องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 322

“ในสมัยโบราณ พ่อค้าเกลือทางตอนเหนือและทางตอนใต้ของแม่น้ำหวายเหอถือได้ว่าเป็นคนร่ำรวย มีชีวิตที่หรูหราเทียบเท่าได้กับเชื่อพระวงศ์ มีอำนาจและยึดติดกับความหรูหราของตนเอง พวกเขายังสนับสนุนผู้หญิงจำนวนมาก จัดการสอรส่วนตัวเพื่อสอนผู้หญิงให้รับใช้ผู้ชาย หลังจากสำเร็จการสอนแล้ว พวกเขาจะมอบหญิงเหล่านี้ให้กับบรรดาขุนนางหรือไม่ก็พวกคนรวย เรียกว่า “เลี้ยงม้าผอม”

ฉินเหยียนพูดเต็มไปด้วยอารมณ์ว่า

“หญิงม้าผอมนั้นถูกคัดเลือกมาอย่างดีจากบรรดาผู้ลี้ภัย พวกนางได้รับการสอนด้านการบริหารเสน่ห์มาตั้งแต่ยังเด็ก”

“ไม่สอนด้านอื่นๆ ให้กับพวกนาง จะสอนแค่วิธีการเอาอกเอาใจผู้ชาย เพื่อที่ว่าพวกนางโตขึ้นจะได้ถูกขายให้กับบรรดาขุนนางในฐานะนางสนม”

“และนางสนมเหล่านี้มีความสามารถเข้าใจเรื่องระหว่างชายและหญิง หลังจากที่ถูกส่งเข้าไปยังราชสำนักแล้ว ภายนอกดูเหมือนว่านางเป็นแค่นางสนมของขุนนางระดับสูงเท่านั้น แต่ความจริงแล้วมีคนที่ควบคุมนางอยู่เบื้องหลัง”

“ไม่ว่าจะเป็นเพื่อส่งข่าวกรอง เป็นตัวกลางในการวางแผนกับฝ่ายอื่น นั่นคือจุดประสงค์หลักของ “ม้าผอม”

ทันใดนั้นทั้งสามคนต่างตระหนักได้ จางอวิ๋นซูพูดออกมาโดยไม่รู้ว่า

“ความหมายขององค์ชายนั่นก็คือ รายชื่อผู้หญิงในสมุดของไท่ฟู่ คือ “ม้าผอม” อย่างนั้นหรือเจ้าคะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“สิ่งที่ไท่ฟู่ทำนั้นเลวร้ายเสียยิ่งกว่าม้าผอมหยางโจวเสียอีก”

ขณะที่พูด เขาก็ชี้ไปที่สมุดบัญชีเก่าที่อยู่ตรงหน้า แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มว่า

“หลังจากที่พวกเราเลี้ยงดูหญิงสาวเหล่านั้นแล้ว ทุกคนล้วนสร้างสถานะปลอมขึ้นมา ส่งตัวให้เข้าไปเป็นนางสนมในจวนของเจ้าหน้าที่ในราชสำนัก”

“ทั้งเมืองหลวงอาณาจักรฉิน ตั้งแต่เจ้าหน้าที่ระดับหนึ่งไปจนถึงระดับเจ็ด ต่างมีนางสนมอยู่ด้วยทั้งสิ้น

“หากไม่ปฏิบัติตามข้อตกลง จะถูกตัดมือจัดเท้า เป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู เพื่อขู่บรรดาหญิงสาวให้เชื่อฟังเขา”

“ด้วยวิธีนี้ ม้าผอมในราชสำนัก หากได้ยินข่าวคราวที่ไม่ดีต่อไท่ฟู่ พวกนางจะบอกต่อกันทันที นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตใดไท่ฟู่ถึงกล้าเชิดหน้าชูตาในราชสำนักได้”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น พวกเขาทั้งสามสูดหายเข้าลึกๆ องค์ชายเจ็ดฉินวี่ส่ายหัวแล้วพูดว่า

“ไม่คาดคิดว่าไท่ฟู่จะเป็นจิ้งจอกเฒ่าที่มีเล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้”

ฉินเหยียนพูดอย่างครุ่นคิด

“ดูจากระยะเวลาของสมุดรายชื่อนี้แล้ว เขาได้วางแผนมานานกว่าสี่สิบปี การที่จะถอดรากถอนโคนเขาให้หมดนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย”

จางอวิ๋นซูถามอย่างเป็นกังวลใจ

“ไม่มีทางฆ่าเขาได้เลยหรือเจ้าคะ?”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่กล่าวว่า

“เรามีหลักฐานเหล่านี้อยู่ในมือแล้ว เราจะหาวิธีส่งต่อให้เสด็จพ่อทราบว่าเขายังไม่ตาย!”

ฉินเหยียนส่ายหน้าปฏิเสธ

“เสด็จพ่อของเราเป็นคนขี้ระแวงและช่างสงสัย พี่คิดว่าด้วยชื่อของเราสองคนนำสมุดนี้ส่งไปให้เสด็จพ่อ เขาจะคิดเช่นไร?”

องค์ชายเจ็ดฉินวี่อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น แล้วพูดด้วยความกลัว

“เขาต้องคิดว่าพวกเรากำจัดไท่ฟู่”

ฉินเหยียนพยักหน้าและพูดต่อ

“ความจริงเป็นเช่นนี้ จุดประสงค์ของเราคือต้องการให้ไท่ฟู่ตาย”

“หลักฐานส่งเข้าไปในวัง แต่ห้ามเปิดเผยชื่อของพวกเรา ต้องยืมมีดคนอื่นวิธีนี้ถึงจะได้ผล”

ฉินเหยียนหันกลับมาและสั่งทันที

“ทหาร ตีงูต้องตีให้สยบ เราหลอกล่อไท่ฟู่ก่อน ให้เขาได้ลิ้มลองดู!”

ฉินเหยียนมอบหลักฐานทั้งหมดให้ต้าหยาง

“รับทราบ!”

ต้าหย่งรับมา จากนั้นหันหลังจากไปทันที