องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 137

"ใกล้จะตายอยู่แล้วยังจะปากดี ข้าว่าเจ้าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา อยากตายนักใช่หรือไม่ เช่นนั้นข้าจะสงเคราะห์เจ้า!"

หลังจากที่แม่ทัพแห่งอาณาจักรฉินกล่าวจบเขาก็เฆี่ยนตีเชลยศึกของอาณาจักรจ้าวอย่างเหี้ยมโหด

"เจ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่อสนีบาตและวารีแห่งสวรรค์โจมตีอาณาจักรจ้าวของพวกเจ้าเช่นนั้นหรือ ข้าจะบอกความจริงแก่เจ้าว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะพวกเรามีเทพบัญชาการ เพื่อที่จะเอาชนะพวกเจ้าได้โดยไม่ต้องใช้ทหารแม้แต่คนเดียว!"

เชลยศึกของอาณาจักรจ้าวพ่นเลือดออกมาและกล่าวว่า

"เจ้าพูดจาเหลวไหล หากเก่งนักก็เฆี่ยนข้าให้ตายเสียสิ เฆี่ยนข้าสิ!"

แม่ทัพแห่งอาณาจักรฉินตะคอกอย่างเย็นชาว่า

"เมื่อเป็ดสุกเหลือแต่ปากเท่านั้นที่ยังแข็งอยู่ หากอยากตาย วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง!"

ขณะที่กล่าวเขาก็เพิ่มน้ำหนักมือของเขาแล้วเฆี่ยนจนผิวและเนื้อแตก

เมื่อฉินเหยียนลงจากม้าก็เห็นฉากนี้ จึงรีบห้ามเขา

"ช้าก่อน หยุดเฆี่ยนได้แล้ว!"

เมื่อแม่ทัพแห่งอาณาจักรฉินเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเป็นองค์ชายสิบสี่มาด้วยตนเองจึงหยุดทันที เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งพลางประสานมือและกล่าวว่า

"กระหม่อมคารวะอ๋องเหยียนพะยะค่ะ"

ฉินเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย

"ลุกขึ้นเถิด นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

แม่ทัพแห่งอาณาจักรฉินตอบไปตามความจริงว่า

"ชาวจ้าวไม่ยอมจำนนทั้งยังบอกให้กระหม่อมเฆี่ยนเขาจนตาย กระหม่อมจึงลงมือทำตามความต้องการของเขาพะยะค่ะ"

ฉินเหยียนมิได้กล่าวอันใด แต่จ้องมองไปที่เชลยศึกของอาณาจักรจ้าวและกล่าวว่า

"นับว่าเป็นผู้กล้า"

เฉลยศึกของอาณาจักรจ้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

"ไม่ต้องให้เจ้าบอก แล้วเจ้าเป็นใคร!"

ทันทีที่กล่าวคำพูดนี้ออกมาแม่ทัพของอาณาจักรฉินก็ไม่พอใจและเตะเชลยศึกของอาณาจักรจ้าวอย่างรุนแรง

"บังอาจ อ๋องเหยียนของพวกเราเป็นผู้ที่เจ้าสามารถสามหาวด้วยได้อย่างนั้นหรือ เจ้าฟังข้าให้ดี ผู้นี้คืออ๋องเหยียน องค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรต้าฉินของพวกเรา และเป็นเทพที่ควบคุมอสนีบาตและเรียกวารีแห่งสวรรค์จนกวาดล้างอาณาจักรจ้าวของพวกเจ้าในคราวเดียว!"

ฉินเหยียนอดมิได้ที่จะยกมุมปากขึ้นและเขาก็รู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ภายนอกเขาแสร้งทำเป็นสุขุมและกล่าวว่า

"เงียบไว้ เทพที่ไหนกัน ล้วนเป็นชื่อเสียงจอมปลอม"

"ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้ข้าเป็นเซียนก็จะไม่สังหารผู้คนตามอำเภอใจ"

ฉินเหยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งในขณะที่กวาดตามองเชลยศึกของอาณาจักรจ้าวและกล่าวว่า

"สรรพสิ่งล้วนเท่าเทียม พวกเจ้าต่างก็ทำเพื่ออาณาจักร ต้องฟังคำสั่งทางทหาร การจะปล่อยพวกเจ้าไปก็มิใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้"

"ทว่า....."

เมื่อได้ยินว่ามีโอกาสรอดชีวิต เชลยศึกแห่งอาณาจักรจ้าวก็เบิกตากว้างและเงี่ยหูฟัง

ฉินเหยียนยิ้มอย่างเย็นชา

"ทว่าในเมื่อพวกเจ้าเป็นฝ่ายแพ้สงครามก็ต้องดูว่าฮ่องเต้จ้าวของพวกเจ้าจะยินดีจ่ายเงินจำนวนเท่าใดเพื่อไถ่ตัวของพวกเจ้ากลับไป"