องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 405

เกาจ่านรีบช่วยประคองพ่อที่แก่ชราของเขา และเดินตามขบวนรถม้าไปยังเขตจังหวัดเสียงคัง

ด้านหน้าประตูร้านมีคนแถวต่อยาวมาก เจ้าหน้าที่ทะเบียนกำลังจัดสรรที่ดิน หลังจากเลือกสถานที่ในสมุดแล้ว จากนั้นลงนาม ถือว่าการแลกที่ดินเป็นอันสำเร็จ

ประชาชนต่างพากันแบกข้าวสารอาหารแห้งไว้ในมือ พูดคุยกันอย่างมีความสุขเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา

กลุ่มคนผู้สูงวัยที่อายุเกินหกสิบปีได้ถูกพาไปนั่ง เกาจ่านเองก็ประคองพ่อไปนั่งเช่นกัน ขณะที่รอในแถว เขาก็ได้ยินเสียงพูดคุยของประชาชนตลอด

“เมื่อก่อนเวลาเข้าติดต่อศาลาว่าการ ประชาชนจะต้องคุกเข่า แต่ตอนนี้กลับให้พวกเรานั่งรอ นี่เป็นเรื่องที่ข้าไม่กล้าคิดฝันมาก่อนเลย!”

“ใช่น่ะสิ! หลังจากนี้ไปพวกเราจะมีอนาคตที่ดีขึ้นแล้ว!”

คำพูดเหล่านี้เข้ามาในหูของขันทีเกาทีละประโยค ทำให้เจารู้สึกสะเทือนใจมาก อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ

องค์ชายสิบสี่ทุ่มเทชีวิตเพื่อรับใช้ประชาชนจริงๆ หากไม่เห็นด้วยตาของตนเอง เขาคงไม่คิดเชื่อแน่!

เจ้าหน้าที่ลงทะเบียนทำงานกันอย่างเป็นระบบมาก ไม่ล่าช้า ไม่นานก็ถึงคราวของขันทีเกาและพ่อทันที

“ครอบครัวข้ามีกันอยู่สองคน นี่คือลูกชายคนโตของข้า นี่คือข้าวห้าโตวที่ข้าเตรียมไว้”

เจ้าหน้าที่ลงทะเบียนค่อยๆ อธิบาย

“หนึ่งคนจ่ายข้าวห้าโตว ถ้าสองคนต้องจ่ายข้าวสิบโตว”

ท่านพ่อเกาตกที่นั่งลำบากอยู่พักหนึ่ง

“ข้าไม่ได้เตรียมข้าวเอาไว้เยอะขนาดนั้น ทำอย่างไรดี?”

เจ้าหน้าที่ลงทะเบียนชี้ไปยังด้านข้าง

“แค่ไปซื้อที่ร้านค้าข้างๆ นี้ ตอนนี้ราคาข้าวถูกมาก หนึ่งโตวราคายี่สิบเท่านั้น”

คุณพ่อเกาหันไปหาเกาจ่านแล้วพูดว่า

“เร็วเข้า ข้าจะต่อแถวอยู่ตรงนี้ เจ้าไปซื้อข้าวมาเร็ว”

เกาจ่านตอบรับทันที

“ข้าไปเอง”

เขาหันหลังกลับไปและมุ่งหน้าไปยังร้านค้า

ขณะที่หน้าร้านมีคนซื้อข้าวกันอย่างหนาแน่น แต่กลับถูกเจ้าหน้าที่สั่งการว่า

“ไปต่อแถวก่อน”

ขันทีเกาเป็นกังวลถึงพ่อที่แก่ชราของเขา จึงรีบร้อน คิดอยากจะเปิดเผยตัวตนของเขา ใช้อำนาจของตนเพื่อเข้าซื้อข้าวโดยเร็ว”

“ข้าเป็น....”

ยังไม่ทันได้รอให้เขาพูดจบ มีคนงานพูดแทรกขึ้นมาทนัที

“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร อ๋องเหยียนมีรับสั่งว่าทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่แยกชนชั้นต่ำหรือสูง อยากซื้อข้าวต้องต่อแถว”

ขระที่เขาพูด เขาก็หันไปยังด้านข้าง เผยให้เห็นเหรียญสัญลักษณ์ที่อยุ่ด้านหลัง

“เห็นเหรียญสัญลักษณ์นี้หรือไม่ ทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่มีใครมีอ๓สิทธิ์เหนือใครทั้งนั้น”

แม้ขันทีเกาจะใจร้อน แต่เขาก็คิดว่าสมเหตุสมผล จึงได้แต่รอต่อแถว

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงคราวของเกาจ่านที่จะซื้อข้าว

ร้านค้าแน่นเต็มไปด้วยผู้คน คนงานชายต่างยุ่ง แต่ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่มีชีวิตชีวา

เมื่อเกาจ่ายหยิบเงินออกมาหนึ่งตำลึงเงิน กำลังจะยื่นให้กับเจ้าหน้าที่ที่ลงทะเบียน เขากลับพบว่าเจ้าหน้าที่คนนั้นมิใช่ใครอื่นแต่เป็นองค์หญิงสาม จ้าวจีเอ๋อร์นั่นเอง เขาพูดออกไปด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย