องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1339

เขาพยายามอดกลั้นความเดือดดาล แม้แต่เขาก็ยังรู้สึกเดือดดาลอย่างยิ่ง เขาตบโต๊ะแล้วตะคอกว่า

“เหลวไหล! มันไร้สาระสิ้นดี!”

ในรายงานได้มีการบันทึกเอาไว้อย่างชัดเจน ว่าต๋าหลี่ฉีที่เทียบคนชนชั้นต่ำของชาวตาดไม่ได้ด้วยซ้ำคนนี้ สามารถอยู่ในอาณาจักรฉินได้อย่างสุขสบายได้อย่างไร ในห้าปีนี้ได้หลอกผู้หญิงอาณาจักรฉินมาสามพันกว่าคนอีกด้วย

อีกทั้งยังมีการบันทึกเอาไว้อย่างชัดเจนว่า ผู้หญิงส่วนใหญ่ล้วนถวายตัวเองทั้งนั้น แถมยังภูมิใจในตัวคนรักชาวตาด ในขณะที่โอ้อวดไปทั่ว ก็ส่งผลกระทบต่อผู้หญิงในอาณาจักรฉินมากยิ่งขึ้น และที่น่าโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่า คือท่ามกลางผู้หญิงสามพันกว่าคนนี้ มีคนที่ถูกล่อลวงให้เข้าไปในดินแดนชาวตาดกว่าครึ่งแล้ว

คนเหล่านี้ได้ขาดการติดต่อไปโดยสิ้นเชิง แถมยังมีจุดจบของบางคนที่สามารถตรวจสอบมาได้ว่าอนาถอย่างยิ่ง สำหรับพวกนางแล้ว จุดจบที่ดีที่สุดในดินแดนชาวตาด คือการเป็นอุปกรณ์คลายอารมณ์ อย่างน้อยแบบนั้นก็ยังรักษาชีวิตไว้ได้

ฉินชงพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “อาณาจักรฉินของเราครอบครองทั้งเก้าแคว้น เป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ ทุกๆคนจะต้องยอมสยบให้เราแท้ๆ”

“ยามที่คนอาณาจักรฉินท่องเที่ยวไปทั่ว ยังได้รับการต้อนรับที่เป็นพิธีการจากราชวงศ์อาณาจักรนั้นๆ แล้วนับประสาอะไรกับชาวตาด? เจ้าพวกป่าเถื่อนที่ล้าหลัง หากบัดนี้อาณาจักรฉินไม่ได้มีเรื่องราว ก็คงกวาดล้างชาวตาดได้อย่างสบายๆ! แต่บัดนี้จู่ๆเหตุใดจึงมีคนที่เห็นคนนอกดีกว่ามากมายเช่นนี้ได้?”

เสนาบดีกรมพิธีการรู้สึกขมขื่นอย่างยิ่ง เมื่อครู่นี้ที่เขาได้รับรายงานมา ก็มีความรู้สึกเดียวกับฉินชง ราชวงศ์ฉินอยู่เหนือกว่าชาวตาดทุกด้าน พระราชวังที่รุ่งเรืองที่สุดของชาวตาด ในสายตาของอาณาจักรฉินแล้ว ยังเทียบกับหมู่บ้านราคาถูกไม่ได้ด้วยซ้ำ

ผู้ชายของชาวตาด หากจะเทียบกันแล้วก็เป็นเหมือนคนป่าเถื่อน ก่อนที่จะเปรียบเทียบ อาณาจักรฉินก็เป็นเพียงชาวนาที่ไม่รู้หนังสือ เมื่ออยู่เบื้องหน้าชาวตาด อุปนิสัยของพวกเขาก็เหมือนสุภาพบุรุษยังไงอย่างงั้น

มีการเปรียบเทียบเช่นนี้อยู่มากมาย ฉินชงและเสนาบดีกรมพิธีการคิดไม่ตกเลยว่า เหตุใดผู้หญิงอาณาจักรฉินบางส่วนจึงมีความภาคภูมิใจที่ได้มีคนรักเป็นชาวตาด

แถมยังยอมถวายตัวเองอีก ยอมเป็นของเล่น ยอมถวายทุกอย่างให้ ยอมไปถึงทุ่งหญ้าที่รกร้างเช่นนั้น ไปใช้ชีวิตในที่ที่เสี่ยงชีวิตและมีชีวิตที่ย่ำแย่เนี่ยนะ

ฉินชงโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง เขาตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวดว่า

“เรื่องประเภทนี้ มีแค่ที่เกี่ยวข้องกับต๋าหลี่ฉี หรือไม่ได้มีเพียงเท่านี้?”

แสนาบดีกรมพิธีการกลืนน้ำลายแล้วพูดอย่างกังวลว่า

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ บัดนี้เก้าแคว้นรวมเป็นหนึ่งแล้ว เยี่ยนเป่ยก็เป็นดินแดนของอาณาจักรฉิน อีกทั้งยังมีแมนจูเรีย......”

“อาณาจักรฉินของเรามีดินแดนที่ติดกับทุ่งหญ้ามากมาย และมีการแลกเปลี่ยนเพิ่มขึ้นทุกวัน ขณะเดียวกันก็มีชาวตาดจำนวนไม่น้อยเลยที่บังเอิญมาที่อาณาจักรฉิน...... ดังนั้นกระหม่อมคาดเดาว่า......เกรงว่าไม่ได้มีเพียงเท่านี้พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินชงได้ยินดังนั้นดวงตาก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร เขากัดฟันพูดว่า