องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 109

หลังจากเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลอู๋แล้ว

สิ่งที่มองเห็นคือภาพลานบ้านด้านในที่หรูหราอลังการ

มีนกคีรีบูนปลอมตั้งอยู่ภูเขา มีปลากะพงแดงปลอมว่ายอยู่ในน้ำ เสาทุกต้นทำมาจากไม้จินซื่อหนาน ทุกๆ สองก้าวจะเห็นเชิงเทียนทองคำและแจกันดอกไม้แกะสลักที่ทำจากหยก

แม้แต่กระเบื้องปูพื้นที่อยู่ใต้แทบเท้าของพวกเขาก็ยังเป็นอิฐสีทองหรูหราเป็นอย่างมาก

ทหารชั้นดีและไส้ศึกหญิงต่างรออยู่ที่ลานบ้าน ในขณะที่ฉินเหยียนและผู้นำตระกูลอู๋เดินเข้าไปในห้องโถง

การตกแต่งภายในบ้านนั้นหรูหราเป็นอย่างมาก มีเครื่องลายครามและทองสัมฤทธิ์ทุกชนิด เครื่องประดับสีทองและเงิน อีกทั้งยังมีภาพวาดที่มีชื่อเสียง ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าหากรวมสิ่งของเหล่านี้เข้าด้วยกัน สามารถกลายเป็นภูเขาลูกเล็กๆ ได้เลยทีเดียว

ผู้นำตระกูลอู๋นั่งลงตรงที่นั่งหลัก ไม่ได้เรียกเด็กรับใช้ให้นำชามาให้ฉินเหยียนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้รับแขก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจฉินเหยียนแม้แต่น้อย

เขาพูดด้วยท่าทีหยิ่งยโสว่า

“เจ้าเองก็รู้สถานการณ์ในตอนนี้ดี คิดจะซื้อเสบียงในพื้นที่รอบข้างในรัศมีสองสามร้อยลี้เป็นเรื่องที่ยากมาก”

ฉินเหยียนคนมั่วนิ่มอย่างเจ้าจะไปเข้าใจความหมายที่ข้าต้องการจะสื่อได้อย่างไร เจ้าก็แค่อยากรู้ราคามิใช่หรือ จะมาอ้อมค้อมอยู่ทำไมกันเล่า

“ข้าเข้าใจ ในเมื่อข้ามาขอความช่วยเหลือจากท่าน ข้าไม่มีทางให้ราคาตลาดกับท่านแน่นอน เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ท่านบอกราคาที่ต้องการมา ข้าจะให้ตามที่ท่านต้องการและท่านก็ส่งของให้ข้า ท่านว่าอย่างไร?”

เมื่อเห็นว่าปลาได้กินเหยื่อที่วางไว้แล้ว ผู้นำตระกูลอู๋พูดออกมาอย่างไม่เกรงใจว่า “ข้าวหนึ่งตั้น สองร้อยตำลึง”

ฉินเหยียนคิดว่าตาแก่คนนี้จะขึ้นราคา แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆว่า ข้าวหนึ่งตั้น ขอสองร้อยตำลึง ช่างน่าเสียดายที่เขาพูดออกมาเช่นนั้น

เขาแสร้งทำเป็นลำบากใจและพูดว่า

“โอ้ ราคานี้... สมเหตุสมผลมาก”

ผู้นำตระกูลอู๋ยิ้มเยาะ องค์ชายสิบสี่สมกับเป็นลูกผู้ดีมีเงินเสียจริง หมกตัวอยู่แต่ในพระราชวังไม่รู้เกี่ยวกับค่าครองชีพพื้นฐานของประชาชนเอาเสียเลย

“มองตามสถานการณ์ปัจจุบัน การหาเสบียงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ ข้าวหนึ่งตั้น ราคาสองร้อยตำลึงนั้นไม่แพงเลย เช่นนั้นเป็นอันว่าตกลง”

ผู้นำตระกูลอู๋โกหกต่อ หนึ่งตั้น ราคาสองร้อยตำลึง ราคานี้ถือว่าแพงกว่าของทุกอย่างบนโลกนี้ถึงหนึ่งร้อยเท่าเลย เขามองฉินเหยียนราวกับเป็นคนโง่และพูดด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ ว่า

“จ่ายเงินและรับของ”

ท่าทีของฉินเหยียนเปลี่ยนไป เขาพูดอย่างช้าๆ ว่า

“ข้ามาออกรบไม่ได้ติดเงินสำรองมาด้วย เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ท่านเขียนสัญญากู้ยืมให้กับข้าก่อน รอข้าจัดการเรื่องต่างๆ เสร็จแล้ว ข้าจะจ่ายคืนให้”

ทันใดนั้นผู้นำตระกูลอู๋พลันมีสีหน้าเย็นชา

“เจ้าไม่ได้ทำเงินมา แต่ยังคิดที่จะขอแลกเสบียง พระเจ้า มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ ให้เจ้ามาเอาเปรียบข้าได้ง่ายๆ! ทหาร ส่งแขก!”

ฉินเหยียนพูดอย่างรวดเร็ว

“ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อนไปเลย สัญญากู้ยืมข้าก็มิได้จ่ายเปล่า ข้ามีดอกเบี้ยให้ท่าน”

เมื่อพูดถึงเรื่องเงิน ผู้นำตระกูลอู๋กลอกตา และพูดช้าๆ ว่า

“ให้ดอกเบี้ย? เจ้าจะให้เท่าไหร่?”

“ท่านคิดว่าข้าควรให้ท่านเท่าไหร่ถึงจะเหมาะสม?”

เมื่อถูกฉินเหยียนถามกลับ ผู้นำตระกูลอู๋คิดอยู่พักหนึ่งและพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายว่า

“เนื่องจากข้าวหนึ่งตั้น ราคาสองร้อยตำลึง เช่นนั้นดอกเบี้ยข้าคิดไม่แพงเสียแล้วกัน ข้าวทุกๆ หนึ่งตั้นเจ้าจ่ายดอกเบี้ยเพิ่มยี่สิบตำลึงให้ข้า เขียนในสัญญากู้ยืมเงินด้วยว่าจะคืนเงินให้เมื่อไหร่ หากถึงกำหนดจ่ายแล้วยังไม่คืนเงินมาให้ ทุกๆ เดือนต้องจ่ายเพิ่มอีกสองร้อยตำลึง จนกว่าจะจ่ายครบ”

“ถ้าเจ้าเห็นด้วยก็เขียนสัญญากู้ยืมขึ้นได้เลย หากเจ้าไม่เห็นด้วย ก็รีบพาคนของเจ้าออกไปจากที่นี่เสีย!”

ฉินเหยียนพูดออกไปตรงๆ ว่า

“ไม่มีอะไรที่เงินทำไม่ได้ ไม่มีปัญหา”

ผู้นำตระกูลอู๋ยิ้ม นี่เป็นข้อตกลงที่ดีเสียเหลือเกิน คนโง่ที่ถูกหลอกอย่างง่ายดาย อีกทั้งยังทำเงินได้มากมายเช่นนี้ ทำค้าขายที่ได้เปรียบเช่นนี้ จะมาอีกกี่ครั้งเขาก็ยอมทำ!”

เขาโบกมือ

“นำสมบัติทั้งสี่ในห้องหนังสือมา!”

เด็กรับใช้ตระกูลอู๋รีบนำ แท่งหมึก พู่กัน กระดาษและที่ฝนหมึกมาทันที

ฉินเหยียนเขียนสัญญากู้ยืมตามที่ผู้นำตระกูลอู๋ร้องขอ และประทับลายนิ้วมือด้วยหมึกสีแดงลงไป

ผู้นำตระกูลอู๋มองไปที่สัญญาด้วยความพึงพอใจ รอยยิ้มฉีกกว้างไปถึงหู

ฉินเหยียนใช้โอกาสนี้พูดว่า

“เฮ้อ ช่างเป็นการเดินทางที่ยาวนานมาก ข้าและคนของข้าไม่ได้กินของดีๆ และนอนหลับดีๆ มาหลายคืนแล้ว ท่านมองดูสิ พวกเราตัวผอมแห้งกันหมดแล้ว หากได้พักผ่อนในจวนสกุลอู๋ของท่านสักคืนก็คงดีไม่น้อย ท่านคิดว่าอย่างไร?”

ผู้นำตระกูลอู๋ที่หมายตาหญิงงามด้านนอกมาเป็นเวลานานแล้ว ในเมื่อบรรลุจุดประสงค์ของตัวเองแล้ว มีเรื่องดีๆ เช่นนี้ แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่อยากพลาด จึงใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้และพูดขึ้นมาว่า

“ข้าสามารถรับรองพวกเจ้าได้ คืนนี้พวกเจ้าพักผ่อนที่จวนสกุลข้าเถิด!”

“บ่าว จัดงานเลี้ยง!”

“รับทราบ!”

เด็กรับใช้ตระกูลอู๋รีบไปจัดการทันที

ฉินเหยียนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเขา

...

ในงานเลี้ยง ผู้นำตระกูลอู๋ที่ถูกหญิงงามรายล้อม ต่างพากันชนแก้วกับเขา

“นายท่าน มานี่สิเจ้าคะ อ้าปากเจ้าค่ะ!”

“นายท่านมาดื่มกับบ่าวสิเจ้าคะ มาเจ้าค่ะ!”

“บ่าวเองก็อยากดื่มเพื่อเป็นเกียรติแก่ท่านเช่นกัน...”

ผู้นำตระกูลอู๋ทั้งกอดและชนแก้วกับหญิงงามเหล่านั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาสดใสราวกับดอกไม้

“ดื่ม แก้วนี้ข้าก็ดื่ม พวกเจ้าก็ดื่มด้วยล่ะ ดื่มกันให้หมด!”

ฉินเหยียนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผู้นำตระกูลอู๋ ไม่ได้แตะเหล้าเลยแม้แต่แก้วเดียว มองรอยยิ้มของผู้นำตระกูลอู๋ที่สนุกกับบรรดาหญิงงาม เยาะเย้ยในใจ

ดื่มเลย ดื่มให้มากหน่อย พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาจะเป็นเวลาร้องไห้ของเจ้า!