องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 326

ฮ่องเต้ฉินกลับจากพระราชสำนักช่วงเช้ามาถึงตำหนักหย่านซินด้วยความสงสัยและความโกรธเกรี้ยว

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เดินเข้าไปทำความเคารพว่า “ฝ่าบาททรงราบรื่นเพคะ!”

ฮ่องเต้ฉินได้ผลักฉีเยี่ยนเอ๋อร์ล้มกองกับพื้นอย่างกะทันหัน แล้วตะคอกว่า

“หญิงกากี เจ้ากล่าวว่าไท่ฟู่มีใจที่จะกบฏ แต่เมื่อพระราชสำนักยามเช้านั้นกลับบอกข้าว่าจะกลับถิ่นเกิด!”

เขาชักกระบี่ชื่อเซียวออกมาแล้วชี้ไปยังฉีเยี่ยนเอ๋อร์ แล้วถามขึ้นด้วยเสียงเข้มงวดว่า

“ทำให้ให้เกิดความขัดแย้งเช่นนี้ บอกข้ามา! เจ้ามีเจตนาอะไรกันแน่?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ลุกขึ้นเงียบๆ ใบหน้าอันโศกเศร้าของนางเผยความเด็ดเดี่ยวหนักแน่นออกมา นางคุกเข่าตัวตรงแล้วประสานมือคารวะพร้อมพูดว่า

“ฝ่าบาทเพคะ นี่คือกลยุทธ์การถอยเพื่อเดินหน้าของไท่ฟู่เพคะ เพื่อที่จะทำให้ท่านไม่ทันระวังตัว ตอนนี้จะสูญเสียความมั่นใจของตนเองมิได้นะเพคะ”

ฮ่องเต้ฉินมองต่ำลงมาแล้วพูดว่า “บังอาจนัก! เจ้าใส่ร้ายไท่ฟู่ แถมตอนนี้ยังกล้าหลอกข้าอีก เจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหน!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ไม่หวาดกลัวความโกรธเกรี้ยวของฮ่องเต้ฉิน นางวางท่าทีว่าง่ายแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“ฝ่าบาททรงไตร่ตรองดูสิเพคะ ต่อให้ไท่ฟู่จะกลับถิ่นเกิดแต่เขาก็ยังคงมีอำนาจใหญ่เช่นเดิม ยังสามารถควบคุมเหล่าขุนนางพระราชสำนักได้ แม้จะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม!”

“หม่อมฉันขออภัยด้วย แต่ขอบังอาจทูลถามฝ่าบาทสักครั้ง ว่าทรงทราบรึไม่ว่าหลายปีมานี้ที่ไท่ฟู่คอยดูแลจัดการราชสำนัก มีเหล่าทหารชายแดนมากมายที่ปฏิบัติหน้าที่เหนื่อยยากเพียงใด สละชีวิตของพวกเขาไปมากมายเพียงใด”

“ทรงทราบรึไม่ว่าเหตุใดราชสำนักใช้เงินจำนวนมหาศาลเพื่อควบคุมน้ำท่วมทุกปี แต่กลับยังคงมีเขื่อนจำนวนมากถูกทำลายจากน้ำท่วมทุกปี? ทรงทราบรึไม่ว่าทุกๆปีชาวเมืองจะต้องล้มตายจากความหิวโหยมากเพียงใด?”

“ทุกสิ่งที่พระองค์รู้เป็นเพียงสิ่งที่ไท่ฟู่อยากจะให้รู้เท่านั้น ต่อให้ไท่ฟู่จะไม่อยู่ในราชสำนักก็ยังคงสามารถควบคุมราชสำนักได้ ยังคงปิดบังและทำให้พระองค์อยู่ในกำมือได้เช่นเดิม!”

ฮ่องเต้ฉินสีหน้าประหลาดใจ เขารู้สึกราวกับถูกทุบศีรษะแรงๆ กระบี่ชื่อเซียวร่วงหล่นลงกับพื้น คำพูดของฉีเยี่ยนเอ๋อร์ทำให้เขาหวนนึกถึงวันที่เจ้าหน้าที่หลี่เลือดอาบท่วมตัว สิ่งที่เขาได้พูดก่อนจะฆ่าตัวตายด้วยดาบในพระราชสำนัก

สิ่งที่เขาโอ้อวดว่ามีความคุณงามความดีมากมาย ที่แท้ก็เป็นเพียงการย่ำอยู่กับที่ เป็นคำโกหกลวงโลกของไท่ฟู่ทั้งนั้น ทำให้เขาคิดว่าใต้หล้านี้สงบสุข แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นเพียงฮ่องเต้ที่โง่เขลาไร้น้ำยา

ฮ่องเต้ฉินทรงตัวไม่อยู่ เขาทรุดตัวนั่งลงบนบัลลังก์ทันที เงยหน้าแล้วพึมพำว่า

“ถูกเส้นผมบังภูเขาแต่กลับไม่รู้ตัว ข้าช่างโง่เขลายิ่งนัก! ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เหล่าผู้ตรวจตราพวกนี้จะหลอกลวงข้าอย่างไรอีก! เหยียดหยามกันเกินไปแล้ว ชื่อเสียงเหม็นฉาวไปชั่วลูกชั่วหลานเลยจริงๆ!”

ฮ่องเต้ฉินยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ยิ่งคิดก็คิดรู้สึกผิด

“ข้าเป็นฮ่องเต้ผู้โง่เขลาจริงๆ รากฐานที่มีอายุนับศตวรรษของอาณาจักรฉินจะจบลงในกำมือของข้ารึเนี่ย?”

บัดนี้ฮ่องเต้ฉินรู้สึกผิดมากที่ในตอนนั้นเขาไม่ตบให้ตนเองมีสติมากกว่านี้