องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 180

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดอยู่ องค์ชายใหญ่ฉินชงก็ได้ตามมาแล้วถามขึ้นว่า

“ท่านอ๋องของพวกเจ้าอยู่ในเต็นท์รึไม่ ข้ามีเรื่องทางทหารจะหารือกับเขาเสียหน่อย”

ไส้ศึกหญิงพยักหน้าพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายอีกครั้ง แล้วพูดอย่างลังเลว่า

“ท่านอ๋อง......คงจะยุ่งอยู่เพคะ องค์ชายใหญ่รอสักเดี๋ยวแล้วค่อยเข้าไปดีรึไม่เพคะ?”

องค์ชายใหญ่ฉินชงดูเวลา นี่มันก็บ่ายสามโมงแล้ว จะยุ่งอะไรอยู่ในเต็นท์กัน จึงได้พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“เหตุใดจึงเข้าไปมิได้ หากทำให้เรื่องการทหารล่าช้าไปพวกเจ้ารับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ”

“คือ......”

ไส้ศึกหญิงอยากจะห้ามเอาไว้ แต่องค์ชายใหญ่ก็ได้เปิดเต็นท์แล้วเดินเข้าไปทันที ผ่านไปเป็นชั่วโมงตั้งแต่ที่องค์ชายใหญ่ฉินชงเข้าไป ก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย

ไส้ศึกหญิงที่ยืนเฝ้าอยู่ต่างมองหน้ากันด้วยความตะลึงแล้วพูดว่า “ไม่หรอกนะ หรือว่าองค์ชายใหญ่จะเข้าร่วมด้วยงั้นรึ?”

“จุ๊จุ๊จุ๊ นี่เล่นสุดเหวี่ยงกันเลยนะเนี่ย!”

ทันใดนั้นเององค์ชายเจ็ดฉินอวี่เองก็ตามมาด้วย และได้ถามขึ้นว่า “องค์ชายใหญ่มาที่นี่รึไม่?”

ไส้ศึกหญิงพยักหน้าแล้วชี้ไปในเต็นท์แล้วพูดว่า “มาแล้วเพคะ อยู่ด้านในเพคะ”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “บอกว่าจะประชุมวางกลยุทธ์แท้ๆ นี่ก็ผ่านไปครึ่งค่อนวันแล้ว นี่มาหาคนหรือมาผ่อนคลายอารมณ์กัน?”

ไส้ศึกหญิงต่างกะพริบตาปริบๆ ชายสองคนและหญิงสองคนไม่ได้ออกมาจากเต็นท์เป็นเวลานาน แล้วจะให้พวกนางตอบอย่างไร อ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

องค์ชายเจ็ดสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาเดินไปเดินมาอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายก็ได้ประสานมือคารวะแล้วพูดว่า

“พี่ใหญ่ น้องสิบสี่ ฉินอวี่ขอเข้าพบ”

ผ่านไปนานแต่ก็ไม่มีการตอบกลับใดๆ

“เกิดอะไรขึ้นกัน?” องค์ชายเจ็ดฉินอวี่รอไม่ไหว “เอาเถอะ ลองเข้าไปดูก่อนละกัน”

ไส้ศึกหญิงอยากจะห้ามแต่องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ก็ได้เดินเข้าไปก่อนแล้ว ไส้ศึกหญิงทั้งคู่มองหน้ากันด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก พวกนางมองหน้ากันไปมาแล้วกระซิบคาดเดาว่า

“นี่เข้าไปกี่คนแล้วนะ?”

“เจ้าว่า องค์ชายเจ็ดจะออกมารึไม่?”

“ขะ ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร”

แต่ว่า ต้าจ้วง หย่งและต้าซานก็เหมือนกับเหล่าองค์ชายที่ตั้งแต่เข้าไปในเต็นท์ก็หายไปเลย ไส้ศึกหญิงที่เฝ้าอยู่ด้านนอก เดิมทียังคาดเดาในใจว่าองค์ชายกำลังสนุกอยู่จริงๆ แต่ตอนนี้พอยิ่งคิดก็ยิ่งผิดปกติ เหตุใดคนเหล่านี้เข้าไปแล้วจึงไม่ออกมาอีกเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

บัดนี้องค์ชายสิบสี่คือผู้บัญชาการทหารสูงสุด ทุกๆเรื่องในค่ายทหารนั้นต้องคอยมีเขาชี้แนะออกคำสั่ง ไส้ศึกหญิงที่คอยiyรับใช้รออยู่ที่ประตูอย่างใจจดใจจ่อ พวกนางจะใช้โอกาสในตอนนำอาหารเข้าไปส่งให้ดูเสียหน่อย จากนั้น ก็ไม่มีอะไรแล้ว พวกนางเองก็ไม่ได้ออกมาเช่นกัน

เพราะหาตัวผู้บัญชาการทหารสูงสุดไม่พบ แถมเหล่าองค์ชายก็หายไปด้วย นั่นทำให้เหล่าแม่ทัพยิ่งรู้สึกกระวนกระวายและตามหากันมากขึ้น แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ เหล่าแม่ทัพตามกันมาติดๆ แต่กลับไม่มีใครออกมาอีกเลย

เต็นท์ขององค์ชายสิบสี่นั้นราวกับเป็นเหวไร้ก้น มันกลืนกินทุกคนที่เข้าไปจนหายสาบสูญไปหมด เมื่อท้องฟ้าใกล้ค่ำแล้ว ในค่ายก็เริ่มจะวุ่นวายขึ้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ส่งคนไปมากมายเพียงนี้แต่กลับไม่มีใครกลับมาเลย ทำบ้าอะไรกัน?”

“จะพูดให้เปลืองน้ำลายกันทำไม เข้าไปดูเดี๋ยวก็รู้เอง”

ทั้งสองตัดสินใจเหมือนกัน เหล่าแม่ทัพอื่นๆเองก็ไม่มัวรีรอแล้ว พวกเขาเดินมายังหน้าเต็นท์ด้วยความน่าเกรงขาม ทุกคนที่เข้าไปไม่มีใครออกมาอีกเลยเช่นเคย

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งอาณาจักรฉินรออยู่บนกำแพงเมืองทั้งวันก็รอไม่ไหวอีกแล้ว ทุกคนที่ส่งออกไปต่างไม่กลับมาอีกเลย ไม่มีใครสนใจเรื่องทางทหารเลย นี่มันใช้ได้ที่ไหนกัน แม้แต่ผู้นำทหารต่างๆเองก็หายไปพร้อมกันเช่นนี้ เขาเองก็ไม่มัวรีรอ รีบมาหาฉินเหยียนด้วยความเดือดดาล

เขาเปิดเต็นท์ออกทันที แต่กลับภาพตรงหน้ากลับทำให้ต้องอึ้งไป