องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 439

จ้าวหรงจีมองเหล่าชาวเมืองที่เอาแต่ร้องไห้กราบกรานอย่างเจ็บปวดแล้วก็ใจอ่อนอีกครั้ง และตอบตกลงว่า

“ช่วยชีวิตคนหนึ่งชีวิต ได้กุศลมหาศาลยิ่งกว่าทำบุญสร้างสถูปเจดีย์เจ็ดชั้น ข้าขอรับลูกๆของพวกเจ้าไว้ทุกคน”

เมื่อเหล่าชาวเมืองได้รับคำตอบก็ซาบซึ้งกันอย่างมาก และกราบกรานยิ่งกว่าเดิม

“ขอบพระคุณท่านอย่างมาก!”

“ท่านคือพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิต!”

“พวกเราขอกราบกรานแก่ท่าน!”

จ้าวหรงจีปล่อยให้เหล่าชาวเมืองทนความลำบากไม่ไหว แต่ก็มีกำลังที่จำกัด สิ่งที่จะช่วยได้ก็มีเท่านี้

เมื่อปลอบโยนเหล่าชาวเมืองเรียบร้อยแล้วก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้นที่ลานวัดเก่าว่า

“มีการเล่าเรื่องอีกแล้ว!”

“เร็ว ไปฟังกันเร็วเข้า!”

จ้าวหรงจีเองก็อยากจะลองฟังเรื่องเล่าในหมู่ชาวเมืองเหมือนกัน จึงได้ดึงหลี่ชางออกไปแฝงตัวกับชาวเมือง แล้วออกจากวัดเก่าไปเพื่อฟังเรื่องเล่า

ชายชราในชุดขาดๆคนหนึ่ง ถือก้อนหินเอาไว้เป็นไม้ค้อน เขาตีไปบนพื้นแล้วพูดด้วยสีหน้าที่หลากหลายว่า

“ต่อจากครั้งที่แล้ว องค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉินนั้นคือเทพเจ้ามาจุติ ไม่เพียงแต่จะสามารถเรียกสายฟ้าและฝนได้เท่านั้น แถมยังสามารถต่อกรกับกองทัพใหญ่โตด้วยตัวคนเดียวได้”

“ในตอนนั้นแม่ทัพหยาง หยางจ้ายซิ่น ได้พ่ายแพ้ให้กับองค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉิน องค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉินและเขาเห็นใจซึ่งกันและกัน จึงได้จัดพิธีศพให้แก่แม่ทัพหยางอย่างมีเกียรติ แถมยังได้สร้างสุสานที่ยิ่งใหญ่และแกะสลักรูปของแม่ทัพหยางออกมาด้วย เพื่อที่จะลำลึกถึงแม่ทัพหยาง”

เหล่าชาวเมืองอาณาจักรจ้าวได้ยินดังนั้นก็อิจฉากันอย่างมาก การหนีตายในครั้งนี้ก็เพราะได้ยินว่าองค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉินมีการปกครองโดยเมตตาธรรม จึงพากันอยากหนีตายไปใช่ชีวิตดีๆที่อาณาจักรฉิน

จ้าวหรงจีเองก็ฟังแล้วอิจฉาขึ้นมา แล้วถามหลี่ชางที่อยู่ข้างๆว่า “นิทานเรื่องเล่านี้เป็นความจริงงั้นรึ?”

หลี่ชางพูดอย่างจริงจังมากว่า “ข้ารับรองได้ว่าเป็นจริงที่สุด เป็นความจริงแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวหรงจีพูดขึ้นอย่างสงสัยว่า “เพราะเหตุใด? เหตุใดเจ้าจึงมั่นใจว่าไม่ได้เป็นแค่คำร่ำลือ?”

หลี่ชางพูดอย่างจริงจังมากว่า “องค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉินปกครองอย่างเมตตาธรรม ชาวเมืองในพื้นที่ต่างก็รู้กันดีพ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งพี่สาวของพระองค์ องค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าว ก็เป็นภรรยาขององค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉินพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวหรงจีตกตะลึงแล้วพูดว่า “สามารถทำให้พี่สาวของข้าติดตามไปอย่างสุดจิตสุดใจเช่นนี้ ข้าอยากจะพบคนผู้นี้ยิ่งนัก”

หลี่ชางพูดอย่างจริงจังว่า “วันข้างหน้าจะต้องได้พบแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉินคือเซียนที่ในอดีตไม่เคยมีปรากฏมาก่อน ในอนาคตก็ไม่มีใครที่จะเหมือนได้ พระองค์คือคนยิ่งใหญ่ที่เที่ยงธรรม ใจดี มีคุณธรรมและเพียบพร้อมด้วยสติปัญญาที่สุดในโลกนี้พ่ะย่ะค่ะ”

......

“ฮัดชิ้ว”

ขณะเดียวกันนั้น จู่ๆฉินเหยียนก็จามออกมา เมื่อสิบสองปิ่นหิรัญย์เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าล้อมฉินเหยียนเอาไว้ แล้วถามไถ่อย่างเป็นห่วงกัน บางคนก็เริ่มลงมือกับฉินเหยียน ไม่เอามือแตะหน้าปากก็แตะหน้าอกของเขา

“ท่านอ๋องเพคะ ทรงพระประชวรรึเพคะ?”

“รู้สึกไม่สบายที่ใดเพคะ หม่อมฉันจะช่วยดูให้เพคะ”

“ท่านอ๋องเพคะ เมื่อก่อนหม่อมฉันเคยศึกษาการบำบัดด้วยความร้อนมาก่อน จะลองดูไหมเพคะ”