องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 149

ฉินเหยียนลงสนาม บรรดาผู้เล่นในอาณาจักรฉินไม่กล้ามองเขา แต่ต้าซานยังคงรายงานอย่างไม่เกรงกลัวว่า

“องค์ชาย พวกเราแพ้หนึ่งแต้มแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากพูดเช่นนั้นเขาก็ก้มหัวลงด้วยความอับอาย

ฉินเหยียนตบไหล่เขาแล้วพูดว่า

“ยังพอมีโอกาสอยู่ เสียแค่ประตูแรก ค่อยทำแต้มกลับมาก็ยังทัน อย่าได้เสียใจไปเลย”

หลังจากได้ยินคำปลอบใจของฉินเหยียน บรรดาสมาชิกต่างเงยหน้าขึ้น

ฉินเหยียนกล่าวต่อ

“ฟังข้าให้ดี ความร่วมมือระหว่างผู้เล่นเป็นสิ่งสำคัญ แต่ละคนมีความสามารถและทักษะที่แตกต่างกัน ดังนั้นเจ้าต้องมีความยืดหยุ่นและรับมือกับคู่ต่อสู้ที่แตกต่างกัน”

“ใช้กลยุทธ์ที่แตกต่าง ปรับเปลี่ยนรูปแบบ เพิ่มความสามารถของผู้เล่นแต่ละคน เรียนรู้ที่จะปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลงเท่านั้นที่จะเอาชนะได้”

หลังจากได้รับคำแนะนำจากฉินเหยียน สมาชิกต่างกลับมามีความมั่นใจ ราวกับว่าพวกเขาได้กำจัดเมฆที่หม่นหมองออก มองเห็นแสงสว่างตรงหน้าขึ้นมาทันที

ในเมื่ออ๋องเหยียนไม่ยอมแพ้ พวกเขามีเหตุผลอะไรให้ยอมแพ้เล่า หากคิดเสียว่าทั้งหมดนี้ก็เพื่ออ๋องเหยียน เช่นนั้นพวกเขาจะต้องเล่นให้ดียิ่งกว่านี้

พวกเขาเชิดอกขึ้นทันที เงยหน้าขึ้นอีกครั้งและสัญญาว่า

“อ๋องเหยียนทรงอย่าได้กังวลไปเลยพ่ะย่ะค่ะ พวกเราจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง!”

ฉินเหยียนพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง

“นี่สิถึงจะเป็นนิสัยของอาณาจักรฉินของพวกเรา แต่ขอย้ำอีกครั้งว่ามิตรภาพต้องมาก่อนการแข่งขัน ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ พวกเจ้าแค่ทำให้ดีที่สุด!

“รับทราบ!”

จากนั้นฉินเหยียนก็กลับมายังที่นั่งของตน จ้าวฉี่หมิงพูดอย่างดูถูกขึ้นมาว่า

“คำแนะนำไร้ประโยชน์ เห็นๆ กันอยู่ว่าอาณาจักรฉินของเจ้ายังขาดความร่วมมือ กล้าหาญแต่ไร้ซึ่งแผนการ ต่อให้เก่งเพียงใดก็ไร้ประโยชน์”

ฉินเหยียนยิ้มเบาๆ และเตือนว่า

“ได้ผลหรือไม่นั้นต้องแข่งขันถึงจะรู้คำตอบ”

จากนั้นเขาก็ประกาศเสียงดัง

“การแข่งขันรอบที่สองเริ่มได้!”

ด้วยเสียงกลองดังกึกก้อง การแข่งขันครั้งที่สองจึงเริ่มต้นขึ้น”

ครั้งนี้ฝั่งอาณาจักรจ้าวเป็นผู้เริ่มก่อน หัวหน้าใช้ทักษะการเลี้ยงบอลของเขาหลบหนีคนอื่น

“เล่นได้ดี!”

กลุ่มทูตอาณาจักร้จาวต่างรู้สึกยินดี เชื่อว่าเขาจะต้องชนะการแข่งขันในครั้งนี้อีกแน่นอน

องค์ชายใหญ่ องค์ชายเจ็ดและไท่ฟู่ต่างก็มีเหงื่อซึมและบ่นพึมพำว่า

“โง่จริงๆ ส่งลูกได้โง่มาก!”

“หนีสิ รีบหนี!”

“ไอหย่า โอกาสมีตั้งหลายครั้ง!”

ฉินเหยียนกลับพูดอะไรบางอย่างออกมาแทน

“เล่นได้ดี!”