องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 303

พระจันทร์สีเงินลอยอยู่บนท้องฟ้า ไม่มีแสงสว่างบนท้องถนน

เขตบ้านเรือนประชาชนทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด

รถม้าคันหนึ่งจอดที่ประตูบ้านหลังหนึ่ง ฉินเหยียนที่สวมชุดสีดำลงมาจากรถม้า

องค์รักษ์เงารีบเปิดประตูบ้านอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ฉินเหยียนเข้าไปในบ้านแล้ว เขาเห็นจ้าวจือหย่านอนอยู่บเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษ

ฉินเหยียนรีบรุดเข้าไปด้านหน้า ประคองจ้าวจือหย่าเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง

รอยแผลบนร่างกายของนางทำให้ฉินเหยียนแทบใจสลาย เขาลูบรอยแผลอย่างเบามือ

“จือหย่า เข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ขณะที่เขาพูด น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ข้าทำร้ายเจ้า ไม่ปกป้องเจ้าให้ดี ทำให้เจ้าต้องทรมานเช่นนี้”

ในใจฉินเหยียนมีหลายความรู้สึกผสมปนเปกันอยู่ คิดว่าจ้าวจือหย่าเป็นกุลสตรีที่มาจากตระกูลใหญ่มีฐานะ เห็นได้ชัดว่านางสามารถเลือกเดินเส้นทางที่มั่นคงได้ แต่นางกลับอยู่เคียงข้างเขา และตอนนี้ทำให้นางต้องเจอเรื่องเช่นนี้

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเป็นหนี้บุญคุณจ้าวจือหย่ามาก

“จือหย่า เจ้าลืมตามองข้าสิ ข้ามาแล้ว ข้ามาหาเจ้าแล้ว”

ฉินเหยียนเรียกชื่อจ้าวจือหย่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า จ้าวจือหย่านั้นได้ยินเสียงเขาจริงๆ ลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าซีดเซียวของนาง นางพยายามลืมตาให้กว้าง มองไปที่ฉินเหยียนราวกับอยู่ในความฝัน พูดเบาๆ ว่า

“ข้าตายแล้วอย่างนั้นหรือ ถึงได้เห็นองค์ชายในตอนนี้...”

ขณะที่นางพูด นางก็ยกมือขึ้นมาอย่างยากลำบาก ต้องการสัมผัสที่ใบหน้าของฉินเหยียน

ฉินเหยียนคว้ามือนางแล้ววางลงบนใบหน้าของเขา น้ำตาแห่งความตื่นเต้นไหลออกมา

“ยังไม่ตาย เจ้ายังไม่ตาย ข้าจริงๆ ข้าจะให้เจ้าตายได้อย่างไรเล่า!”

จ้างจือหย่าสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิในร่างกายของฉินเหยียน ในที่สุดความตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของนาง และยิ้มออกมา

“เป็นองค์ชายจริงๆ จือหย่าคิดว่าจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว”

ฉินเหยียนพูดโทษตัวเองว่า

“ข้าผิดเองที่ทำให้เจ้าต้องทรมาน”

จ้างจือหย่าส่ายหัวเบาๆ

“องค์ชาย จือหย่าไม่ได้ทรยศท่าน ตอนที่พวกเขาลงมือลงโทษจือหย่า จือหย่าก็ไม่กลัว ถึงแม้จะนำตัวข้าลงกระทะน้ำมัน ข้าก็ไม่มีวันทรยศท่าน”

นางที่ร่างกายอ่อนแอ แต่กลับพูดจาเข้มแข็งเช่นนี้ได้ หัวใจของฉินเหยียนแทบแตกสลาย

เขาอยากจะกอดจ้าวจือหย่าให้แน่น แต่กลัวว่าจะไปโดนบาดแผลบนร่างกายของนาง เขาจึงต้องเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง

ฉินเหยียนพลันมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“หลี่ซื่อตายแล้ว”

จ้าวจือหย่าอึ้งไป น้ำตาไหลรินลงมาราวกับลูกปัด นางพูดด้วยริมฝีปากที่สั่นเครือว่า

“ข้า จ้าวจือหย่า มีดีอะไรที่ให้นางมาตายแทนข้า!”

ฉินเหยียนเองรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน เขาระงับความขมขื่นในใจและปลอบโยนจ้าวจือหย่า

“อย่าร้องไห้ไปเลย เจ้าวางใจเถิด ข้าจะจำชื่อทุกคนที่ตายแทนพวกเรา ชื่อของพวกเขาจะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ และทิ้งร่องรอยไว้บนแม่น้ำสายยาวแห่งประวัติศาสตร์”

จ้าวจือหย่าพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง

“ให้ข้าจัดการเรื่องนี้เถอะ ข้าจะรวบรวมเรื่องราวของพวกเขาลงในบันทึกและเก็บไว้ในหอประวัติศาสตร์”

ฉินเหยียนเช็ดน้ำตาให้จ้าวจือหย่าและพูดอย่างจริงจัง

“ไม่ได้ ชื่อของเจ้าได้ตายไปแล้ว เข้าไม่สามารถปรากฏตัวในอาณาจักรฉินได้อีก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องพาตัวเจ้าออกจากเมืองหลวง และกลับไปที่สถานศึกษาไป๋ลู่”

จ้าวจือหย่าอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นปฏิเสธ

“องค์ชาย ข้าไม่ไป ข้าจะอยู่เคียงข้างท่าน อย่าให้ข้าไปเลยนะเจ้าคะ!”