องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 278

ภายใต้สายตาของทุกคนที่คาดหวังและไม่เชื่อ องค์ชายใหญ่ฉินชงประสานมือและกราบทูลว่า

"กราบทูลเสด็จพ่อ สิ่งที่อยู่ในภาพเป็นความจริงทุกประการ สาเหตุที่สามารถสร้างอาคารได้สูงเช่นนี้ก็เพราะน้องสิบสี่ได้พัฒนาวัสดุก่อสร้างจากสวรรค์ที่เรียกว่าซีเมนต์พะยะค่ะ"

"ของชนิดนี้มีความแข็งแรงทนทานและยังสามารถวางซ้อนกันได้ ทำให้สามารถสร้างอาคารได้สูงที่สุดถึงแปดชั้นพะยะค่ะ"

"หากเหล่าขุนนางยังไม่เชื่อ เช่นนั้นข้าขอถามไท่ฟู่ว่าท่านเห็นเวิ่งเฉิงด้วยตาตนเองแล้วใช่หรือไม่?"

ไท่ฟู่ไม่รู้ว่าองค์ชายใหญ่มีจุดประสงค์อันใดจึงกล่าวด้วยความระมัดระวังว่า

"เคยเห็นแล้วเป็นอย่างไร?"

องค์ชายใหญ่ฉินชงถามต่อว่า

"ไท่ฟู่รู้หรือไม่ว่ากำแพงของเวิ่งเฉิงใช้เวลาสร้างนานเท่าใด?" ไท่ฟู่ครุ่นคิดชั่วครู่และตอบว่า

"ตามที่ข้าเห็น น่าจะสร้างโดยอาณาจักรจ้าวและใช้เวลาสร้างสิบปี"

องค์ชายใหญ่ฉินชงส่ายศีรษะและกล่าวอย่างจริงจังว่า

"มิใช่ เวิ่งเฉิงใช้เวลาในการสร้างเพียงเจ็ดวัน!"

สีหน้าของไท่ฟู่เปลี่ยนไปทันที เขาชี้ไปที่องค์ชายใหญ่แล้วตอบโต้ว่า

"เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด เจ้ากับองค์ชายสิบสี่เป็นหมาจิ้งจอกจากถ้ำเดียวกัน ใช้เวลาเจ็ดวันในการสร้างเมือง พวกเจ้าเป็นเทพหรืออย่างไร เหลวไหลทั้งเพ!"

ฮ่องเต้ฉินที่เดิมทียืนเอามือไพล่หลังและกวาดตามองทุกคนตอนนี้รู้สึกสั่นคลอนและเกือบจะล้มลง

ผู้ดูแลกิจการในพระราชวังที่อยู่ข้างกายผู้มีสายตาและมือที่รวดเร็วจึงประคองฮ่องเต้ฉินทันที

ฮ่องเต้ฉินรู้สึกงุนงงและสับสน หน้าอกของเขาแน่นจนหายใจไม่ออก โดยความช่วยเหลือของผู้ดูแลกิจการในพระราชวังเขาจึงค่อยๆเดินกลับไปและนั่งลงบนบัลลังก์มังกร

เขาเอามือปิดหน้าอกและตะโกนว่า

"หุบปากให้หมด....."

ทว่าเขาโมโหมากจนเสียงแหบแห้งและเสียงของเขาก็เบาราวกับยุง เขารู้สึกว่าคำพูดนั้นอยู่ในลำคอแต่มิอาจตะโกนออกมาได้ไม่ว่าจะตะโกนแรงแค่ไหนก็ตาม

เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนักไม่ได้ยินเสียงของฮ่องเต้ฉิน พวกเขายังคงถกเถียงเรื่องเมืองใหม่กันอย่างหน้าดำคร่ำเคร่งและไม่ลดราวาศอก ระดับเสียงนั้นดังไปจนถึงสวรรค์และกลบเสียงของฮ่องเต้ฉินอย่างสิ้นเชิง

เมื่อผู้ดูแลกิจการในพระราชวังเห็นสิ่งนี้จึงสะบัดแส้ในมือ และกล่าวด้วยเสียงอันดังว่า

"ฝ่าบาทให้พวกท่านหุบปาก!"

เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนักต่างเงียบไปชั่วขณะ และทุกคนก็กลับไปยืนที่ตำแหน่งของตน

บรรยากาศในท้องพระโรงเปลี่ยนไปเป็นแปลกประหลาด

ขันทีที่ถ่ายทอดราชโองการทั้งสามที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความสั่นเทาแอบชำเลืองมององครักษ์ส่วนพระองค์ที่อยู่ข้างๆและรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น

หลังจากรอคอยมาเป็นเวลานานในที่สุดฮ่องเต้ฉินก็ค่อยๆหายใจเข้าและจิบชาที่ผู้ดูแลกิจการในพระราชวังยกมาให้พลางกุมขมับและถามขันทีคนแรกที่ไปที่ด่านชายแดนว่า

"ตอนที่เจ้าไปด่านชายแดนและถ่ายทอดพระราชโองการ เจ้าสิบสี่กำลังทำอะไร?"

ขันทีผู้ถ่ายทอดราชโองการผู้นั้นประสานมืออย่างสั่นเทาและกล่าวว่า

"เมื่อตอนที่เจ้าไปส่งราชโองการ โอรสของข้ากำลังทำอะไรอยู่?"

เวลานี้ฮ่องเต้ฉินได้ลดอคติของเขาที่มีต่อฉินเหยียนลง แม้กระทั่งคำเรียกของเขาก็ยังเปลี่ยนแปลงไป

ขันทีผู้ถ่ายทอดราชโองการคนที่สองเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาพลางประสานมือและกราบทูลว่า

"กราบทูลฝ่าบาท เมื่อพระราชโองการไปถึงองค์ชายสิบสี่กำลังอยู่นอกด่านถงกวานและส่งเหล่าสตรีที่อยู่ข้างกายออกจากเมืองพะยะค่ะ"

ทันทีที่กล่าวคำพูดนี้ออกมาคิ้วของฮ่องเต้ฉินก็ขมวดเข้าหากัน

"เจ้าว่าอย่างไรน? ส่งผู้ใดออกจากเมือง?"

ขันทีผู้ถ่ายทอดราชโองการคนที่สองตอบตามความเป็นจริงว่า

"เป็นเหล่าสตรีที่อยู่ข้างกายเขาพะยะค่ะ มีประมาณสิบกว่าคน แต่ละคนล้วนหมดจดงดงาม ได้ยินว่าจะส่งไปยังอาณาจักรจ้าวพะยะค่ะ"

จู่ๆเลือดลมของฮ่องเต้ฉินก็พุ่งขึ้นสูง เขาถามด้วยเสียงอันดังว่า

"พูดมาให้ละเอียด! ทุกคนเล่ามาให้ละเอียด!"

ขันทีผู้ถ่ายทอดราชโองการตกใจจนตัวสั่น และตอบกลับว่า

"กราบทูลฝ่าบาท พวกนางเป็นหญิงงามที่อยู่ในหอไป๋ฮวาและอยู่ข้างกายองค์ชายสิบสี่มาโดยตลอดพะยะค่ะ"

"เมื่อตอนที่หม่อมฉันอยู่ที่เมืองใหม่ได้ยินชาวบ้านเล่าว่าอ๋องเหยียนสร้างหอไป๋ฮวาและชุบเลี้ยงสาวงามชั้นยอดบางคนไว้ซึ่งก็คือสตรีเหล่านี้ที่อ๋องเหยียนส่งไปยังอาณาจักรจ้าวพะยะค่ะ"