องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 400

“ที่ใดมีการกดขี่ ที่นั่นย่อมมีการตอบโต้”

ฉินเหยียนยืนอยู่ชั้นบนแล้วมองไปยังกลุ่มคนที่ทะเลาะกันอยู่ชั้นล่าง และพูดขึ้นว่า

“ช่วยเหลือคนจนแต่ไม่ใช่คนเกียจคร้าน สามารถช่วยผู้คนได้เฉพาะในกรณีฉุกเฉินเท่านั้น แต่ไม่สามารถช่วยชีวิตคนยากจนได้ในระยะยาว หากเหล่าชาวเมืองขี้ขลาดเกินไป เช่นนั้นก็จะเป็นคนไร้ความสามารถที่ไร้หนทางช่วยเหลือ ต่อให้ช่วยไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

“ตอนนี้เหล่าชาวเมืองรู้จักตอบโต้กลับ แสดงว่าแท้จริงแล้วพวกเขายังหลงเหลือความเป็นนักสู้ เขตเสียงคังยังมีหวังอยู่”

จ้าวจีเอ๋อร์พยักหน้าเบาๆแล้วมองดูการต่อสู้ที่เข้มเข้นมากขึ้นเรื่อยๆด้านล่าง นางถามขึ้นเบาๆว่า

“ท่านอ๋องเพคะ แล้วต่อไปจะทำอย่างไรเพคะ?”

ฉินเหยียนเอามือไขว้หลังแล้วแสดงท่าทีที่ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม เขาพูดอย่างมั่นใจว่า

“น้ำสามารถทำให้เรือแล่นได้ก็สามารถล่มเรือได้ ตอนนี้ตระกูลฉินสูญเสียหัวใจของชาวเมืองไปแล้ว เส้นทางความมั่งคั่งนี้ก็ถือว่าสิ้นสุดลงแล้ว เรานั่งชมอยู่ห่างๆ อีกวันสองวันจะต้องปลดตำแหน่งฮองเฮาเป็นแน่!”

......

วันถัดมา ณ ตำหนักจินหลวน

เป็นเวลาสองวันติดต่อกันที่ตระกูลขุนนางทะเลาะกันในศาล ผู้อาวุโสแต่ละตระกูลต่างทะเลาะกันอย่างหนักหน่วงเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลตนเอง พวกเขาแว้งกัดกันและไม่ยอมรับความผิดทุกข้อกล่าวหา แม้แต่ข้อเท็จจริงที่เห็นๆกันอยู่ก็ไม่กล้ายอมรับ โยนความผิดกันไปมาราวกับเตะบอล

“ฝ่าบาท เรื่องเหล่านี้มันไม่อาจเชื่อถือได้เลยพ่ะย่ะค่ะ เป็นคำโกหกของตระกูลฉินทั้งนั้นพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ความไม่ซื่อสัตย์ของตระกูลซ่งเป็นที่ประจักษ์กันทั่วพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาทโปรดตรวจสอบอีกครั้งเถิดพ่ะย่ะค่ะ......”

ดังคำที่ว่าที่ใดมีหญิงสาวรวมตัวกันที่นั่นย่อมวุ่นวาย ตอนนี้เหล่าตระกูลขุนนางนับสิบกว่าตระกูล ต่างก็แย่งกันพูดอย่างไม่ยอมกัน ทะเลาะกันไปมา และสุดท้ายพวกเขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่าอะไรถูกหรือผิด ทำเอาฮ่องเต้ฉินปวดศีรษะไปหมด

ฮ่องเต้ฉินเอื้อมมือไปบีบระหว่างคิ้ว แล้วกวาดตามองทุกคนอย่างเย็นชาพร้อมพูดว่า

“พวกเจ้าต่างก็เอาแต่พูดเข้าข้างตนเองไม่เลิก กัดกันไม่หยุด แล้วจะให้ข้าตัดสินอย่างไร!”

เหล่าผู้อาวุโสตระกูลขุนนางต่างมองหน้ากันไปมา ไม่ว่าตระกูลไหนก็มีเรื่องสกปรก หากอธิบายอย่างละเอียดแล้วก็ไม่รอดสักคน จึงประสานมือคารวะพูดต่ออย่าไม่ลังเล

บรรยากาศในศาลครึกครื้นขึ้นอีกครั้ง ทุกคนต่างก็แว้งกัดกัน เถียงกันไม่หยุด ทันใดนั้นเองขันทีเกาก็ได้ถือสาส์นกราบทูลขององค์ชายเจ็ด แล้วเดินผ่านเหล่าผู้อาวุโสที่กำลังทะเลาะกันอยู่ เขาถวายสาส์นกราบทูลให้ฮ่องเต้ฉินอย่างเคารพ

ฮ่องเต้ฉินรับสาส์นกราบทูลมาเปิดอ่านแล้วสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขารู้สึกเดือดดาล เสียงการทะเลาะถกเถียงกันข้างหูยิ่งทำให้เขารู้สึกรำคาญใจอย่างมาก