องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1344

ทั่วป๋าเยี่ยนอดกลั้นความต้องการในใจ เขายิ้มแล้วพูดอย่างสงบใจว่า

“สวัสดีทุกท่าน ทุกท่านล้วนเป็นเพื่อนของฟางฟาง คืนนี้กินดื่มตามสบายใจเลยนะ ข้าจะจ่ายทุกอย่างเอง”

“ว้าว!”

“พี่ทั่วป๋าทรงเจริญ!”

“พี่ฟาง คนรักของพี่เนี่ยดีจัง!”

เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนพูดดังนั้นแล้วทุกคนก็ฮือฮาดีใจกันหมด สายตาที่เหล่าหญิงสาวมองไปยังเฉินอวิ๋นฟางยิ่งอิจฉามากขึ้น

เฉินอวิ๋นฟางเองก็ภูมิใจจนไม่อาจบรรยายได้ ความทระนงเองก็ได้รับการเติมเต็มอย่างยิ่ง

“ว้าวที่รัก ช่างดีจริงๆ”

เฉินอวิ๋นฟางชอบใจอย่างยิ่ง นางรีบโอบคอของทั่วป๋าเยี่ยนแล้วจูบ

ทั่วป๋าเยี่ยนรู้สึกว่าตนเองล่องลอยไปหมด

หลังจากนั่งลงแล้ว ทุกคนก็กินดื่มกัน มีเพียงทั่วป๋าเยี่ยนที่ไม่มีกะจิตกะใจทานอะไรเลย เขาเอาแต่มองไปเหล่าหญิงสาวไปมา และในขณะที่เขาลังเลอยู่ว่าตนเองควรจะลองเชิงรึไม่ คอของเขาก็เหมือนถูกอะไรกระทบ

ทั่วป๋าเยี่ยนตะลึงแล้วมองไปตรงข้าม ด้านหน้าคนที่นั่งอยู่คือเพื่อนของเฉินอวิ๋นฟาง รูปร่างของนางยั่วยวนยิ่งกว่าเฉินอวิ๋นฟางเสียอีก

บัดนี้นางกำลังใช้จับจ้องทั่วป๋าเยี่ยนอยู่ สายตาคู่นั้นทำเอาทั่วป๋าเยี่ยนรู้สึกสั่นไหว เขาเองก็ไม่ยอมแพ้ และยื่นขาออกไปหยอกล้ออีกฝ่าย

ทั้งสองยุ่งเกี่ยวกันอยู่ใต้โต๊ะ เฉินอวิ๋นฟางไม่รู้เรื่องอะไรเลย นางตกอยู่ในโลกที่ตนเองจินตนาการขึ้นมาอย่างสิ้นเชิง เมื่อการสังสรรค์จบลงแล้ว เฉินอวิ๋นฟางก็ได้ควงแขนของทั่วป๋าเยี่ยนอีกครั้ง เมื่อทุกคนจะจากไปแล้วก็เกิดฝนตกอย่างหนัก

เหล่าหญิงสาวไม่รู้จะทำอย่างไรดี แล้วจะกลับอย่างไร?

สำหรับทั่วป๋าเยี่ยนแล้วนี่เป็นโอกาสที่จะได้รู้ที่อยู่อาศัยของเหล่านางฟ้าพวกนี้ เขาแสร้งทำเป็นสงบแล้วกระแอมเบาๆ จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า

“ข้าพาผู้ใต้บังคับบัญชามาด้วย เดี๋ยวให้เขาไปเตรียมร่มมาส่งพวกเจ้ากลับ”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วทุกคนก็ตาเป็นประกายแล้วพากันชื่นชมกันขึ้นมา

“ว้าว มิน่าเล่าถึงได้พูดกันว่าผู้ชายชาวตาดมีความเป็นสุภาพบุรุษกัน ช่างใส่ใจจริงๆ”

“จริงด้วย แถมยังให้คนไปส่งพวกข้ากลับอีก เมื่อไรผู้ชายที่ราบกลางจะดีอย่างพวกเจ้าบ้างนะ”