องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 404

ก่อนที่รถม้าจะออกจากจังหวัดเสียงคัง จะเห็นบรรยากาศที่ประชาชนต่างตีฆ้อง จุดประทัด เพื่อเฉลิมฉลองไปทั่วเมือง ทำให้บรรยากาศในเมืองมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก

ขันมีเกาลงจากรถด้วยความอยากรู้อยากเห็น ที่แท้ที่ชาวจังหวัดเสียงคังเฉลิใฉลองกันนั้น เป็นเพราะว่าตระกูลฉินที่ได้สมรู้ร่วมคิดกับพวกคนชั่วได้ถูกจับแล้ว กฎแห่งสวรรค์ได้ลงทัณฑ์บัญชาอย่างชัดเจน ผู้กระทำผิดถูกลงโทษ ประชาชนต่างพากันรู้สึกขอบคุณและดีใจ

“ถูกต้อง เมื่อก่อนตระกูลฉินที่อยู่ในจังหวัดเสียงคังนั้นได้รังแกประชาชนชายหญิง กระทำความชั่ว ตอนนี้ทุกอย่างดีขึ้นแล้ว ในที่สุดท้องฟ้าในวันนี้ก็แจ่มใสขึ้นอีกครั้ง”

“ตึง ตึง ตึง”

มีคนตีฆ้องและตะโกนไปด้วยขณะวิ่ง

“มีพ่อค้าเปิดกังเสบียง ข้าวถึงละยี่สิบ ทุกคนรีบไปซื้อข้าวกันเถิด!”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ประชาชนก็รีบกลับบ้านเพื่อนำเงินไปซื้อข้าวจากพ่อค้า

ขันทีเการู้สึกยินดีอย่างมากเมื่อเห็นประชาชนมีความสุขและบ้านเมืองสงบสุขเช่นนี้

จากนั้นขับรถออกจากเมืองไปเรื่อยๆ มีความสุขใจตลอดทาง

หลังจากที่นั่งรถม้ามาได้หลายชั่วโมงแล้ว ในที่สุดก็มาถึงบ้านเกิดของตน เป็นหมู่บ้านบนภูเขาอันห่างไกล

ประชาชนขาดอาหาร เสื้อผ้า เด็กหญิง เด็กชาย คนเฒ่าคนแก่ต่างมารวมตัวกันในหมู่บ้าน ต่างกันกระซิบกระซาบและจ้องเขม็งไปที่อะไรบางอย่าง

เมื่อเห็นรถม้าเข้ามาในหมู่บ้าน สายตาของทุกคนพลันว่างเปล่า มองขันทีเกาที่ลงมาจากรถม้าเพื่อพบกับชาวบ้าน

มีชายชราคนหนึ่งถือไม้เท้า เดินขึ้นมาด้านหน้า

“ท่านมาที่หมู่บ้านเรามีเหตุอันใดหรือ?”

ขันทีเกายกมือประสานขึ้นมาพร้อมกล่าวว่า

“ข้าแซ่เกา ตัวข้านั้นเกิดในหมู่บ้านนี่ตั้งแต่ยังเด็ก ได้ออกจากหมู่บ้านนี้ไปหลายสิบปี วันนี้ข้าเดินทางผ่านมาที่นี่ เลยคิดอยากจะกลับมาเยี่ยมเยียนบ้านเกิด ขอสอบถามท่านผู้เฒ่าเสียหน่อยว่า ในหมู่บ้านนี้ยังมีคนตระกูลเกาอยู่บ้างหรือไม่”?

ชายชราตื่นเต้นดีใจมาก ตะโกนออกมา

“คนของตระกูลเกากลับมานี่เอง”

ครอบครัวตระกูลเกา เคยเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยในหมู่บ้านภูเขานี้ แต่ต่อมาพวกเขากลับต้องเผชิญกับความอดอยาก ตระกูลเกาจึงขายลูกๆ เพื่อให้ตนทีชีวิตรอดจนะถึงวันนี้

จากนั้นเห็นชายชราวัยแปดสิบปีคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับไม้เท้า

“ใครกลับมาหรือ?”

ขันทีเกาหลั่งน้ำตาออกมาทันที ชายชราผู้นี้คือพ่อของเขาเอง

“พ่อ ข้าเอง เกาจ่านกลับมาแล้ว”

น่าสงสารขันทีเกา ที่เขาเองก็เป็นชายวัยห้าสิบปีหนึ่งแล้ว เดินโซเซไปหาพ่อและคุกเข่าลง

“เกาจ่าน ลูกชายของข้ากลับมาแล้ว! ลูกชายของข้าเอง!”

พ่อลูกได้กลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากที่แยกจากกันไปนาน นั่งกอดกัน ร้องไห้ ในที่สุดก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

ความทรงจำไหลผ่านเหมือนกระแสน้ำ เมื่อเกาจ่านอายุได้สิบแปดปี เขาภาวะขาดแคลนอาหารครั้งใหญ่ ทุกคนตกอยู่ในความทุกข์ยาก ตระกูลฉินได้ลุกขึ้นเพื่อช่วยฮ่องเต้ฉินรักษาบัลลังก์ เขาทำหน้าที่ทั้งฮ่องเต้และข้าราชการในวัง