องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 331

ฉินเหยียนยิ้มเจื่อนๆ “จะเชื่อคำร่ำลือได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ มันเป็นเพียงการบดบังสายตา ใช้เพื่อให้ผู้คนในสนามรบหวาดกลัวเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“โอ้!” เมื่อเปิดประเด็นมาแล้วฮ่องเต้ฉินเองก็เข้าเรื่อง เขาถามขึ้นว่า

“แต่ข้าได้ส่งพระราชโองการแก่เจ้าซ้ำๆ เจ้าต้องการเงินข้าก็มอบให้ ต้องการกำลังคนก็มอบให้ แล้วเหตุใดจึงยังคงไม่เคลื่อนทัพ?”

ฉินเหยียนถามกลับโดยไม่ไว้หน้าฮ่องเต้ฉินเลยสักนิด

“ท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ ข้าอยู่ชายแดนมากว่าครึ่งปี ข้าเคยได้รับเสบียงจากท่านบ้างรึไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฮ่องเต้ฉินตะลึงไปทันที เขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร ไท่ฟู่และพรรคพวกของเขาใช้ชื่อเสียงที่เจ้าสิบสี่ทำสงครามยักยอกเงินจนแทบจะหมดท้องพระคลัง ช่างไร้ยางอายจริงๆ!

“เฮ้อ ดูท่าแล้วการแย่งชิงกันในอาณาจักรฉินจะยังคงดำเนินต่อไป ไม่อาจจัดการได้ในคราวเดียวแล้วสินะ”

ฮ่องเต้ฉินพูดเองเออเอง เขารู้สึกปลงอย่างมาก

ฉินเหยียนกลับเปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า “ผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ อาณาจักรจ้าวเป็นของข้าไปแล้ว ขอเพียงรอให้ถึงเวลานั้นก็สามารถยึดมาได้ทันทีพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ฉินรู้สึกสนใจขึ้นมา “ไหนเจ้าลองว่ามาอย่างละเอียดที”

ฉินเหยียนครุ่นคิด เขาเริ่มพูดเข้าเรื่องโดยใช้เกมหมากรุกนี้ “ท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ การแข่งหมากรุกของท่านพ่อและข้าในครั้งนี้ ท่านคิดว่าฝ่ายใดจะเป็นฝ่ายชนะพ่ะย่ะค่ะ?”

ฮ่องเต้ฉินครุ่นคิดอยู่นานแล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ด้วยสถานการณ์ของหมากในตอนนี้ ข้าบุกและเจ้าหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า เอาแต่เฝ้าระวังตลอด ไม่นานก็จะพ่ายแพ้”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “ท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ ใช่ว่าข้าน้อยอวดเบ่ง แต่เดินอีกเก้าก้าวก็สามารถเห็นแพ้ชนะแล้ว หมากเกมนี้ท่านจะพ่ายแพ้ราบคาบพ่ะย่ะค่ะ!”

แน่นอนว่าฮ่องเต้ฉินไม่เชื่อ “มาๆๆ ข้าอยากจะดูจริงๆว่าอีกเก้าก้าวนี้เจ้าจะชนะได้อย่างไร!”

“ก่อนหน้านี้ที่ข้าเอาแต่เฝ้าระวังไม่บุกเสียที แท้จริงแล้วข้าได้วางกำลังเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนวางหมากลงอย่างน่าเกรงขาม แม้แต่ฮ่องเต้ฉินผู้มีอำนาจสูงสุดยังต้องตกตะลึงกับความน่าเกรงขามของฉินเหยียน มือของฮ่องเต้ฉินชะงักไปเล็กน้อย แต่พอลองไตร่ตรองอย่างละเอียดแล้วก็ถามขึ้นว่า

“การวางหมากที่เจ้าพูดถึง เจ้าหมายถึงเมืองร้างหลายแห่งที่สร้างขึ้นที่ชายแดนรึ”

สำหรับฮ่องเต้ฉินแล้ว เขายังคงรู้สึกว่าเมืองใหม่ เวิ่งเฉิงเหล่านี้ยังคงเป็นเมืองที่เสียทรัพยากรไปเปล่าๆ ไม่มีประโยชน์อะไร

ฉินเหยียนยังคงหน้านิ่งเฉย เข้าพูดว่า “ท่านพ่อ โปรดอย่าดูถูกเมืองร้างพวกนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ เมืองใหม่ที่ข้าสร้างขึ้นสามารถเลี้ยงชีพคนจรที่ชายแดนได้กว่าแสนคน”