องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 33
“นี่องค์ชายสิบสี่ทำอะไรอยู่ เหตุใดเขาจึงยังไม่ลงมือ?”
“เมื่อครู่เพิ่งจะพูดจาโอหังออกไป ตอนนี้กลับไม่ขยับเลย นี่ขึ้นไปขายหน้ารึไง!”
ท่าทีที่น่าประหลาดใจนั้นทำให้เหล่าขุนนางต่างพากันถกเถียงกัน
จ้าวจือหย่าเองก็สงสัยว่าเหตุใดฉินเหยียนจึงไม่ลงมือเขียนเสียที จึงได้ก้าวขึ้นไปถามเสียงเบาว่า “องค์ชายสิบสี่ เหตุใดเจ้าจึงยังไม่ลงมือเขียน?”
ฉินเหยียนหัวเราะแล้วพูดอย่างเก้อเขินว่า “ข้าไม่รู้จักบทกลอนนี้ แถมยังไม่รู้จักตัวอักษรด้วย”
แม้ว่าเขาจะตอบเสียงเบา แต่ทุกคนก็ได้ยินอย่างชัดเจน เหล่าขุนนางอาณาจักรฉินเกิดวุ่นวายขึ้นอีกครั้ง
“อะไรนะ ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม องค์ชายสิบสี่บอกว่าเขาไม่รู้จักตัวอักษรงั้นรึ!”
“นี่มันไร้สาระจริงๆ ไม่รู้จักตัวอักษรแล้วยังกล้าโอหังประลองศิลปะการเขียนกับปรมาจารย์อาณาจักรจ้าวอีก ไร้สาระจริงๆ!”
จ้าวจือหย่าเหงื่อตก นี่เจ้าองค์ชายสิบสี่ไม่น่าเชื่อถือเกินไปแล้ว จึงได้ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เจ้าไม่รู้จักตัวอักษรแล้วตอบรับคำท้าประลองทำไมกัน?”
ฉินเหยียนพูดอย่างไม่พอใจว่า “บนนี้เขียนตวัดไปขนาดนี้ ข้าจะไปเห็นชัดได้อย่างไรว่าคือตัวอะไร อีกอย่างใครบอกว่าไม่รู้จักตัวอักษรแล้วจะเขียนออกมาไม่ดีกัน”
จากนั้นเขาก็โบกมือ บ่งบอกให้จ้าวจือหย่ามาข้างกายของเขา แล้วชี้ไปยังตัวอักษรบนกระดาษพร้อมถามขึ้นว่า “นี่คือตัวอะไร?”
จ้าวจือหย่าหมดคำจะพูด แต่เพื่อหน้าตาของอาณาจักรเหยียนก็ยังคงเดินไปบอกกับเขาว่า “ชุน นี่คือคำว่า ชุน”
“แล้วนี่ล่ะ?”
“นี่คือจี่ว์ มาจากคำว่าจี่ว์เหริน เบื้องล่างนั้นคือหลิว ล่างอีกคือ......”
เมื่อฟังจ้าวจือหย่าพูดซ้ำทีละตัวแล้ว สีหน้าของเหล่าข้ารายการอาณาจักรฉินก็แย่มากถึงที่สุด ล้วนพากันส่ายหน้าอย่างดูถูก
“ขายหน้าที่สุด! ขายหน้าที่สุด!”
แม้แต่ทูตแห่งอาณาจักรจ้าวเองก็เพิ่งจะเคยเห็นเช่นนี้ครั้งแรก ต่างพากันหัวเราะเยาะเย้ยพร้อมพูดว่า “แม้แต่ตัวอักษรยังไม่รู้จักเลย จะเขียนออกมาดีได้อย่างไรกัน ช่างน่าขันยิ่งนัก”
“ข้าว่าองค์ชายสิบสี่ของพวกเจ้า ทำอาณาจักรฉินขายหน้าจนหมดแล้วล่ะ!”
สีหน้าของฮ่องเต้ฉินโกรธเกรี้ยว เจ้าสิบสี่เอาแต่ปล่อยไก่อยู่ได้! เขาโกรธจนไม่มีอารมณ์จะมาสบถคำด่าใส่ฉินเหยียนแล้ว รอให้การประลองสิ้นสุดลง จะต้องทำการลงโทษเจ้าลูกเนรคุณที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงหน่อยเสียแล้ว
เมื่อจ้าวจือหย่าอธิบายทีละตัวแล้ว ฉินเหยียนก็หยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ตัวอักษรดีๆเช่นนี้ ไม่เขียนให้ดี ทำให้คนอ่านต้องเหนื่อย ดีที่มีเจ้าอยู่หญิงงาม” เมื่อพูดดังนั้นแล้วเขาก็ใช้มือแตะคางของจ้าวจือหย่าเบาๆ
ใบหน้าของจ้าวจือหย่าแดงก่ำ นางรีบหลบทันที “นี่ในพระราชวังนะ จะเสียกิริยาไม่ได้”
ฉินเหยียนยิ้มอย่างชั่วร้าย “รอข้าชนะการประลอง คืนนี้ค่อยต่อกัน”
เมื่อสิ้นเสียงเขาก็หยิบพู่กันขึ้นมา และขีดเส้นใหญ่บนกระดาษข้าว และทุ่มเทให้กับการเขียนตัวอักษร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์