องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1234

จางฝูอึ้งไปเช่นกัน ไม่ได้มาแสดงความสามารถของตนเองหรือ? เหตุใดถึงพูดหลักการปกครองเล่า?

อีกทั้งยังพูดถึงอาณาจักรจ้าวและอาณาจักรเยี่ยนสมัยก่อนอีก ให้อาณาจักรฉินเรียนรู้จากอาณาจักรจ้าวและอาณาจักรเยี่ยนเนี่ยนะ?

บ้าไปแล้ว อาณาจักรเหล่านี้ไม่ได้ถูกอาณาจักรฉินครอบครองไปแล้วหรือ?

นี่ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้อ๋องหยียนต้องอับอายอีกต่อไป แต่เป็นการสร้างความอับอายให้คนทั้งอาณาจักรฉินถึงจะถูก ไม่สิ ถ้าให้พูดจริงๆ ก็คือ หลิวอวี่หลินทำให้คนทั้งจิ่วโจวต้องอับอาย

หลี่ชางเป็นคนแรกที่ทนไม่ไหว เพราะเขาเป็นคนที่มีประสบการณ์ตรงจากที่เคยเห็นแม่ของตัวเองถูกฝั่งอาณาจักรจ้าวสังหารไปต่อหน้าต่อตา

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเขาเกลียดระบบการปกครองเก่าของอาณาจักรจ้าวมากที่สุด

แต่ตอนนี้หลิวอวี่หลินกลับกล้าพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยว่าการปกครองอาณาจักรจ้าวนั้นดีแล้ว อีกทั้งยังกล้าพูดให้อาณาจักรฉินนั้นทำตาม เขาจะทนเรื่องนี้ได้อย่างไร

เขาลุกขึ้นยืนและตะโกนทันที

“บังอาจ! เจ้ากล้าพูดจามั่วซั่วเช่นนี้ได้อย่างไร พูดจาเหลวไหล เจ้ากำลังปลุกปั่นใช้ระบอบการปกครองเก่าของอาณาจักรจ้าวและอาณาจักรเยี่ยนที่นี่อย่างนั้นหรือ?!”

ไม่เพียงแต่หลี่ชางเท่านั้น แต่คนอื่นๆ พลันมีสีหน้ารังเกียจมากขึ้น ภายใต้การปกครองของฉินเหยียน อาณาจักรฉินได้สร้างสรรค์สิ่งใหม่และค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น

แม้ว่าจะมีสงครามหลายครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่อาณาจักรฉินกลับได้รับชัยชนะมาโดยตลอด

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้อาณาจักรฉินมีความเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นเรื่อยๆ และประชาชนต่างใช่ชีวิตและทำงานอย่างสงบสุข ทั้งหมดนี้เกิดจากความพยายามของทุกคนในตอนนี้

เกียรติยศนี้ทำให้ทุกคนในอาณาจักรฉินรู้สึกภูมิใจ

ตอนนี้กลับมีคนไม่รู้เรื่องรู้ราวมาตั้งคำถามกับเกียรติยศที่พวกเขาภูมิใจ ทุกคนจะยอมรับได้อย่างไร?

ขนาดฉินเหยียนยังขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาไม่ตอนนี้ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

จางฝูพลันมีสีหน้าหม่นหมอง เขาแทบจะเป็นลม

เจ้าเด็กคนนี้คิดว่ากำลังเล่นเกมอยู่หรือไร?

เขาไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป เขายืนขึ้นและคว้าตัวหลิวอวี่หลินที่กำลังจะพูดต่อทันที จากนั้นอธิบายให้ฉินเหยียนฟังด้วยความกลัว

“ท่านอ๋อง ได้โปรดเย็นพระทัยลงก่อนพ่ะย่ะค่ะ หลิวอวี่หลินยังเด็ก ไม่รู้เกี่ยวกับการปกครองอาณาจักร เลยพูดจาเหลวไหลออกมา ได้โปรดอย่าใส่พระทัยเลยพ่ะย่ะค่ะ”

หน้าผากของจางฝูเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาได้แต่บ่นอยู่ในใจ

เดิมทีเขาตกลงที่จะแนะนำหลิวอวี่หลินเพราะคิดว่าอีกฝ่ายมีพรสวรรค์ที่ควรได้รับการเฉิดฉาย เพื่อให้ท่านอ๋องเห็นว่าอีกฝ่ายมีความสามารถและมอบตำแหน่งราชการให้เขา

แต่จะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าปากดีมากกว่าครั้งที่แล้ว

หากมีคนต้องการใช้เจตนาแอบแฝงนี้เพื่อก่อกวน เขาจะถูกตราหน้าว่าเป็นการพยายามเอาอาณาจักรจ้าวและเยี่ยนคืนมา

หากเป็นเช่นนั้น เขากลัวว่าแม้ว่าจะมีสิบหัวก็คงไม่พอให้ตัด

จางฝูกังวลมากจนเขาหวังว่าฉินเหยียนจะไม่เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ

หลังจากที่ฉินเหยียนเงียบไปสักพัก เขามองไปที่หลิวอวี่หลินและพูดเสียงต่ำว่า

“ช่างเถิด ข้าจะทำเหมือนกับว่าวันนี้เจ้าไม่ได้พูดอะไรออกมาก็แล้วกัน หลังจากที่เจ้าออกจากห้องนี้ไปแล้ว หากเจ้ายังพูดจาเหลวไหลเช่นนี้อีก และมีคนต้องการลงโทษเจ้าแล้วล่ะก็ เช่นนั้นเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”

“ลุงจาง ดูสีหน้าท่านไม่ค่อยดีเลย ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” หลิวอวี่หลินยิ้มและช่วยพยุงจางฝูที่ไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นจากพื้น

ตอนนี้ร่างของจางฝูสั่นไปทั้งตัวและถามว่า

“เจ้า... เมื่อครู่เจ้ากำลังทำอะไรกันแน่?”

อ้อ ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย แต่พูดความจริงก็เท่านั้น”

หลิวอวี่หลินยักไหล่และยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

จู่ๆ จางฝูพลันไม่พอใจ เขากัดฟันแล้วพูดว่า

“ข้าคิดว่าเจ้ารนหาที่ตายแล้ว เจ้ารู้ตัวหรือไม่? เจ้ารีบปล่อยข้าเสียเดี๋ยวนี้!”

เขาเหวี่ยงตัวสะบัดแขนหลิวอวี่หลินออก รู้สึกเสียใจมาก ตบหัวตัวเองคิดในใจว่าหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ

เขาต้องไปที่หลิวอวี่หลินและกัดฟันพูดว่า

“ข้าควรจะตัดความสัมพันธ์กับเจ้าตั้งแต่ครั้งที่แล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าเกือบจะเสียหัวไปแล้ว?”

หลิวอวี่หลินผายมือออกและพูดว่า

“ลุงจาง ตอนนี้ข้ายังสบายดีอยู่มิใช่หรือ? อ๋องเหยียนไม่ใช่คนที่ฆ่าคนบริสุทธิ์เป็นผักเป็นปลาใช่ไหม?”

“...” จางฝูถึงกับพูดไม่ออก อ๋องเหยียนเป็นคนเช่นนั้นจริงๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่โกรธ