องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 445

“พระเจ้า นี่ นี่มันหรูหราเกินไปแล้ว!”

ที่แท้กองทัพก็มาถึงเมืองใหม่แล้วนี่เอง ทันทีที่เข้าเมือง ทุกคนก็ต้องตกตะลึงกับภาพทิวทัศน์ตรงหน้า มีอาคารสูงๆมากมาย และงานแกะสลักบนตัวอาคารอย่างวิจิตรบรรจง อลังการยิ่งใหญ่ ที่สุดที่ตื่นตาตื่นใจที่สุดคืออาคารที่ทยานขึ้นไปบนเมฆ

บนนถนนมีผู้คนสรรจรมากมาย รถม้าเต็มถนนและตรอกซอกซอย มีเสียงหัวเราะดังไปทั่วเมือง ราวกับแดนสวรรค์ มีสถานศึกษา ร้านขายยา ห้องศิลปะการต่อสู้ ร้านค้า และสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆ มีทุกอย่างที่ควรมีอย่างครบครัน ขนาดของเมืองทั้งเมืองนั้นใหญ่มากจนแม้แต่เมืองหลวงยังเทียบไม่ได้

ภาพทิวทัศน์ตรงหน้า ทำให้เปิดโลกทัศน์ของพวกเขาอย่างมาก! แม้แต่จ้าวจีเอ๋อร์ก็คิดไม่ถึงว่าเมืองใหม่ได้พัฒนาจนถึงขั้นนี้แล้ว มันหรูหรามากกว่าก่อนหน้านี้มาก

ฉินเหยียนเองก็อยากจะลงไปเดินชม แต่เพราะปวดขาจึงต้องออกคำสั่งในรถม้าว่า “ไปที่จวนเจ้าเมือง”

ด้วยคำสั่งนี้ กองทัพใหญ่ก็เคลื่อนทัพไปยังจวนเจ้าเมืองทันที ทหารหัวกะทิที่เฝ้าอยู่หน้าประตูอยู่ตลอด เมื่อเห็นว่ามีขบวนรถม้ามาก็เตือนขึ้นอย่างเข้มงวดว่า

“จวนส่วนตัวของท่านอ๋อง ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้า”

ทันใดนั้นเองฉินเหยียนก็เปิดผ้าม่านประตูออกแล้วพูดอย่างเกรงขามว่า “ข้ากลับมาแล้ว!”

ทหารหัวกะทิตาเป็นประตายทันที “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”

เขารีบประสานมือคารวะ “ท่านอ๋องทรงพระเจริญพ่ะย่ะค่ะ!!”

จวนเจ้าเมืองยังมีระเบียบเหมือนตอนที่ฉินเหยียนจากไป เมื่อเหล่าหญิงรับใช้และทหารหัวกะทิได้ยินว่าอ๋องเหยียนกลับมาแล้ว ก็ดีใจกันอย่างมาก ต่างพากันทำความเคารพโดยมีผ้าม่านรถม้าคั้นอยู่

ส่วนฉินเหยียน ตอนนี้เขาอยากจะกลับไปพักผ่อนเพราะสงครามอันเหน็ดเหนื่อยจากเมื่อวานนี้ แต่ข่าวที่อ๋องเหยียนกลับมาแล้วก็ถูกกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ยังมีคนตีกลองตีฆ้องประกาศอยู่บนถนนด้วย

“ท่านอ๋องกลับมาแล้ว! ท่านอ๋องกลับมาแล้ว!”

เมื่อเหล่าชาวเมืองได้รู้ว่าฉินเหยียนกลับมาแล้ว ก็รีบพากันไปที่จวนเจ้าเมือง แล้วล้อมจวนเอาไว้แน่นหนา แต่ละคนต่างแบกตะกร้าที่มีอาหารหลากหลายเอาไว้ เพื่อรอถวายให้อ๋องเหยียนทั้งหมด

จ้าวจีเอ๋อร์ชะเง้อหน้าออกไปมองแล้วเห็นชาวเมืองมากมาย นางจึงพูดว่า

“ชาวเมืองด้านนอกรอพบท่านอ๋องกันหมดเลยเพคะ”

ฉินเหยียนดึงหน้าแล้วนวดเอวแล้วพูดอย่างจนปัญญาว่า “ใช่ว่าข้าไม่อยากพบพวกเขา แต่ข้าปวดเอวจนยืนไม่ขึ้นแล้ว”

จ้าวจีเอ๋อร์พูดว่า “หากเหล่าชาวเมืองไม่ได้พบท่านอ๋องคงไม่มีทางจากไปแน่นอนเพคะ ออกไปพบพวกเขาเถิดเพคะ”

ฉินเหยียนจนปัญญาอย่างมาก จึงต้องเรียกวอมา เหล่าทหารหัวกะทิพร้อมใจกันยกวอที่ฉินเหยียนนั่งอยู่ขึ้น ยกฉินเหยียนออกมาหน้าประตูใหญ่