องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 440

โจทย์ข้อนี้ของฉินเหยียนทำเอาสิบสองปิ่นหิรัญย์ไปไม่ถูก พวกนางต่างก็ล้อมขวดเหล้าแก้วและไข่ไก่ไว้ จับคางแล้วพากันครุ่นคิดอย่างสุดกำลัง

“ใช้มือไม่ได้ แบบนี้มันบังคับให้ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้นี่!”

“นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยชัดๆ!”

“แต่ท่านอ๋องได้เอ่ยปากแล้วนะ ว่าหากคิดไม่ออกก็ไม่ให้เราร่วมนอนด้วย ไม่ว่าอย่างไรเราก็ต้องหาคำตอบให้ได้!”

ว่าแล้วเหล่าสิบสองปิ่นหิรัญย์ก็จ้องมองไข่ไก่และขวดเหล้าแก้วไปทั้งคืนไม่ได้นอน

ในที่สุดฉินเหยียนก็รู้สึกสบายหูขึ้นมา เขาได้นอนหลับสนิทสักที แม้กระทั่งวันที่สองเหล่าปิ่นหิรัญย์ก็ไม่ได้มาก่อกวนเขาอีก ยังคงพยายามคิดว่าจะทำให้ไข่ไก่เข้าไปในขวดแก้วอย่างไรดี

กองทัพได้เดินทางไปครึ่งวัน พอถึงตอนเที่ยงก็ได้มาถึงด่านเจียยวี่แล้ว

ต้าหย่งรายงานโดยมีหน้าต่างคั้น “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ด้านหน้ากำลังจะถึงด่านเจียยวี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ทรงประสงค์จะเข้าด่านเลยรึไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนที่หลับตาแล้วเพลิดเพลินกับช่วงเวลาอันสงบสุขตอบกลับอย่างเกียจคร้านว่า

“ไม่ต้องเข้าด่าน หันหัวกลับไปที่หมู่บ้านซิ่งฮวาก่อน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ต้าหย่งประสานมือคารวะแล้วออกคำสั่งเสียงดังว่า “ไปหมู่บ้านซิ่งฮวา!”

ต้าหย่งและกองทัพเดินหน้าไปยังหมู่บ้านซิ่งฮวาอย่างยิ่งใหญ่

ยิ่งไปไกลหมอกรอบๆตัวก็ยิ่งหนาขึ้น แถมในหมอกก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆลอยมา มันไม่ค่อยชัดเจน ทำให้รู้สึกได้เพียงเล็กน้อย หลังจากผ่านถนนที่คดเคี้ยวและขรุขระก็เห็นแผ่นป้ายหมู่บ้านซิ่งฮวาตั้งอยู่กลางทางเข้าหมู่บ้าน กองทัพใหญ่มาหยุดที่ทางเข้าหมู่บ้าน ทุกคนตกใจกับภาพตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะอุทานขึ้นมาว่า

“โอ้! ที่นี่งดงามเกินไปแล้ว!”

“ในที่สุดข้าก็ได้สัมผัสกับตัวแล้ว ที่ในบทกวีกล่าวว่าแดนสวรรค์บนโลกเป็นอย่างไร!”

ทั่วทั้งหมู่บ้านซิ่งฮวาถูกก้อนเมฆก้อนใหญ่ปกคลุมอยู่ ในกลุ่มหมอกควันมีกลิ่นหอมแปลกๆที่โชยออกมาอย่างรุนแรง เมื่อสูดดมแล้วทำให้รู้สึกเบิกบานใจ และเคลิบเคลิ้มไปกับมัน

แม้แต่หลินเย้าจู้ผู้ซึ่งอ่านหนังสือมาหลายปีก็ยังตกตะลึงกับทิวทัศน์ของหมู่บ้านซิ่งฮวา และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า

“ที่นี่มันดินแดนในอุดมคติชัดๆ!”

และทันใดนั้นเอง ฉินเหยียนก็ลงมาจากรถม้าเหมือนกัน เขามองแล้วพูดกับหลี่ซิ่วไฉที่สีหน้าตะลึงว่า