องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 183

ฉินเหยียนตั้งใจเล่าเรื่องของหยางจ้ายซิ่นโดยใส่สีตีไข่ด้วย นั่นทำให้ผู้ฟังรู้สึกเข้าอกเข้าใจอย่างมาก อารมณ์ของพวกเราไม่สามารถสงบนิ่งได้เลย บางคนถึงกับร้องไห้ออกมา ในเต็นท์เต็มไปด้วยความคร่ำครวญ

“หยางจ้ายซิ่นค่อยๆหลับตาลง นี่คือจุดสิ้นสุดของยุคแห่งวีรบุรุษ”

“ปัง” ฉินเหยียนหยิบไม้ปลุกสติทุบโต๊ะอีกครั้ง ถือว่าเป็นการวาดจุดจบให้แก่เรื่องเล่านี้อย่างสมบูรณ์

ทหารนายหนึ่งพยายามกลั้นน้ำตาอย่างเต็มที่ และพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าอย่างรุนแรงว่า

“จบแค่นี้รึพ่ะย่ะค่ะ แล้วหลังจากนั้นละพ่ะย่ะค่ะ?”

ทหารที่อยู่ข้างๆเขาใช้ศอกสะกิดแล้วต่อว่าทหารนายนั้นว่า “จะมีหลังจากนั้นได้อย่างไร เจ้าลืมไปรึว่าตอนนี้เรากำลังสร้างสุสานให้แก่หยางจ้ายซิ่นอยู่น่ะ อ๋องเหยียนเห็นค่าวีรบุรุษ แม่ทัพหยางจ้ายซิ่นได้มาพบกับท่านอ๋องที่แสนใจกว้างเช่นนี้ ถือเป็นความโชคดีของเขา”

ทุกคนต่างไม่สามารถหยุดถอนหายใจได้

“ข้าคิดว่าจ้าวฉี่หมิงจะเป็นคนเข้าใจและปฏิบัติด้วยใจจริง ให้เกียรติแก่นักปราชญ์ราชบัณฑิต และเป็นขุนนางที่ดีที่คิดถึงเหล่าทหาร คิดไม่ถึงเลยว่าเข้าจะเป็นคนร้ายทรยศ ไม่สนใจความเป็นความตายของเหล่าทหารเสียเลย”

“นี่ขนาดเป็นพวกเดียวกับเขานะยังไม่เห็นค่าชีวิตเลย ช่างเป็นคนที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์เพียงน้อยนิด”

“คนเช่นนี้น่ะรึที่คู่ควรจะเป็นอัครเสนาบดีของอาณาจักร ใจดำเสียจริง จะคอยดูแลอาณาจักรอย่างไร!”

เสียงส่วนใหญ่เอนเอียงไปอีกด้านหนึ่ง ตอนนี้ในค่ายทหารอาณาจักรฉินชื่อเสียงของจ้าวฉี่หมิงถือว่าเลวทรามมาก แต่นี่เป็นผลลัพธ์ที่ฉินเหยียนต้องการ แต่ไม่ใช่แค่ในขอบเขตของค่ายทหารเท่านั้น

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว จ้าวจือหย่าก็หยุดเขียน นางสะบัดข้อมือด้านที่ใช้เขียนแล้วยื่นกระดาษให้ฉินเหยียน

“อ๋องเหยียนเพคะ จือหย่าได้บันทึกเนื้อเรื่องตามที่ท่านเล่าทุกตัวอักษรแล้วเพคะ เชิญตรวจสอบได้เลยเพคะ”

ฉินเหยียนกวาดตาดูอย่างรวดเร็วแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ สมแล้วที่เป็นนักเขียนในพระราชวัง ไม่เพียงแต่จะบันทึกทุกอย่างที่เขาพูดโดยไม่ขาดไปเลยแม้แต่ตัวอักษรเดียวเท่านั้น แม้แต่ตัวอักษรก็ยังเป็นระเบียบมากด้วย

“สองวันมานี้เจ้าเหนื่อยหน่อยนะ”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วยังช่วยนวดข้อมือของจ้าวจือหย่าอย่างใส่ใจด้วย

จ้าวจือหย่าค่อยๆย่อตัวทำความเคารพแล้วพูดอย่างเขินอายว่า

หลิวเชียนเชียนตั้งใจใช้ช่วงเวลาทานอาหารในการเผยแพร่เรื่องราวที่ฉินเหยียนเล่าสองวันที่ผ่านมาในค่ายเชลยศึกตามคำสั่งของฉินเหยียน

เหล่าเชลยศึกอาณาจักรจ้าวเดิมทีก็ต่างสลดใจกันอยู่ แต่ทันทีที่ได้ยินว่าแม่ทัพใหญ่หยางที่เคยนำทัพถูกอัครเสนาบดีจ้าวปองร้าย พวกเขาก็รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมา เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดกับตนเองแล้วก็ทำให้หวนนึกถึงความขมขื่นในอดีตขึ้นมา แม้แต่อาหารที่ทานเข้าไปก็ยังไม่รู้รส

พวกเขาอุทิศตนเพื่อต่อสู้เพื่ออาณาจักรจ้าว ยอมสละชีวิต แต่สุดท้ายก็เป็นเพียงฝุ่นผง เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งเท่านั้น หลิวเชียนเชียนเห็นว่าถึงเวลาแล้วจึงได้ให้เหล่าไส้ศึกหญิงเข้าใกล้เชลยศึกอาณาจักรจ้าว

อย่างไรไส้ศึกหญิงก็เคยเป็นหน่วยกล้าตายของอาณาจักรจ้าว พวกนางรู้วิธีการหลอกลวงของราชวงศ์อาณาจักรจ้าวดี และเข้าอกเข้าใจความขมขื่นของเชลยศึกอาณาจักรจ้าวดี และแล้วเหล่าไส้ศึกหญิงก็ได้เข้าไปถามคนต่อคน ว่าเคยประสบการณ์การถูกปองร้ายจากราชวงศ์อาณาจักรจ้าวรึไม่ เหล่าเชลยศึกอาณาจักรจ้าวเองก็ไม่ได้เลี่ยงตอบ

พวกเขาเล่าว่าตนเองเข้าร่วมกองทัพอย่างไร ถูกกดขี่บังคับให้ก่อกบฏอย่างไร และถูกใช้ชีวิตของครอบครัวข่มขู่อย่างไร เล่ามันออกมาอย่างกับกำลังคายน้ำขมขื่นออกมา อย่างไรก็ตามก็เป็นชีวิตที่ไม่มีทางได้ลืมตาอ้าปาก พวกเขาระบายความไม่พอใจออกมาจนหมด ระบายความทุกข์ออกมา

เหล่าไส้ศึกหญิงต่างคอยบันทึกความไม่เป็นธรรมที่เชลยศึกได้รับ และปลอบใจพวกเขาไปด้วย พวกนางเองก็เคยคร่ำครวญกับชะตากรรมที่แสนยากลำบากนี้เช่นกัน

หลิวเชียนเชียนเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเชลยศึกแต่ละคน เรื่องราวต่างๆที่ถูกปองร้าย ยิ่งนางบันทึกเท่าไรก็ยิ่งตะลึง ราชวงศ์อาณาจักรจ้าวนั้นกระทำผิดมากมายจนบันทึกไม่ไหวแล้ว ราชวงศ์เป็นศูนย์กลางของอำนาจ นอกจากเครือญาติของราชวงศ์แล้ว เหล่าทหารอื่นๆล้วนเป็นแพะรับบาป นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่เป็นธรรมแทนคนเหล่านี้อย่างมาก

นางถือสิ่งที่รวบรวมเรียบเรียงของตนเองแล้วรีบมุ่งหน้าไปยังเต็นท์ของฉินเหยียนทันที