางหนีให้ได้เร็วที่สุดด้วย เช่นนั้นอีกเดี๋ยวลูกชายของเขามาถึงประตูเมืองทางใต้แล้วจึงจะออกมาได้อย่างราบรื่น ไม่เช่นนั้นต้องอันตรายแน่ แต่เหตุใดจนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่เห็นพวกทุ่งหญ้า? นี่มันผิดปกติ!

หรือพวกมันจะกลับคำพูด? หรือพบเจออุปสรรคอะไรเข้า? แต่ความคิดที่ผุดขึ้นมานี้ก็หายไปทันที เขารู้ว่าคนทุ่งหญ้าไม่มีทางผิดคำพูด แม้ว่าเจ้าพวกนั้นจะไม่ได้เฉลียวฉลาดอะไรนัก โง่เขลาและดื้อรั้นยิ่งกว่าคนเยี่ยนเป่ย แต่ก็มีข้อดีหนึ่งอย่าง นั้นก็คือพูดคำไหนคำนั้น เป็นผู้ที่กล้าได้กล้าเสียมาก

ในเมื่อเป็นเรื่องที่ตกลงแล้ว ก็จะไม่มีทางกลับคำพูด เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วจางจื้อสยงก็พูดเร่งว่า

“เจ้าจงพาคนเดินทางกลับไปดูว่าพวกมันมาถึงที่ใดแล้ว”

“ขอรับนายท่าน!”

เมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาน้อมรับคำสั่งแล้ว ก็หมุนตัวพาคนควบม้าออกไป

เมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาออกไปแล้วพวกเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในความมืด รอผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นกลับมา แต่ในขณะที่พวกเขารออยู่ที่นี่ จางจื้อสยงก็ยิ่งร้อนใจ

......