องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 40

“หรือว่าองค์ชายสิบสี่จะ......”

“ไม่หรอกนะ......”

เหล่าขุนนางอาณาจักรฉินต่างพูดออกมาอย่างตกตะลึง ทุกคนล้วนมองด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ และจับตามองท่าทางของฉินเหยียนทุกกระบวน

ฉินเหยียนนำลูกธนูทั้งสามดอกวางตรงกลางของคันธนู ในขณะที่ยกคันธนูขึ้นเขาก็ลดแขนซ้ายลง และดันคันธนูไปข้างหน้าเพื่อยึกลูกธนูทั้งสามดอกไว้

เขาใช้ไหล่ซ้ายออกแรงดันไหล่ขวาเพื่อชักคันธนู และใช้มือที่กำลูกธนูดึงมาใต้คาง ทำการดึงธนูให้สุด จากนั้นหลับตาซ้าย ตาขวาเล็งใบวิลโลว์บนเป้า

ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่ผ่อนคลาย แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “จ้าวอู๋ตี๋ ดูให้ดีละว่าสิ่งใดคือวิชายิงธนู!”

“สวบ” เมื่อสิ้นเสียงฉินเหยียนก็ปล่อยมือ

ลูกธนูทั้งสามดอกพุ่งไปยังเป้าใบวิลโลว์ที่อยู่ห่างไปร้อยเมตรอย่างรวดเร็วราวกับลูกปืน สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปยังลูกธนูสามดอกที่พุ่งไปไกล

“โดนรึเปล่า?”

“ยิงโดนไหมเนี่ย!”

หากไม่ใช่เพราะต้องสงวนกิริยาในพระราชวังแล้ว พวกเหล่าขุนนางก็คงวิ่งไปดูเองแล้ว

ขันทีที่อยู่ห่างออกไปวิ่งยกเป้าวิลโลว์มาแล้วตะโกนราวกับเด็กว่า “โดนแล้วโดนแล้ว!”

เขาวิ่งมาถึงตรงหน้าทุกคนอย่างเหน็ดเหนื่อย “รายงานพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท องค์ชายสิบสี่ยิงธนูทั้งสามดอกโดนใบวิลโลว์ทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ!”

เป็นไปตามคาด ลูกธนูทั้งสามดอกของฉินเหยียนเสียบใบวิลโลว์อย่างเป็นระเบียบ ผลลัพธ์นี้ทำเอาเกิดความฮือฮาอย่างมาก

“พระเจ้า! ใบวิลโลว์เล็กๆนั้นมีลูกธนูสามดอกเสียบเอาไว้! มหัศจรรย์มาก!”

“แม่ทัพแห่งอาณาจักรจ้าวก็ไม่เท่าไรนี่ ยิงโดนแค่ดอกเดียวเอง แต่ลูกธนูสามดอกขององค์ชายสิบสี่กลับยิงลูกธนูเรียงกันบนใบวิลโลว์!”

“ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ!”

ด้วยเสียงที่ประจบประแจงข้างหูนั้น จ้าวอู๋ตี๋กัดฟันแน่นแล้วก้มหน้าลง แพ้อีกแล้ว เขาเองก็รู้สึกหม่นหมองอย่างมาก

ฮ่องเต้ฉินหัวเราะเสียงดัง “เหยียนเอ๋อร์ วันนี้เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจอย่างที่สุด ไม่เลว มีความคล้ายข้าเมื่อยังวัยเยาว์”

คำที่ชมฉินเหยียนเหล่านี้ กลับทำให้ฮองเฮาฉินซวงหลานรู้สึกไม่รื่นหูเอาเสียเลย

ฉินเหยียนกลับหัวเราะจนหุบปากไม่ได้ เขาแสร้งทำเป็นจริงจังแล้วพูดว่า

“ลูกมีความสามารถเพียงเท่านี้ จะเทียบกับท่านพ่อได้อย่างไร ท่านประหยัดและรักชาวเมือง จิตใจกว้างขวาง ทุ่มเทเพื่อให้อาณาจักรเจริญรุ่งเรือง ปฏิรูปโดยผู้มีความสามารถ กำลังของลูกยังไม่เท่าส่วนหนึ่งของท่านพ่อเลยพ่ะย่ะค่ะ”