องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 28

เสียงตะโกนอันดังของฉินเหยียนดึงดูดให้ทุกคนต่างหันไปมองเขา

"ใครบอกว่าท่านชนะ ท่านจะชนะได้อย่างไร?"

ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างก็โกลาหลโดยเฉพาะอย่างยิ่งคณะทูตของอาณาจักรจ้าว

"องค์ชายสิบสี่ ท่านแพ้แล้วไม่ยอมรับ เป็นถึงองค์ชาย เหตุใดจึงอันธพาลเช่นนี้?"

"ฮ่าๆๆ..."

คณะทูตแห่งอาณาจักรจ้าวระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ฮ่องเต้ฉินย่อมได้ยินถึงความแตกต่างระหว่างบทเพลงทั้งสอง จึงมีสีหน้าโกรธเล็กน้อย

"ช่างน่าอับอายจริงๆ!"

เมื่อฮองเฮาฉินซวงหลานเห็นว่าฮ่องเต้ฉินกำลังโมโห จึงรีบออกตัวแทนพระโอรสว่า

"ฝ่าบาทโปรดทรงระงับโทสะก่อนเพคะ ท่านก็รู้ดีว่าอู่เอ๋อร์เชี่ยวชาญทักษะการรบ เพราะฉะนั้นการที่ทักษะกู่ฉินของเขายังไม่เป็นที่น่าพอใจก็พอเข้าใจได้ นอกจากนี้เจ้าสิบสี่ยังแสร้งทำเป็นเข้าใจทั้งๆที่ไม่เข้าใจและเสียมารยาทในท้องพระโรง ทั้งยังโต้เถียงอย่างน่าระอา นั่นยิ่งมิทำให้ต้าฉินของพวกเราเสียหน้าหรือเพคะ"

ฉินซวงหลานจงใจพุ่งเป้าไปที่ฉินเหยียน

ฉินเหยียนจึงรีบกล่าวว่า

"ฮองเฮาตรัสช่นนี้ไม่ถูกต้องพะยะค่ะ ที่ข้ากล่าวว่าอาณาจักรจ้าวไม่ชนะมิใช่ว่าข้าเถียงอย่างน่าระอา เพียงแต่ข้ายังมิได้บรรเลงเพลงเลย อาณาจักรจ้าวจะชนะได้อย่างไร?"

เวลานี้ฟันกรามหลังขององค์ชายแปดฉินอู่แทบจะหัก หลังจากฝึกฝนทักษะฉินอยู่หลายวัน เขาก็แค่รอให้ถึงวันนี้ที่จะทำให้ผู้คนประหลาดใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดความผิดพลาด ซึ่งนั่นก็ไม่เป็นไร แต่เจ้าสิบสี่ผู้ไม่ร่ำเรียนและไร้สามารถยังกล้าเหยียบเขาขึ้นไป นี่มันอุกอาจเกินไปแล้ว!

"น้องสิบสี่อย่าหยิ่งยโสเกินไป หากเจ้าบรรเลงฉินก็คงแพ้เช่นกัน เจ้าอย่าก่อเรื่องอีกเลยได้หรือไม่"

ฉินเหยียนพูดด้วยสีหน้าดูแคลนว่า

"เดิมทีข้าก็มิได้คิดจะอวดแต่อย่างใด เพียงแต่เวลานี้ดูเหมือนว่าหากไม่แสดงความสามารถที่แท้จริงออกมาคงจะไม่ได้แล้ว"

คำพูดที่คุยโวเช่นนี้ก่อให้เกิดการเย้ยหยันจากเหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊แห่งอาณาจักรฉินทันที

"ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าองค์ชายสิบสี่เล่นฉินได้ นี่ไม่ใช่ชัดเจนว่าต้องอับอายขายหน้าแล้วกระมัง!"

"องค์ชายแปดที่ฝึกฝนเป็นเวลาหลายวันยังทำได้เพียงเท่านี้ องค์ชายสิบสี่โอ้อวดแล้ว!"

แม้แต่คณะทูตแห่งอาณาจักรจ้าวก็แอบเย้ยหยัน

"ต่อให้อีกกี่องค์ชายก็มิอาจเอาชนะองค์หญิงสามของพวกเราได้ ยอมแพ้เสียแต่เนิ่นๆเถิด!"

"นั่นนะสิ ขายหน้าน้อยสักหน่อย รักษาหน้าต้าฉินของพวกท่านไว้บ้างเถิด ฮ่าๆๆ..."

ฉินเหยียนมิได้อธิบายอะไรมากนัก แม้เครื่องดนตรีที่เขาสามารถเล่นได้จะมีไม่มาก ทว่าเขามั่นใจว่าหากเขาบรรเลงเพลงนี้ จะต้องสามารถเอาชนะทุกคนที่อยู่ในท้องพระโรงนี้ได้อย่างแน่นอน

เขาจึงเดินตรงไปที่กู่เจิงและใช้นิ้วสะบัดสายสองครั้ง

"ตึ้งๆ"

เสียงอื้ออึงในท้องพระโรงหยุดลงทันที

ฉินเหยียนนั่งลงบนม้านั่งและขยับมือต่อ

เสียงกู่ฉินนั่นบางครั้งก็เหมือนกระแสน้ำที่ไหลออกมาจากปลายนิ้วของเขา และบางครั้งก็เหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดออกมาจาก ลำตัวของกู่ฉิน

จังหวะของมันเป็นไปอย่างอิสระและแข็งแกร่ง จากช้าไปเร็วอย่างต่อเนื่อง