องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 113

ฉินเหยียนมองไปยังจ้าวจีเอ่อร์ที่กำลังตื่นตระหนก ในเวลานี้แม่นางคนนี้ยังคงกระสับกระส่ายและดื้อรั้นเช่นเคย

เขาพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

“ข้าพูดว่าเจ้าทำอะไร”

ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เขาก็ยื่นมือออกไปหาจ้าวจีเอ๋อร์

จ้าวจีเอ๋อร์คิดว่าฉินเหยียนต้องมีความคิดชั่วร้าย นางจึงถอยหลังไป

“กลางวันแสกๆ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”

โดยไม่คาดคิด ฉินเหยียนคว้าคอเสื้อนางไว้แล้วลากเธอออกมาจากรถม้า พร้อมกับพูดว่า

“วันนี้มีข้าวและเสบียงห้าร้อนสิบสองจิน เจ้ายังไม่ไปรับหรือว่ารอให้องค์ชายเช่นข้ามาส่งให้เจ้า?”

จ้าวจีเอ๋อร์ถูกฉินเหยียนลากไปยังรถม้าที่ขนเสบียงอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อถึงรถม้าที่ขนเสบียง ฉินเหยียนปล่อยมือ เอามือลูบคาง ยืนกอดอกและพูดว่า

“ย้ายเสียสิ”

จ้าวจีเอ๋อร์มองไปที่ฉินเหยียนด้วยความโกรธ นางเป็นถึงองค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าว โดยปกติแล้วในอาณาจักรจ้าวแม้แต่ชาแก้วหนึ่งยังต้องให้บ่าวนำมาให้นาง แต่ตอนนี้องค์ชายสิบสี่ที่เสียสติคนนี้กลับสั่งให้นางบังคับรถม้าเอง ตอนนี้นางยังต้องขนเสบียงที่หนักกว่าร้อยจินด้วยมือทั้งสองข้างทุกวัน

เมื่อวานที่เหนื่อยสายตัวแทบขาดจากการขนเสบียงอาหารกว่าสองร้อยจิน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่นางจะย้ายของเหล่านี้ไปยังรถม้า

หากวันนี้นางต้องขนเสบียงกว่าห้าร้อยจิน นางต้องตายแน่ๆ นางจึงปฏิเสธเสียงแข็ง

“ข้าเป็นถึงองค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าว ข้าไม่ย้าย”

ฉินเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าไม่อยากย้ายก็ย่อมได้ สินสอดที่เสนอให้ถือเป็นอันโมฆะ หลังจากนี้หากเจ้ายอมย้ายเสบียงข้าก็ไม่มีวันให้!”

ขณะที่เขาพูด เขาจงใจยักคิ้วให้จ้าวจีเอ๋อร์

เมื่อท่าทางที่น่าหงุดหงิดของฉินเหยียน จ้าวจีเอ๋อร์โกรธมาก เมื่อคิดว่าจัดหาเสบียงกว่าร้อยวันเพื่อให้ได้จำนวนมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ คงทำให้องค์ชายสิบสี่เป็นบ้าไปแล้ว

กัดฟันและกระทืบเท้า ก็แค่เสบียงร้อยกว่าจิน ย้ายก็ย้าย!

จะต้องมีวันที่ทำให้เขาเสียใจ!

นางพับแขนเสื้อและพยายามลากกระสอบเสบียงออกไป

แต่เมื่อเห็นว่าเสบียงหนักกว่าร้อยจิน ไม่ว่านางจะใช้แรงดึงมากเท่าไหร่ กระสอบเสบียงก็ไม่เคลื่อนตัวเลยแม้แต่น้อย

รถขนเสบียงอยู่ห่างจากรถม้าของนางเพียงยี่สิบเมตร ด้วยความเร็วของนาง แม้จะใช้เวลาทั้งวันก็คงย้ายเสบียงได้แค่ห้าตั้น หากนางย้ายทุกอย่างไปบนรถม้า นางคงเหนื่อยตายเสียก่อน

จ้าวจีเอ๋อร์คิดหาวิธีต่างๆ ในหัวอย่างรวดเร็ว

นึกออกแล้ว！

ดังสุภาษิตที่ว่า มีเงินจะปลุกผีขึ้นมาให้โม่แป้งก็ยังได้ บ้านนอกคอกนาขนาดนี้อาหารย่อมเป็นที่ต้องการมากกว่าเงิน

ทหารชั้นดีของฉินเหยียนไม่มีทางช่วยนางอย่างแน่นอน แต่พวกผู้คุ้มกันสินค้าเป็นเพียงคนที่ฉินเหยียนจ้างมา แค่รับเงินและอาหาร ขอเพียงแค่พวกเขาได้เงินและอาหารจนเพียงพอแล้ว เขาต้องช่วยนางอย่างแน่นอน

ดังนั้น นางจึงหันไปพูดกับผู้คุมสินค้าว่า

“เจ้าช่วยข้าขนเสบียงไปที่รถม้าให้หน่อยได้หรือไม่ ข้าจะแบ่งเสบียงส่วนหนึ่งให้เจ้า?”

ฉินเหยียนที่อยู่ข้างๆ ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขาเดาได้ถูกต้องเสียจริง

ผู้คุมสินค้าไม่ได้แสดงท่าทีอะไร แต่กลับชูสองนิ้วขึ้นมา

“สองตั้น”