องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1324

“ไม่เพียงแต่พูดจาหยาบคายไร้มารยาทเท่านั้น แต่ยังล้อเลียนอาณาจักรฉินอีกด้วย!”

เมื่อได้ยินพูดของรองเจ้ากรม เสนาบดีกรมพิธีการพลันโกรธขึ้นมาและถลึงตาถามออกไปว่า

“เรื่องอื่นเจ้าทนได้ถือว่าช่างไป แต่พวกมันกล้าเยาะเย้ยประชาชนชาวอาณาจักรฉินเช่นนั้น เจ้าทนได้อย่างไรกัน?”

รองเจ้ากรมพูดอย่างขมขื่น

“จะกล้าได้อย่างไรขอรับ แม้ว่าข้าคิดอยากเอาคืน แต่ก็ไม่สามารถทำลายชื่อเสียงอาณาจักรฉินเพราะความโกรธของตนเองได้”

ที่เขาพูดมานั้นถูกต้อง เพียงเพราะความโกรธของตนเอง เขาอาจทำให้อาณาจักรฉินต้องเสียหน้า

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสนาบดีกรมพิธีการทำได้แค่ถอนหายใจ

“อืม เจ้าทำถูกต้องแล้ว เอาอย่างนี้แล้วกัน หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เจ้าต้องรายงานให้ฝ่าบาททราบและรอดูว่าฝ่าบาทมีแผนการอย่างไร”

“เข้าใจแล้วขอรับ” รองเจ้ากรมตอบ

...

เสนาบดีกรมพิธีการเข้ามาในห้องหนังสือเพื่อพบฉินชง เขาเล่าเรื่องที่ได้ยินมาให้อีกฝ่ายฟัง อีกฝ่ายก็โกรธมากไม่แพ้กัน

แต่เขาทำได้แค่ต้องสงบจิตใจ เมื่อคิดถึงแผนการชั่วร้ายของชาวตาดแล้ว เขาพยายามระงับความโกรธและถามด้วยเสียงทุ้มว่า

“เจ้าคิดจะทำเช่นไร?”

เสนาบดีกรมพิธีการโค้งคำนับและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าพวกคนเถื่อนเหล่านี้ทำเกินไป เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการให้อาณาจักรฉินต้องอับอาย”

“หากเราไม่ลงโทษพวกเขาอย่างจริงจัง ศักดิ์ศรีของอาณาจักรฉินล่ะพ่ะย่ะค่ะ? อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่อย่างเราจะถูกคนเถื่อนรังแกเช่นนี้หรือ?”

คำพูดของเสนาบดีกรมพิธีการทำให้ฉินชงจมอยู่ในห้วงความคิด เขาเองก็โกรธมากเช่นกัน แต่สิ่งสำคัญคือจะจัดการอย่างไรจึงจะเหมาะสม?

ดูจากภายนอกแล้ว ชาวตาดได้แสดงความมีมิตรไมตรีนำวัวและแกะมาให้เพื่อแสดงความเสียใจต่อเหตุการณ์ภัยพิบัติในอาณาจักรฉิน เรียกได้ว่าเขาแสดงออกมาได้อย่างไร้ที่ติ

หากอาณาจักรฉินจัดการไม่เหมาะสม และทำให้ทั้งสองกลายเป็นศัตรูกัน เช่นนั้นจะยิ่งแย่

ทุกคนในโลกจะรู้สึกว่าอาณาจักรฉินทำเกินไป พวกชาวตาดได้ความเห็นใจจากสาธารณชน และอาจทำให้อาณาจักรอื่นรวมตัวโจมตีอาณาจักรฉิน

หลังจากที่ฉินชงเงียบไป เขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า

“เราต้องทนต่อไป ไม่ว่าพวกชาวตาดจะพูดอะไร ตราบใดที่พวกเขายังไม่ทำเรื่องเกินตัว พวกเราต้องทำเป็นหูทวนลม”

เสนาบดีกรมพิธีการอึ้งไป ไม่คาดคิดว่าฝ่าบาทจะทรงตัดสินใจเช่นนี้

เขากำลังจะเอ่ยปากโน้มน้าว แต่สายตาของฉินชงกลับบอกให้เขาหยุด และโบกมือให้เขาออกไป

ในที่สุดเสนาบดีกรมพิธีการได้แต่ถอนหายใจ เดินออกจากห้องหนังสือไป

เดินไปไม่ไกลนัก เขาชนเข้ากับอ๋องเหยียน

ความคิดของเขาที่มีต่ออ๋องเหยียนนั้นซับซ้อนมาโดยตลอด ประการเขารู้สึกเหมือนเสนาบดีและขุนนางทุกคนที่รู้สึกขอบคุณอ๋องเหยียนที่ทำให้อาณาจักรฉินร่ำรวยและมีอำนาจ

แต่เรื่องที่ซับซ้อนก็คือ ชายคนนี้ไม่ปฏิบัติตามกฎใดๆ เลย ในสายตาของอีกฝ่าย ระบบกฎเกณฑ์และมารยาทต่างๆ ล้วนเป็นแค่สิ่งที่ตั้งขึ้นมาไว้เฉยๆ เท่านั้น

แต่เขายอมรับว่า ฉินเหยียนทำให้อาณาจักรฉินได้รับการพัฒนาอย่างดีในทุกๆ ด้าน

ในใจลึกๆ เขารู้ว่า ฉินเหยียนมีส่วนช่วยสนับสนุนอาณาจักรฉินอย่างมาก และอาณาจักรฉินคงไม่มีวันนี้หากไม่มีเขา