องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 376

เซี่ยชิงถูกฉินเหยียนว่าจนใบหน้าแดงก่ำ แต่ว่าการที่หญิงสาวถ่ายทอดวิชาความรู้นั้นมันเกินความเข้าใจของนางไปจริงๆ เมื่อถูกฉินเหยียนด่าทอเช่นนี้แล้ว นางเองก็รู้สึกว่ามีเหตุผล เขาไม่เกรงกลัวเสือในป่าด้วยซ้ำ จะกลัวคำพูดของคนงั้นรึ?

“ขอน้อมรับความสำคัญที่ขุนนางมือสะอาดมอบให้เจ้าค่ะ ข้าเซี่ยชิง ยินดีจะรับหน้าที่อันใหญ่หลวงนี้ ยินดีรับใช้และจะไม่ทำให้ต้องผิดหวังเจ้าค่ะ”

เช่นเดียวกันกับท่านผู้เฒ่าอู๋ที่ตะลึง เขาได้เห็นกระบวนการยิงนกสองตัวด้วยตาของตนเอง และได้ยินคำพูดของฉินเหยียนทั้งหมด เขามีชีวิตมาแปดสิบปี เชื่อว่าตนเองมีความรู้มากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกละอาย

ใช่แล้ว! หากโลกนี้ไม่มีชนชั้นทางสังคม ไม่มีชายเหนือกว่าหญิง ทุกคนเท่าเทียมกัน อาณาจักรฉินก็จะไม่ใช่อาณาจักรฉินอีกต่อไป แต่จะเป็นสุขาวดีทางตะวันตก สวรรค์ในแดนมนุษย์!

“ข้ารู้สึกละอายนัก ช่างมองอะไรตื้นเขิน ไม่เข้าใจการมองการณ์ไกลขององค์ชาย ข้า......”

เขาดื้อรั้นจะลงจากรถเข็นมาคุกเข่า อยากจะขอโทษฉินเหยียน แต่ฉินเหยียนก็ได้รีบพยุงห้ามเอาไว้

“ท่านผู้เฒ่าอย่าเอาแต่จะคุกเข่าท่าเดียว จงจำไว้ว่าวีรบุรุษจะมีหัวนอนปลายเท้าเช่นไรนั้นไม่สำคัญ สำหรับข้า ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ตราบใดที่มีความสามารถ รับใช้ชาวเมืองด้วยใจจริงอย่างสุดกำลัง จึงจะเป็นผู้ที่มีความสามารถ!”

ท่านผู้เฒ่าอู๋รู้สึกตัวแข็งทื่อไปทันที ศีรษะพองตัวและวิงเวียนขึ้นมา

“รับใช้ชาวเมือง!”

คำพูดนี้มีผลกระทบต่อความรู้สึกรุนแรงเหลือเกิน ราวกับครั้งแรกที่ได้เห็นทะเล ครั้งแรกทที่ได้เห็นฟ้ากว้าง การที่คำพูดนี้ออกมาจากปากขององค์ชายคนหนึ่ง นั่นถือเป็นวาสนาของชาวเมืองอาณาจักรฉิน ความโชคดีของสิ่งมีชีวิตทั้งปวง

การได้รับใช้องค์ชายเช่นนี้ ตายก็ไม่เสียดาย!

“ข้า......ละอายนัก......”

ทั้งชีวิตนี้ของผู้เฒ่าอู๋ มีอายุมาถึงแปดสิบปี รู้หนังสือและรอบรู้มากมาย แต่กลับรู้เพียงเศษเสี้ยว รู้สึกเหมือนที่ผ่านมาสูญเปล่า หากไม่ได้ยินคำพูดของฉินเหยียนเองกับหู จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงเป็นคนหัวโบราณดื้อรั้นที่คร่ำครึ

คำพูดของฉินเหยียนได้เปิดประตูแห่งสวรรค์ให้กับเขา ทำให้เขาได้เข้าใจ ว่าที่แท้จิตใจมนุษย์มันงดงามได้ถึงเพียงนี้!

“ขอน้อมรับความสำคัญที่องค์ชายมอบให้พ่ะย่ะค่ะ ข้ายังคงโง่เขลาเบาปัญญา เสียแรงที่องค์ชายให้ความสำคัญจริงๆ”

ฉินเหยียนพูดโน้มน้าวว่า “อย่าเอ่ยเช่นนั้นเลย ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ความสามารถก็จะมีประโยชน์ ในฐานะผู้ดูแลสถานศึกษาสูงสุด จะต้องหมกมุ่นกับระดับของครูผู้สอนอยู่แล้ว”

“แต่เจ้าจะถือทิฐิระหว่างชายและหญิงไม่ได้ ผู้เป็นครู จะต้องค้นหาศักยภาพของนักเรียนแต่ละคน สอนตามความสามารถของผู้เรียน ทำให้ผู้เรียนทั้งหลายสามารถประสบความสำเร็จได้ในอนาคต หลุดพ้นจากสถานภาพชั้นต่ำได้ เพื่อสร้างอนาคตอันรุ่งเรืองของตนเอง!”

ท่านผู้เฒ่าอู๋รู้สึกหูอื้ออีกครั้ง เป็นคำพูดที่น่าตกตะลึงอีกแล้ว

“ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ความสามารถก็จะมีประโยชน์! ยอดเยี่ยมมาก!”

ไม่รู้ว่าวันนี้ท่านผู้เฒ่าอู๋ตกตะลึงไปกี่ครั้งแล้ว เริ่มแรกที่พบกันที่กระท่อม องค์ชายสิบสี่ตรัสอย่างมีคารมคมคาย ภูผา ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสูง ขอเพียงมีเทพยดาก็เลื่องลือได้ วารี ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความลึก เขาพูดแล้ว ทำให้คำพูดเป็นจริงได้

ไม่สนใจความต่างชั้น อ่อนโยนเข้ากับคนอื่นได้ง่าย เมื่อเชิญเขาออกมาเข้ามาในสถานศึกษาแล้ว ช่วยให้เขาได้เปลี่ยนฌฉมใหม่ แถมยังให้ของขวัญล้ำค่า ทำให้เขาสามารถเดินทางได้อย่างอิสระ จากนั้นก็ได้เอ่ยคำพูดยอดนิยมที่ตกทอดกันมา