องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1235

เขาตบต้นขาและพูดว่า

“โอ้ย ช่างมันเถอะ เจ้าอยากทำอะไรก็ทำเถอะ ข้าขี้เกียจจะยุ่งกับเจ้าแล้ว”

ตอนนี้จางฝูหวังแค่ว่าอ๋องเหยียนจะไม่คิดเล็กคิดน้อย อีกทั้งไม่ต้องการยุ่งกับหลิวอวี่หลินอีกต่อไป มิฉะนั้นเขากลัวว่าใจน้อยๆ ของตัวเองจะต้องมีแต่เรื่องให้กังวลจนทนไม่ไหว

หลังจากพูดจบ จางฝูหันกลับและกำลังจะเดินจากไป แต่หลิวอวี่หลินกลับหยุดเขาเอาไว้ก่อน “ลุงจาง ท่านจะไปไหน?”

จางฝูพูดด้วยความโกรธ

“กลับบ้านไปนอนพัก ยังไงก็ตามข้าไม่อยากยุ่งกับเจ้าอีกต่อไปแล้ว”

เมื่อหลิวอวี่หลินได้ยินเช่นนั้น เขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ลุงจาง อย่าไปเลย หลานชายคนนี้เรื่องอื่นอยากถามท่านลุงอีก”

“กลับไปได้แล้ว เจ้าไปหาคนอื่นเถอะ!”

จางฝูไม่หันกลับมามองและเดินตรงไปข้างหน้าทันที ไม่ทันตั้งตัวขาเขากลับพลิกและเกือบจะล้มลง

โชคดีที่หลิวอวี่หลินประคองเขาเอาไว้ทัน มิฉะนั้นเขาต้องล้มกระแทกลงไปแรงแน่ๆ

หลังจากที่จางฝูพยุงร่างกายของตัวเองให้มั่นคงแล้ว เขาก็จ้องไปที่อีกฝ่ายอย่างดุเดือดและต่อว่าว่า

“ไอ้เด็กไม่รักดี ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าช่วย”

หลิวอวี่หลินยิ้มและพูดว่า “ลุงจาง ใจข้ารู้ดี หรือว่าท่านลุงคิดวาข้าเป็นคนไม่มีสมองหรือ? อีกอย่าง ตอนนี้พวกเราก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่?”

หลังจากได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของจางฝูพลันดีขึ้นเล็กน้อย แต่เขายังคงพูดอย่างไม่พอใจว่า

“เฮอะ นั่นเป็นเพราะอ๋องเหยียนเป็นคนใจกว้างน่ะสิ อ๋องเหยียนพูดถูก หากเจ้ากล้าชื่นชมอาณาจักรจ้าวและเยี่ยนอีก ไม่ใช่คนอื่นหรอก แต่จะเป็นขุนพลชนะศึกที่จะตัดหัวเจ้า เจ้าเชื่อข้าหรือไม่?”

หลิวอวี่หลินยิ้มและพูดว่า “ข้าเชื่ออยู่แล้ว ข้าจะไม่พูดจาเช่นนี้อีก เพราะข้าจงใจทำให้อ๋องเหยียนโกรธ”

จางฝูมองไปที่หลิวอวี่หลินด้วยสายตาว่างเปล่าเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาพูดออกมาแค่ว่า

“เจ้าประสาทกลับแล้ว! ปล่อยข้า!”

เขาผลักหลิวอวี่หลินและเดินจากไป เขาสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีวันช่วยเจ้าเด็กบ้าคนนี้อีก

หลิวอวี่หลินไม่สนใจ แต่กลับเดินตามเขาไปแล้วพูดว่า

“ท่านลุง ได้โปรดช่วยข้าเป็นครั้งสุดท้ายเถิด”

“ฝันไปเถอะ!” จางฝูปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

เมื่อหลิวอวี่หลินเห็นท่าทีเช่นนี้ เขาพลันแสดงสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที และพูดว่า “ครั้งนี้ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น หากท่านช่วยข้า การใหญ่ต้องสำเร็จแน่นอน”

การใหญ่สำเร็จแน่นอน?

จางฝูเลิกคิ้วอย่างสงสัยและถามออกไปว่า