องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 304

ฉินเหยียนลูบผมนางเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“ข้าเองก็อยากให้เจ้าอยู่กับข้า แต่เจ้าต้องไป มีเพียงแต่สถานศึกษาไป๋ลู่เท่านั้นที่สามารถปกป้องชีวิตเจ้าได้”

จ้าวจือหย่าส่ายหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม

“ตราบใดที่ข้าได้อยู่เคียงข้าท่าน จือหย่าไม่สนใจว่าจะเป็นหรือตาย!”

ฉินเหยียนมองไปที่ดวงตาแดงก่ำของจ้าวจือหย่าแล้วพูดเบาๆ ว่า

“เจ้าอย่าจร้อนไปเลย ฟังข้าก่อน อาณาจักรจะต้องเจอเหตุการณ์นองเลือด เป็นเรื่องที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้”

“เจ้าเชื่อฟังข้าและรอข้าอยู่ที่อาณาจักรหลู่ ให้เวลาข้าสามปี เมื่อครบสามปี ข้าสัญญากับเจ้าว่า สามหนังสือหกพิธี ขบวนริ้วแดงสิบลี้ ข้าจะไปที่อาณาจักรหลู่สู่ขอเจ้าด้วยตนเอง!”

ฉินเหยียนเต็มไปด้วยความจริงใจ ซึ่งทำให้จ้าวจือหย่าซาบซึ้งเป็นอย่างมาก ตราบใดที่อ๋องเหยียนให้คำมั่นสัญญาแล้ว เขาไม่มีวันผิดสัญญา นางพยักหน้าและตอบกลับ

“สามปี ข้าทนได้ หากองค์ชายไม่มาแต่งงานกับข้าได้ภายในสามปี ข้าจะรอถึงห้าปี หากห้าปีแล้วองค์ชายยังไม่มา ข้าจะรอไปอีกสิบปี จือหย่าจะรอจนกว่าท่านจะมา”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างรู้ทัน จูบเบาๆ ที่แก้มของนาง

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องรอนาน ข้าจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้ และแต่งงานกับเจ้า จนกว่าจะถึงตอนนั้น พวกเราสองสามีภรรยาต้องร่วมมือกันเพื่อพิชิตใต้หล้านี้”

ในเวลานี้ต้าหย่งเข้ามาในห้องและรายงานว่า

“องค์ชาย ใกล้ถึงเวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมพร้อมแล้ว ตอนนี้ต้องรีบไปที่หออี๋หงใช่หรือไม่ขอรับ?”

แม้ว่าฉินเหยียนจะไม่เต็มใจ แต่เขายังต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่ควรเผชิญ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า

“ไปกันเถอะ”

“รับทราบขอรับ”

ต้าหย่งรีบไปเตรียมรถม้า

จากนั้นฉินเหยียนเรียกตัวต้าจ้วงและต้าซานเข้ามาและสั่งว่า

“จัดกำลังคนทันที ใช้โอกาสในคืนนี้ รีบส่งนางออกจากเมืองหลวง!”

“ดูแลนางให้ดี หากเกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของข้า ข้าจะสอบสวนพวกเจ้า!”

ต้าจ้วงยกมือขึ้นและให้สัญญาว่า

“อ๋องเหยียนอย่าได้กังวลไปเลย หากข้าไม่อาจปกป้องผู้ดูแลได้ ข้าจะยอมตาย!”

จ้าวจือหย่าน้ำตาไหล คงจะเป็นเรื่องยากที่จะได้กลับมาเจอกันอีก อีกทั้งอนาคตยังไม่รู้ว่าจะดีหรือร้าย

ฉินเหยียนออกคำสั่งและจูบไปบนริมฝีปากของ้จาวจือหย่า

จ้าวจือหย่าหลับตาและดื่มด่ำกับความอ่อนโยนนี้เป็นครั้งสุดท้าย

หลังจากที่ทั้งสองได้จูบลากัน ฉินเหยียนก็จากไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง เขากลัวว่าหากเข้าหันกลับไป เขาจะลังเลและไม่ยอมปล่อยนางไป

จ้าวจือหย่ามองตามหลังฉินเหยียนไป หัวใจของนางนั้นว่างเปล่า เสื้อผ้าเปียกโชกไปด้วยน้ำตา นั่งอยู่ที่ขอบเตียงอย่างเศร้าสร้อย

ในขณะนี้หมอซีวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบพร้อมกับถุงยา ยืนหอบอยู่ที่ประตู

“ได้ยินว่าผู้ชายของเจ้ามาแล้ว เขาไปไหนแล้วล่ะ?”

“เขาไปแล้ว”

หมอซีขวมดคิ้วและส่ายหัว