องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 39

เมื่อฉินเหยียนออกหน้า ทันใดนั้นเหล่าขุนนางอาณาจักรฉินก็รวิพากษ์วิจารณ์ทันที

“ว่าอย่างไรนะ! องค์ชายสิบสี่จะประลองยิงธนูด้วยงั้นรึ ข้าฟังไม่ผิดไปใช่ไหม!”

“แค่เรียนรู้การเล่นสำบัดสำนวนจากปัญญาชนว่างงาน ยังไม่รู้ถึงระดับของตนเองอีก วุ่นวายไปได้!”

“ข้าดูแล้วองค์ชายสิบสี่ไร้เรี่ยวแรง จะดึงคันธนูได้รึ?”

“ต่อให้จะดึงคันธนูได้ แต่ความแม่นยำอย่างองค์ชายแปดยังยิงไม่โดน แล้วองค์ชายสิบสี่จะยิงโดนได้อย่างไรนี่มันล้อเล่นชัดๆ!”

องค์ชายแปดฉินอู่กอดอกแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “เจ้าสิบสี่ ทักษะการยิงธนูของข้าเหนือกว่าเจ้ามาก แม้แต่ข้ายังยิงไม่โดนใบวิลโลว์ในระยะร้อยเมตร เจ้ายังกล้าโอหังอีก ข้าว่าเจ้าชอบออกหน้าออกตาเกินไปแล้ว!”

ฉินเหยียนพูดอย่างไม่สนใจว่า “พี่แปด ข้าก็ไม่อยากว่าพี่หรอกนะ ด้วยสภาพจิตใจของพี่เนี่ย ยังไม่ทันได้ลงสนามประลองก็เกิดกลัวจนปอดแหก ชนะบ้าอะไรล่ะ!”

ฉินอู่ที่ถูกพูดแทงใจดำใบหน้าแดงก่ำขึ้นทันที เขาโกรธจนพูดอะไรไม่ออก “เจ้า!”

จ้าวอู๋ตี๋มองพิจารณาฉินเหยียนแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “ต่อให้เจ้าเป็นผู้ออกหน้าก็ต้องแพ้เหมือนเดิม อยากจะเอาชนะข้าก็ไปฝึกฝนร้อยปีก่อนเถอะ รีบปล่อยองค์หญิงสามของเราซะ!”

ฉินเหยียนถือคันธนูที่องค์ชายแปดใช้เมื่อครู่นี้ขึ้นมาเล่นแล้วพูดว่า “ข้าบอกแล้วว่า ถ้าพวกเจ้าชนะข้าจะปล่อย

จ้าวอู๋ตี๋หัวเราะเสียงดัง “แพ้ชนะยังไม่ชัดเจนพอรึไง อย่ามัวชักช้าเลย หรือเจ้าคิดว่าจะยิงธนูชนะข้าได้จริงๆ?”

ฉินเหยียนยิ้มออกมา “ประลองยิงใบวิลโลว์มันจะไปยากอะไร จะประลองทั้งทีก็ยิงสิ่งมีชีวิตเลยสิ!”

เมื่อสิ้นเสียงก็ดึงธนูจนสุดแล้วยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า

ทันใดนั้นจ้าวอู๋ตี๋ก็หัวเราะต่อการกระทำนี้ของเขาทันที “เจ้าล้อข้าเล่นอยู่รึไง เจ้ายิงธนูไม่เป็นก็ว่ามาตามตรง จะยิงไปบนฟ้าทำไมกัน!”

เหล่าคณะทูตอาณาจักรจ้าวเองก็หัวเราะต่อพฤติกรรมของฉินเหยียน วีรบุรุษยิงตะวันโฮ่วอี้แต่เขาจะยิงดวงจันทร์ ฮ่าๆๆน่าขันสิ้นดี!”

“นี่เรียกว่ายิงธนูได้งั้นรึ องค์ชายของพวกเจ้าช่างมีความสามารถจริงๆ

“ข้าว่าอาณาจักรฉินมิได้มีทหารที่สามารถมาประลองได้เลย ยังกล้าขนานนามว่าสถาปนาอาณาจักรโดยการรบอีกนะ น่าขันสิ้นดี!”

“ฮ่าๆๆ......”

ในระหว่างที่คณะทูตอาณาจักรจ้าวกำลังหัวเราะประชด เหล่าขุนนางอาณาจักรฉินก็อยากจะเอาหน้ามุดดินหนีไป

“นี่มันอะไรกัน ขายหน้าจริงๆ!”

“องค์ชายสิบสี่ช่างโอหังนัก แสร้งทำได้ เอาแต่จะเอาหน้าให้ได้!”

“ทีนี้ขายหน้ากันใหญ่แล้ว!”

สีหน้าของฮ่องเต้ฉินแย่อย่างมาก เมื่อครู่นี้เพิ่งจะให้รางวัลองค์ชายสิบสี่ไป และตอนนี้เขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่ นี่มันทำเขาหน้าแตกชัดๆ!

เสียงหัวเราะเยาะได้ดังสนั่น แต่ทันใดนั้น

“ตุบ” มีเงาสีดำตกลงมาสู่กลุ่มคน และมีเสียงดังขึ้น

ทุกคนตั้งใจมองไปยังร่างสีดำบนพื้น มันคือลูกธนูดอกที่ฉินเหยียนยิงไปเมื่อครู่นี้ บนลูกธนูเสียบนกไว้สองตัว ในสนามประลองเงียบลงในพริบตา รอยยิ้มบนใบหน้าของเหล่าคณะทูตอาณาจักรจ้าวแข็งทื่อไป

เหล่าขุนนางอาณาจักรฉินดึงสติกลับมาได้แล้วตะโกนอย่างตะลึงว่า “พระเจ้า องค์ชายสิบสี่ยิงโดนนกสองตัว!”

“ยิงครั้งเดียวได้นกสองตัว! นี่คือการยิงครั้งเดียวได้นกสองตัวจริงๆ!”

องค์ชายแปดฉินอู่มีสีหน้าที่เหลือเชื่อ เขาอ้าปากค้าง มันกว้างจนแทบจะยัดกำปั้นเข้าไปได้แล้ว! คิดไม่ถึงเลยว่าน้องสิบสี่ที่ไม่ล่ำเรียนอะไรเลยจะมีฝีมือเช่นนี้

ดวงตาของฮ่องเต้ฉินเองก็เต็มไปด้วยความตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่เจ้าสิบสี่ยิงไปแบบไม่ตั้งใจเช่นนั้นแล้ว จะยิงโดนนกสองตัวได้! ฝีมือเช่นนี้ หากไม่ได้ทำการฝึกฝนมานานอย่างหนักหนา ไม่มีทางที่จะทำได้แน่นอน นี่เจ้าสิบสี่เก็บซ่อนไว้ดีมาก!

แม้แต่จ้าวอู๋ตี๋เองก็มีสีหน้าที่ตกตะลึงอย่างมาก “นะ นี่มันเป็นไปได้อย่างไร......”

ฉินเหยียนพูดอธิบายว่า “แค่นี้จะเป็นไปไม่ได้ได้อย่างไร หากเจ้าอยากทำได้อย่างข้าก็ฝึกฝนก็สักร้อยปีก็พอ”

คำพูดที่จ้าวอู๋ตี๋ประชดประชันเขาเมื่อครู่นี้ ได้กลับมาประชดตัวเขาเองแล้ว จ้าวอู๋ตี๋เปลี่ยนจากตกตะลึงมาเป็นโกรธทันที

“ทั้งๆบอกว่าจะประลองยิงใบวิลโลว์ในระยะร้อยเมตรแท้ๆ นี่เจ้ายิงนกสองตัวนี้มามันหมายความว่าอย่างไร?”

ทั้งที่จ้าวอู๋ตี๋ก็รู้อยู่แก่ใจว่าการยิงสิ่งมีชีวิตมันยากกว่ายิงใบวิลโลว์ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เตรียมจะไม่ยอมรับแล้ว

ฉินเหยียนหัวเราะประชดว่าพูดว่า “เจ้าพวกอาณาจักรจ้าว ชอบพูดกลับไปกลับมาจริงๆ ให้ตายก็ยังไม่ยอมรับ!”

จ้าวอู๋ตี๋โกรธและละอายอย่างมาก

“เจ้าพูดจาไร้สาระ กฎก็คือกฎ เจ้ายิงไม่โดนใบวิลโลว์ก็คือแพ้!”

คณะทูตอาณาจักรจ้าวเองก็พากันสมทบว่า “ใช่ ในเมื่อจะประลองก็ต้องทำตามกฎ ยิงนกหมายความว่าอย่างไร”

“รีบปล่อยองค์หญิงของเราซะ! อย่ามัวเสียเวลา!”

เหล่าขุนนางอาณาจักรฉินเองก็ยอมไม่ได้ เห็นได้ชัดแล้วว่าทักษะการยิงธนูของใครเหนือกว่ากัน จึงได้พากันตอบโต้กลับ

“นี่พวกเจ้าตาบอดกันรึไง ยิงครั้งเดียวได้นกสองตัว มันยากกว่าการยิงใบวิลโลว์เสียอีก การประลองครั้งนี้พวกข้าชนะ!”

“นั่นสิ ทักษะการยิงธนูขององค์ชายสิบสี่เหนือกว่า พวกข้าต่างหากที่ชนะ!”

ทั้งฝ่ายอาณาจักรฉินและอาณาจักรจ้าวต่างก็ทะเลาะกันไม่มีที่สิ้นสุด

ดวงตาของฉินเหยียนปรากฏความเย็นชาขึ้น ในเมื่อพวกเจ้าไม่ยอมรับ งั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าแพ้อย่างราบคาบเอง

“ดี ก็แค่ยิงใบวิลโลว์สินะ ดูให้ดี!” เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ได้หยิบลูกธนูออกมาสามดอก

ทันใดนั้นทุกคนก็อึ้งไปกันหมด