ฮ่องเต้ฉินกลับจากพระราชสำนักช่วงเช้ามาถึงตำหนักหย่านซินด้วยความสงสัยและความโกรธเกรี้ยว
ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เดินเข้าไปทำความเคารพว่า “ฝ่าบาททรงราบรื่นเพคะ!”
ฮ่องเต้ฉินได้ผลักฉีเยี่ยนเอ๋อร์ล้มกองกับพื้นอย่างกะทันหัน แล้วตะคอกว่า
“หญิงกากี เจ้ากล่าวว่าไท่ฟู่มีใจที่จะกบฏ แต่เมื่อพระราชสำนักยามเช้านั้นกลับบอกข้าว่าจะกลับถิ่นเกิด!”
เขาชักกระบี่ชื่อเซียวออกมาแล้วชี้ไปยังฉีเยี่ยนเอ๋อร์ แล้วถามขึ้นด้วยเสียงเข้มงวดว่า
“ทำให้ให้เกิดความขัดแย้งเช่นนี้ บอกข้ามา! เจ้ามีเจตนาอะไรกันแน่?”
ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ลุกขึ้นเงียบๆ ใบหน้าอันโศกเศร้าของนางเผยความเด็ดเดี่ยวหนักแน่นออกมา นางคุกเข่าตัวตรงแล้วประสานมือคารวะพร้อมพูดว่า
“ฝ่าบาทเพคะ นี่คือกลยุทธ์การถอยเพื่อเดินหน้าของไท่ฟู่เพคะ เพื่อที่จะทำให้ท่านไม่ทันระวังตัว ตอนนี้จะสูญเสียความมั่นใจของตนเองมิได้นะเพคะ”
ฮ่องเต้ฉินมองต่ำลงมาแล้วพูดว่า “บังอาจนัก! เจ้าใส่ร้ายไท่ฟู่ แถมตอนนี้ยังกล้าหลอกข้าอีก เจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหน!”
ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ไม่หวาดกลัวความโกรธเกรี้ยวของฮ่องเต้ฉิน นางวางท่าทีว่าง่ายแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า
“ฝ่าบาททรงไตร่ตรองดูสิเพคะ ต่อให้ไท่ฟู่จะกลับถิ่นเกิดแต่เขาก็ยังคงมีอำนาจใหญ่เช่นเดิม ยังสามารถควบคุมเหล่าขุนนางพระราชสำนักได้ แม้จะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม!”
“หม่อมฉันขออภัยด้วย แต่ขอบังอาจทูลถามฝ่าบาทสักครั้ง ว่าทรงทราบรึไม่ว่าหลายปีมานี้ที่ไท่ฟู่คอยดูแลจัดการราชสำนัก มีเหล่าทหารชายแดนมากมายที่ปฏิบัติหน้าที่เหนื่อยยากเพียงใด สละชีวิตของพวกเขาไปมากมายเพียงใด”
“ทรงทราบรึไม่ว่าเหตุใดราชสำนักใช้เงินจำนวนมหาศาลเพื่อควบคุมน้ำท่วมทุกปี แต่กลับยังคงมีเขื่อนจำนวนมากถูกทำลายจากน้ำท่วมทุกปี? ทรงทราบรึไม่ว่าทุกๆปีชาวเมืองจะต้องล้มตายจากความหิวโหยมากเพียงใด?”
“ทุกสิ่งที่พระองค์รู้เป็นเพียงสิ่งที่ไท่ฟู่อยากจะให้รู้เท่านั้น ต่อให้ไท่ฟู่จะไม่อยู่ในราชสำนักก็ยังคงสามารถควบคุมราชสำนักได้ ยังคงปิดบังและทำให้พระองค์อยู่ในกำมือได้เช่นเดิม!”
ฮ่องเต้ฉินสีหน้าประหลาดใจ เขารู้สึกราวกับถูกทุบศีรษะแรงๆ กระบี่ชื่อเซียวร่วงหล่นลงกับพื้น คำพูดของฉีเยี่ยนเอ๋อร์ทำให้เขาหวนนึกถึงวันที่เจ้าหน้าที่หลี่เลือดอาบท่วมตัว สิ่งที่เขาได้พูดก่อนจะฆ่าตัวตายด้วยดาบในพระราชสำนัก
สิ่งที่เขาโอ้อวดว่ามีความคุณงามความดีมากมาย ที่แท้ก็เป็นเพียงการย่ำอยู่กับที่ เป็นคำโกหกลวงโลกของไท่ฟู่ทั้งนั้น ทำให้เขาคิดว่าใต้หล้านี้สงบสุข แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นเพียงฮ่องเต้ที่โง่เขลาไร้น้ำยา
ฮ่องเต้ฉินทรงตัวไม่อยู่ เขาทรุดตัวนั่งลงบนบัลลังก์ทันที เงยหน้าแล้วพึมพำว่า
“ถูกเส้นผมบังภูเขาแต่กลับไม่รู้ตัว ข้าช่างโง่เขลายิ่งนัก! ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เหล่าผู้ตรวจตราพวกนี้จะหลอกลวงข้าอย่างไรอีก! เหยียดหยามกันเกินไปแล้ว ชื่อเสียงเหม็นฉาวไปชั่วลูกชั่วหลานเลยจริงๆ!”
ฮ่องเต้ฉินยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ยิ่งคิดก็คิดรู้สึกผิด
“ข้าเป็นฮ่องเต้ผู้โง่เขลาจริงๆ รากฐานที่มีอายุนับศตวรรษของอาณาจักรฉินจะจบลงในกำมือของข้ารึเนี่ย?”
บัดนี้ฮ่องเต้ฉินรู้สึกผิดมากที่ในตอนนั้นเขาไม่ตบให้ตนเองมีสติมากกว่านี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์
รออ่านดูนะครับ..เมตตาลงต่อเร็วหน่อยนะคะรับ รอแบบไม่มีกวังเลยครับตอนนี้ เงียบหลายวันมากๆ ขอความเมตตาช่วยลงให้อ่านด้วยครับ...
รอตอนที่ 631 อยู่นร้า...
รอตอนต่อไป…กำลังสนุก...
สนุกมากครับขอบคุณที่ลงให้อ่านนะครับของคุณครับ...
มาแล้ว630...
หายไปนานเลยนะครับ..ถ้ามาลงให้ได้อ่านต่อจะขอบพระคุณมากครับกำลังสนุก...
ซื้ออ่านยังไงได้ครับ...
ขอบคุณที่ลงเพิ่มครับ เรื่องนี้สนุกครับ...
ขอบคุณที่มาต่อให้ได้อ่านนะครับขอบุคุณมากๆสนุกดี...
จาก 438 เริ่มขยับแล้วววว 😁😁😁...