องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 164

ผู้ดูแลศาลพักม้าถือจดหมายไว้ในมือแล้วเริ่มสั่นขึ้นมา เดิมทีคิดว่าเพราะบารมีของลูกสาวจะเสริมฐานะให้แก่เขา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะสร้างเรื่องใหญ่ขนาดนี้ให้ผู้เป็นพ่ออย่างเขา ความกังวลใจที่เพิ่งโล่งใจไปได้กลับมาอีกครั้งในพริบตา

เด็กรับใช้เห็นสีหน้าของผู้ดูแลศาลพักม้าเปลี่ยนไปจึงได้ถามขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “ท่านผู้ดูแล ท่านไม่เป็นไรนะขอรับ?”

ผู้ดูแลศาลพักม้าพูดด้วยสีหน้ามืดมน “มะ มะไม่เป็นไร เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

“ขอรับ”

เมื่อเด็กรับใช้ออกไปแล้ว ผู้ดูแลศาลพักม้าก็รีบล็อคประตูทันที จากนั้นก็ชะเง้อหน้ามองไปนอกหน้าต่างแล้วปิดหน้าต่างให้สนิท เขาตบหน้าอกของตนเองแล้วถอนหายใจยาวๆ

“เจ้าลูกคนนี้ช่างขยันสร้างเรื่องให้ข้าจริงๆ อยากให้ข้าหาวิธีถ่วงเวลาสาส์นกราบทูลของไท่ฟู่ นี่ถ้าโดนจับได้ก็ต้องถูกตัดหัวประหารชีวิตสิ!”

ผู้ดูแลศาลพักม้าวิตกกังวลอย่างมาก เขาเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง หากสาส์นกราบทูลของไท่ฟู่ไปถึงมือของฝ่าบาทก่อน แล้วถ้าองค์ชายสิบสี่ถูกถอดถอนไป เขาจะต้องสูญเสียความรุ่งเรืองและเงินทองไป ผู้คนรอบข้างก็ต้องเดือดร้อนไปด้วย แน่นอนว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาเองก็ไม่ละเว้นเช่นกัน

“ทำอย่างไร ทำอย่างไรดีละเนี่ย!”

ผู้ดูแลศาลพักม้าถือจดหมายไว้ในมือจนเหงื่อออก แต่ก็ยังคิดวิธีหาให้สาส์นกราบทูลขององค์ชายสิบสี่ไปถึงพระราชวังก่อนไม่ได้เลย และทันใดนั้นเอง ในขณะที่ผู้ดูแลศาลพักม้ากำลังวิตกกังวลอยู่นั้นก็ได้เห็นถั่วลิสงทอดจานเล็กๆ ที่อยู่บนโต๊ะทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรออกได้

“รู้แล้ว!” จากนั้นเขาก็ได้เผาจดหมายนี้ทิ้งไป จะให้ใครมาเห็นเนื้อความต่อไม่ได้

......

“เรื่องด่วน เรื่องด่วน!”

ด้วยคำอธิบายของหลิวเชียนเชียนในจดหมาย จดหมายของไท่ฟู่ได้มาถึงก่อนศาลพักม้าจริงๆ ทหารม้ารีบลงมาจากหลังม้าแล้วตะโกนทันทีว่า “เรื่องด่วน รีบเตรียมม้าฝีเท้าดีเร็วเข้า!”

ผู้ดูแลศาลพักม้ามีไหวพริบที่รวดเร็วอย่างมาก ทันทีที่เขาเห็นทหารม้าควบม้ามาทางนี้ด้วยความเร็วสูง เขาก็ได้จูงม้าฝีเท้าดีมารออยู่หน้าประตูศาลพักม้าแล้ว

ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนม้าฝีเท้าดีให้กับทหารม้าทันที ในตอนที่ทั้งคู่พบหน้ากัน สีหน้าของผู้ดูแลศาลพักม้าฝืนยิ้มออกมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติเท่าไรนัก แม้แต่ตอนแลกเปลี่ยนบังเหียนม้า มือของเขาก็ยังมีความสั่นไหวเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำเรื่องแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสาวของเขา ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางเสี่ยงอันตรายแบบนี้แน่นอน ผู้ดูแลศาลพักม้าอดกลั้นความรู้สึกตื่นเต้นในการทำผิดเอาไว้ และได้ทำภารกิจสำเร็จอย่างราบรื่น

ทหารม้าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขายังคงโบกแส้ตีม้าอย่างแรง “ไป! ไป!”

เมื่อม้ารู้สึกเจ็บก็ได้วิ่งเร็วไม่กี่ก้าว จากนั้นก็ค่อยๆลดความเร็วลงมา ทหารม้าโบกแส้อีกครั้ง และเมื่อแส้โดนตัวม้าแล้วกลับทำให้ม้าเกิดคลั่ง จู่ๆม้าก็ร้องและยกกีบหน้าทั้งสองขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

ทหารม้าถูกเหวี่ยงลงจากหลังม้าทั้งที่ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาล้มลงคุกเข่ากับพื้น “ถุยถุยถุย!”

เขาถุยดินโคลนที่กระเด็นเข้าปากแล้วเงยหน้าขึ้นมามองไปยังม้า “ซวยจริงๆเลย เจ้าม้านี่จู่ๆเป็นบ้าอะไรขึ้นมากันเนี่ย เจ็บจะแย่อยู่แล้ว!”

เมื่อสิ้นเสียง เรื่องที่ซวยยิ่งกว่าก็เกิดขึ้นแล้ว จู่ๆม้าก็ร้องแล้ววิ่งไปเองทันที ก่อนจะวิ่งไปยังไม่ลืมที่จะมอบมูลม้าให้แก่ทหารม้าก้อนหนึ่ง

ทหารม้าทนต่อความเจ็บปวดสาหัสบนร่างกายและเป่าหวีดเพื่อคุมม้า แต่ม้าตัวนั้นกลับวิ่งหนีไปราวกับไม่ได้ยิน มันวิ่งโดยไม่สนใจทหารม้าไปอย่างไร้ร่องรอย

ทหารม้าคลานอยู่กับพื้นแล้วมองม้าที่ค่อยๆหายไปจากสายตา เขาตะโกนขึ้นเสียงดังด้วยความร้อนใจและโกรธว่า

“เจ้าโง่เอ๊ย ข้ายังไม่ได้ขึ้นไปเลยนะ! รอข้าตามเจ้าทันก่อนเถอะ ข้าจะฆ่าเจ้าแล้วกินเนื้อของเจ้าซะ!”