องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 45

เหล่าทหารองครักษ์อาณาจักรจ้าวต่างชักดาบแล้วพุ่งตัวเข้าไป พวกเขามีประสบการณ์การทำสงครามมานับร้อยๆครั้ง ไม่มีทางหวาดกลัวอยู่แล้ว

“ล้างแค้นให้แม่ทัพจ้าว!”

ทางด้านอาณาจักรฉิน ทหารองครักษ์ส่วนพระองค์ที่ยังมีชีวิตอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นก็รีบตั้งขบวน

“ปกป้ององค์ชาย!”

การต่อสู้ระหว่างกองทัพทั้งสอง แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่บนสังเวียน แต่ก็ได้สร้างแรงกดดันประดุจดั่งการสู้รบกันอย่างดุเดือด ความตึงเครียดในสนามประลองตึงเครียดราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม มันตึงเครียดราวกับถ้าหากสายชนวนติดแล้วจะทำให้เลือดอาบนองพื้น

แต่อย่างไรที่ก็เป็นถิ่นของอาณาจักรฉิน นอกหอฉิ่นกงยังมีทหารองครักษ์อีกเป็นพันๆนาย ตั้งแต่จ้าวอู๋ตี๋ฆ่าไม่เลือกหน้าพวกเขาก็ได้มารวมตัวกันเรียบร้อยแล้ว

และตอนนี้ทหารองครักษ์ก็ได้ปรากฏตัวอย่างยิ่งใหญ่ เพียงพริบตาเดียวก็ได้ควบคุมสถานการณ์ไว้แล้ว

“พรึบ” ฉินเหยียนหันดาบชี้ไป “วางอาวุธลง แล้วจะไว้ชีวิต!”

“โอ้” ทหารองครักษ์นับพันเปล่งเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน มันดังสนั่นไปหมด จนทำให้ทหารอาณาจักรจ้าวเหงื่อตก ไม่กล้าฝ่าฝืน

“หัวแข็งจริงๆ!” ฉินเหยียนค่อยๆเดินไปข้างศพของจ้าวอู๋ตี๋ แล้วเหยียบลงบนศีรษะของเขา

“วางอาวุธลง แล้วข้าจะไม่ทำลายศพ!”

“กล้ารึ!” องครักษ์อาณาจักรจ้าวตะโกนอย่างดุเดือด “เจ้าไม่กลัวว่ากองทัพใหญ่อาณาจักรจ้าจะพิโรธงั้นรึ?”

แต่ฉินเหยียนไม่ได้สนใจลูกไก่ในกำมือเลย เขากระดกนิ้วไปทางทหารองครักษ์ที่อยู่ข้างๆ ทหารส่งมอบดาบให้แก่ฉินเหยียน เขากวาดตามองทุกคนอ่างเย็นชา ทันใดนั้นก็ได้แกว่งดาบฟัน

“พรวด” ศีรษะของจ้าวอู๋ตี๋ถูกตัดออกจากร่าง!

“ท่านแม่ทัพ!” เมื่อคณะทูตอาณาจักรจ้าวเห็นดังนั้นก็โกรธเกรี้ยวอย่างมาก เมื่อองครักษ์แห่งอาณาจักรจ้าวเห็นดังนั้นก็เลือดร้อนไปทั้งร่าง เขาแกว่งดาบแล้วพุ่งเข้าไป

แต่ทหารองครักษ์ไม่ได้อ่อนหัด ด้วยปริมาณที่มากกว่านับสิบเท่า พวกเขารั้งองครักษ์อาณาจักรจ้าวไว้ได้

ฉินเหยียนถือศีรษะของจ้าวอู๋จี๋ด้วยมือข้างหนึ่งแล้วชูมันขึ้นฟ้า ในที่สุดเขาก็ได้ตระหนักถึงจิตวิญญาณแห่งวีรชนของคนโบราณ

“ดีจริงๆ!” เมื่อตะโกนแล้วเขาก็ได้ก้าวเท้าเดินไปยังหอฉิ่นกง

ในขณะที่เขาเดินผ่านองครักษ์อาณาจักรจ้าวก็พบว่าในแววตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร “มองอะไรของเจ้า ยังกล้าจ้องข้าเขม็งอีก!”

ฉินเหยียนแกว่งดาบแล้วทำการปลิดชีพขององครักษ์อาณาจักรจ้าวที่จ้องเขาเขม็งไปจนเลือดสาดกระจาย องครักษ์อาณาจักรจ้าวคนอื่นๆเองก็ถึงกับอึ้งไปหมด

นี่คือองค์ชายหรือแม่ทัพระดับสูงที่สังหารอย่างเด็ดขาดกันแน่? ทหารผู้องอาจของพวกเขาถูกบั่นคอไปง่ายๆ

“เจ้ายังกล้าจ้องข้าอีกงั้นรึ!” เมื่อฉินเหยียนเห็นว่าองครักษ์อาณาจักรจ้าวยังจ้องเขาเขม็งอีก เขาก็ยกมือขึ้นจะบั่นคอเขา

“มิกล้าพ่ะย่ะค่ะ ไว้ชีวิตด้วย!” องครักษ์อาณาจักรจ้าวปอดแหกขึ้นมาทันที ไม่หลงเหลือความน่าเกรงขามเลย

“ขายหน้าจริงๆ ทหารอาณาจักรฉินของข้าแข็งแกร่งกว่าเยอะ!”

ฉินหยียนชูอาวุธขึ้นสูงแล้วตะโกนต่อทหารองครักษ์ “อาณาจักรฉินแข็งแกร่ง!”

“แข็งแกร่ง!” ทหารองครักษ์นับพันตะโกนตามเขา

และตรงขั้นบันไดนอกพระราชวังในตอนนี้ คณะทูตอาณาจักรจ้าวและข้าราชการฝ่ายบุ๋นก็ได้วุ่นวายไปกันหมด

“ฮ่องเต้ฉิน อาณาจักรฉินโอหังเกินไปแล้ว นี่คือการประกาศสงครามต่ออาณาจักรจ้าว!”

“ด้วยพฤติการณ์ของพวกเจ้า มันต่ำต้อยยิ่งนัก หากไปพูดให้ใครฟังก็คงเป็นเรื่องน่าหัวเราะเหยียดหยาม!”

“วันนี้ พวกเจ้าจะต้องให้เหตุผลแก่ทุกคน!”

คณะทูตอาณาจักรจ้าวภารกิจล้มเหลว แถมยังทำร้ายพวกเขาไม่ได้ ไม่ว่าจะแบบไม่ใช่กำลังหรือใช้กำลังก็ล้วนแพ้ให้กับอาณาจักรฉิน

มันราวกับนักพนันที่พ่ายแพ้จนบ้าคลั่ง ทุกคนเสียสติไปกันหมด รวมถึงองค์หญิงสามจ้าวจีเอ๋อร์ที่ใจดำอำมหิตด้วย

“ข้าจ้าวจีเอ๋อร์ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีทางสมรสกับคนบ้าไร้ยางอายอย่างเจ้า! ฆ่าข้าเลยสิ ทำให้ทั่วใต้หล้านี้ได้เห็นความน่าเกลียดชังของอาณาจักรฉิน!”

ในขณะที่คณะทูตทั้งหลายกำลังว่าร้ายต่ออาณาจักรฉิน ฉินเหยียนก็ได้ค่อยๆก้าวเดินมาด้วยฝีเท้าที่องอาจ

“ตุบ” ศีรษะของจ้าวอู๋ตี๋ถูกโยนไปตรงหน้าของทุกคน ทุกคนเงียบสงัดกันหมด ต่างก็พากันมองไปยังศีรษะที่นองไปด้วยเลือด

“ท่านพ่อ ลูกปฏิบัติภารกิจลุล่วงแล้ว ไม่ได้ทำลายศักดิ์ศรีของอาณาจักรฉินพ่ะย่ะค่ะ!”

“ดี!” ฮ่องเต้ฉินหัวเราะเสียงดัง “สมแล้วที่เป็นลูกผู้ชายแห่งอาณาจักรฉิน สมแล้วที่เป็นลูกชายของข้า!”

ฮ่องเต้ฉินอารมณ์ดีมาก แต่ทางอาณาจักรจ้าวกลับเต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม

“คนไร้ยางอายและน่ารังเกียจเช่นเจ้า เหตุใดจึงยังมีหน้ามีชีวิตอยู่อีก” ขุนนางระดับชั้นกลางแห่งอาณาจักรจ้าวได้ก้าวขึ้นมาพูดอย่างมั่นใจ เขาชี้ไปยังฉินเหยียนและกำลังจะพูด

“พรวด” ฉินเหยียนไม่มองเขาเลยแม้แต่น้อย เขาแกว่งดาบไปยังคอของเขา จากนั้นเลือดก็สาดกระจาย

“ชิ” ฉินเหยียนกลอกตาใส่ศพที่มีสภาพตกตะลึงและอ้าปากค้าง เขาหันไปหยิบเหล้าไหหนึ่งจากมือของผู้รับใช้ จากนั้นก็หันหน้ากลับไปแล้วเทมันลงบนพื้น แล้วก็ได้เริ่มดื่ม

“พะ พวกเจ้าอาณาจักรฉินทำเกินไปแล้ว!”

“ตามใจองค์ชาย ฆ่าผู้บริสุทธิ์อย่างไม่เลือกหน้า พวกเจ้า......”

“แคร้ง!” เสียงไหเหล้าตกลงพื้น มันแตกกระจายอยู่เบื้องหน้าของเหล่าขุนนางอาณาจักรจ้าว

“อึก” ฉินเหยียนสะอึก ดวงตาของเขามืดมัว พูดอย่างไม่ชัดว่า “พูดอะไรของเจ้า เหตุใดข้าจึงได้ยินหมาร้องละเนี่ย ข้ามีจุดบกพร่องตรงที่ หากดื่มเยอะเกินไปก็จะไม่อยากฟังเสียงโวยวาย ไม่เชื่อลองตะโกนมาดูสิ”

“เจ้ามันบ้าไปแล้ว!”

“พรวด” ทางด้านอาณาจักรจ้าวกำลังด่าทอ เพียงแค่ประโยคเดียวก็ถูกฉินเหยียนบั่นคอไปแล้ว

“นี่ เหตุใดเจ้าถึงฆ่าเขาล่ะ เขาคือหวังเซียนจือเชียวนะ!” อาจารย์หลี่เคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง เขาก้าวขึ้นไปด้วยความโซเซแล้วเริ่มก่อเรื่อง อยากจะทำให้องค์ชายสิบสี่ได้รับโทษของกระทำอย่างบุ่มบ่าม

“ฝ่าบาท องค์ชายสิบสี่เป็นคนนอกกฎหมายเสียแล้ว เขา......”

“พรวด” อาจารย์หลี่ก้มหน้ามองด้วยความเหลือเชื่อ เขามองดาบที่เสียบแทงบนหน้าอก

เหตุใดเขาจึงสังหารคนกันเอง!