องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 162

วันถัดมา เมื่อฟ้าสว่างขึ้นฉินเหยียนก็เดินออกจากเต็นท์ด้วยสีหน้าที่ดี

เมื่อคืนยืดยาวจนดึกดื่น หลิวเชียนเชียนคงหมดแรงแล้ว นั่นเป็นครั้งแรกที่นางมีความสัมพันธ์ คงนอนหลับลึกจนลุกไม่ขึ้นแน่นอน

ฉินเหยียนเองก็ไม่ได้รบกวนนาง ไส้ศึกหญิงทั้งสองช่วยปรนนิบัติฉินเหยียนสวมชุด จากนั้นเขาก็ขี่ม้าสูงใหญ่มาถึงด่านเจียยวี่ด้วยสีหน้ายินดี

เหล่าชาวนาและช่างฝีมือต่างยุ่งกันอย่างมาก พวกเขาได้สร้างหีบลูกศรออกมานับสิบหีบแล้ว

ฉินเหยียนเดินชมรอบหนึ่งแล้วไม่พบจ้าวจือหย่าจึงได้ขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า “จ้าวปั๋วซื่อล่ะ?”

ทหารหัวกะทิรายงานว่า “จ้าวปั๋วซื่ออยู่ที่ห้องใต้หลังคาพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อฉินเหยียนมาถึงห้องใต้หลังคาก็พบว่าจ้าวจือหย่ากำลังเขียนอะไรบางอย่างอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ นางไม่รู้ตัวเลยว่าฉินเหยียนมาที่นี่ ฉินเหยียนยืนอยู่ด้านหลังของนางแล้วมองปราดหนึ่ง แล้วอ่านออกมาอย่างไม่รู้ว่าตัวว่า

“บันทึกอ๋องเหยียน?”

เมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง จ้าวจือหย่าก็เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ เมื่อพบว่าเป็นฉินเหยียนจึงได้รีบลุกขึ้นแล้วทำความเคารพว่า “หม่อมฉันทำความเคารพท่านอ๋องเพคะ”

“ไม่ต้องมากพิธี”

ฉินเหยียนนั่งลงบนเก้าอี้ไท่ซือแล้วหยิบสิ่งที่จ้าวจือหย่าเขียนขึ้นมาเปิดดู จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “เขียนอะไรน่ะ?”

ใบหน้าของจ้าวจือหย่าค่อยๆแดงขึ้น นางอธิบายว่า “ท่านอ๋องก็รู้ว่าหน้าที่ของหม่อมฉันคือผู้ตรวจการสำนักฮั่นหลิน เรียบเรียงบันทึกภายในราชวัง”

“หม่อมฉันมีหน้าที่บันทึกทุกคำพูดและการกระทำของท่าน เพื่อให้ชื่อของท่านถูกบันทึกลงในประวัติศาสตร์ต่อไปเพคะ บันทึกอ๋องเหยียนเล่มนี้ได้จดทุกคำพูดและทุกการกระทำของท่านช่วงนี้ไว้ รวมถึงคำตักเตือนที่เป็นนิยมด้วยเพคะ”

ฉินเหยียนเข้าใจแล้ว และพบว่าในสมุดบันทึกนี้จดไว้ละเอียดอย่างมาก ทุกอย่างถูกบันทึกไว้หมด ตั้งแต่สำนักศึกษาหลวง กลอนคู่ คำคมสร้างแรงบันดาลใจในชีวิตประจำวันที่พูดออกมาอย่างนั้น

เขาถามขึ้นว่า “เพียงแค่จดบันทึกไว้มันไม่มีประโยชน์หรอก เจ้าต้องสัมผัสด้วยใจ ว่าแต่เจ้าเข้าใจมากแค่ไหนแล้ว?”

จ้าวจือหย่าประสานมือคารวะแล้วตอบกลับว่า “การกระทำและความคิดของท่านอ๋องล้ำสมัยนัก หม่อมฉันโง่เขลาจึงยังไม่เข้าใจทั้งหมดเพคะ ดังนั้นหม่อมฉันจึงทำการบันทึกคำพูดของท่านอ๋องทุกอย่าง เพื่อที่ภายหลังจะได้อ่านอย่างละเอียด หวังว่าวันใดวันหนึ่งจะได้เข้าใจความรู้ของท่านอ๋องทั้งหมด”

มองขาดเรื่องนับหมื่นพัน เว้นเพียงเรื่องประจบสอพลอ ฉินเหยียนน้อมรับคำชื่นชมนี้อย่างมาก เขามองจ้าวจือหย่าด้วยความโปรดปรานแล้วช่วยปัดผมของนางไปด้านหลัง พร้อมพูดอย่างอ่อนโยนว่า

“ความคิดไม่เลวเลย เจ้าสร้างอัตชีวประวัติของข้าให้โดยการบันทึกทุกคำพูดและทุกการกระทำของข้าลงไป บันทึกว่าข้าสร้างกลยุทธ์การเมืองสามัคคีกลุ่มเป็นประโยชน์ และสร้างความแตกสามัคคีในกลุ่มศัตรูได้อย่างไร เพื่อเยาะเย้ยทุกคน ฮ่าๆๆ”

จ้าวจือหย่าย่อตัวคำนับแล้วพูดว่า “เพคะ หม่อมฉันจะไม่ทำให้ท่านอ๋องต้องผิดหวังเพคะ”

ความสามารถทางวรรณกรรมจ้าวจือหย่าดีอย่างไม่ต้องสงสัยเลย นางทำหน้าที่อย่างเป็นระเบียบ ทำให้ฉินเหยียนวางใจมาก

“จริงสิ ที่ข้ามาหาเจ้าเพราะอยากให้เจ้าช่วยเรื่องสำคัญอีกเรื่อง” ฉินเหยียนพูดเข้าประเด็นในที่สุด

“ให้ข้าช่วยรึเพคะ” จ้าวจือหย่าตะลึงอย่างดีใจ นางคุกเข่าลงแล้วประสานมือคารวะอย่างตื่นเต้น

“ท่านอ๋องรับสั่งมาได้เลยเพคะ หม่อมฉันจะไม่ปฏิเสธแม้จะตายเป็นหมื่นๆครั้งเพคะ”

“เฮ้อ ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่เพียงนั้นหรอก รีบลุกขึ้นมาเถิด”

ฉินเหยียนดึงแขนของจ้าวจือหย่าขึ้นแล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“ไปเถอะ ครั้งนี้ ข้าจะต้องทำให้องค์ชาสิบสี่ไม่อาจฟื้นตัวกลับมาได้อีกเลย”

เด็กรับใช้ผู้ชายรีบควบม้าไปทันที ไท่ฟู่เองก็ขึ้นรถม้าไปอย่างฮึกเหิม แต่ทว่าไท่ฟู่ไม่ทันสังเกตเลยว่าทหารเฝ้าประตูเมืองจะได้ยินคำพูดพึมพำของเขา

เมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับอ๋องเหยียนก็ไม่กล้าปล่อยไว้ เขารีบไปหาต้าหย่งแล้วพูดใส่พริกใส่เกลือ

“ไท่ฟู่บังอ่านเกินไปแล้ว” ต้าหย่งรีบมาหาฉินเหยียนทันที เขาผลักประตูแล้วเดินเข้าไปอย่างทุลักทุเล

“รายงานพ่ะย่ะค่ะอ๋องเหยียน เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวจือหย่าเพิ่งเขียนสาส์นกราบทูลให้ฉินเหยียนเสร็จ และฉินเหยียนกำลังเป่าหมึกบนกระดาษให้แห้ง

จ้าวจือหย่ารีบถามอย่างร้อนใจว่า “เกิดอะไรขึ้น ว่ามาเร็วเข้า”

ต้าหย่งรายงานเรื่องที่ไท่ฟู่สั่งให้คนส่งไปอย่างเร่งด่วนที่หน้าประตูเมือง และได้รายงานเรื่องที่สาปแช่งฉินเหยียนไปด้วย

“ท่านอ๋อง” จ้าวจือหย่ารู้สึกกระวนกระวายใจขั้นมา แม้จะอยู่ในความคาดหมายของฉินเหยียน แต่นางก็ยังเป็นกังวลแทนฉินเหยียน

“ข้าว่าแล้วเชียว” ฉินเหยียนยื่นสาส์นกราบทูลให้ต้าหย่ง

“เจ้าสั่งให้คนเอาสาส์นกราบทูลส่งของข้ากลับไปยังเมืองหลวงให้เร็วที่สุด ต้องส่งไปถึงมือของท่านพ่อก่อนสาส์นของไท่ฟู่”

“พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะไม่ทำให้ผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ”