องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 457

อวิ๋นเฉิง

ซ่งชิงซูได้รับจดหมายนกพิราบจากไท่ฟู่ ออกคำสั่งกับเขาให้ตรวจสอบต่อไปว่ากองสนับสนุนของอาณาจักรจ้าวก่อกบฏจริงรึไม่ หน่วยสอดแนมทหารม้าเดินทางต่อไป เพื่อมุ่งหน้าไปตรวจสอบชายแดนของอาณาจักรจ้าวต่อไป

ยิ่งเข้าไปในดินแดนของอาณาจักร ภาพศพเกลื่อนกลาดไปทั่วสถานที่ยิ่งน่าตกตะลึงมากยิ่งขึ้น หมู่บ้านที่เดินทางผ่านกลับเหลือแค่ซาก ทั้งเสบียงและทรัพย์สินก็ถูกปล้นไปจนหมด เหล่าชาวเมืองเร่ร่อนไม่มีที่อยู่ มีผู้ลี้ภัยหนีความอดอยากไปทุกหนทุกแห่ง

หน่วยสอดแนมจับตัวชาวเมืองลี้ภัยมาถาม

“ท่านขอรับ ไว้ชีวิตด้วยเถิดขอรับ” เหล่าชาวเมืองกระวนกระวายทำอะไรไม่ถูก เอาแต่กราบกรานอ้อนวอนชีวิต

“พูดมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ผู้ลี้ภัยเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการสร้างความโกลาหลของทหารกบฏ

“แม่ทัพใหญ่คนใหม่แห่งพระราชสำนักอู๋ซานกุ่ย ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆก็โจมตีฝ่ายเดียวกันเอง ทรยศอาณาจักร พวกเขาทำการปล้น และจับตัวชายหนุ่มไปทั่ว พวกมันเป็นสัตว์เดรัจฉานชัดๆ”

ตั้งแต่ที่อู๋ซานกุ่ยเริ่มทรยศ ทุกที่ที่เขาผ่านไปต่างก็ไม่สงบสุข เขากวาดล้างชาวเมืองในพื้นที่ เห็นใครก็ฆ่า เห็นเงินก็ปล้น ศาลาว่าการของพื้นที่นั้นๆมาห้ามปาม ก็ถูกอู๋ซานกุ่ยสังหารจนหมด

เมื่อรู้ว่ากองสนับสนุนของอาณาจักรจ้าวทรยศ ซ่งชิงซูก็ดีใจอย่างมาก แต่เพื่อความน่าเชื่อถือของข่าว เขาจะต้องเห็นกับตาตนเองเพื่อยืนยันว่าจริงหรือเท็จ จึงจะทำให้ท่านอาเชื่อได้

เขายืดอกขึ้นอย่างเคร่งขรึมแล้วออกคำสั่งว่า “เดินทางต่อไป ตามไปตรวจสอบให้ชัดเจน”

“ท่านซ่งขอรับ แล้วชาวเมืองลี้ภัยพวกนี้จะทำอย่างไรดีขอรับ?”

ซ่งชิงซูพูดอย่างไม่แยแสว่า “อย่างไรก็เป็นคนอาณาจักรจ้าว มีชีวิตไปก็เป็นโทษ ฆ่าให้หมด กวาดล้างให้สะอาด”

“ขอรับ”

“ไว้ชีวิตด้วยเถิดขอรับ!”

ท่ามกลางการร้องขอความเมตตาของชาวเมือง ผู้ลี้ภัยที่ถูกจับทั้งหมดถูกสังหารหมู่ไปหมด หน่วยสอดแนมทหารท้าเดินทางต่อไป ในระหว่างทางมีแต่ฝุ่นควัน หมู่บ้านที่พวกเขาเดินทางผ่านทุกแห่งถูกไฟเผาจนสิ้นซาก

ผู้ชายถูกจับให้เข้าร่วมกองทัพ ผู้หญิงถูกจับไปเป็นรางวัลให้แก่ทหาร รังแกข่มเหงชาวเมือง ไร้จิตสำนึก

ต่อให้เป็นอู๋ซานกุ่ยที่เป็นคนอาณาจักรฉินที่เดินทางมาและเข่นฆ่าผู้คนตลอดทาง ก็ไม่ได้ทำจนเกินเหตุอย่างกองทัพของอู๋ซานกุ่ย เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว กองทัพตระกูลซ่งมีความเมตตาอย่างล้นหลาม

หลังจากการเดินทางอันยาวนาน ในที่สุดก็ได้เดินทางมาถึงใกล้ซานเซี่ยแห่งอาณาจักรจ้าว จากที่ๆห่างไกลออกไปในป่าสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า กองทัพของอู๋ซานกุ่ยกำลังโจมตีซานเซี่ยอยู่

ฉากที่ผู้คนนับหมื่นต่อสู้กัน การล้อมเมืองโจมตีเมืองเช่นนี้ ทำเอาซ่งชิงซูที่เห็นเลือดร้อนขึ้นมาทันที

“ดี ดีมาก! สวรรค์เข้าข้างเราแล้ว!”

เมื่อได้เห็นอู๋ซานกุ่ยโจมตีฝ่ายเดียวกันเองแล้ว ซ่งชิงซูก็ดีใจอย่างมาก เขาปรบมือแล้วพูดว่า

“อาณาจักรจ้าวต่อสู้กันเอง อู๋ซานกุ่ยก่อกบฏขึ้นจริง สวรรค์เข้าข้างตระกูลซ่งจริงๆ ฮ่าๆๆ จดหมายนกพิราบ!”

ผู้ใต้บังคับบัญขารีบนำจดหมายนกพิราบมาพร้อมกับพู่กัน โดยมีผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งคุกเข่าลงเพื่อใช้หลังเป็นโต๊ะ ซ่งชิงซูเขียนรายงานลับออกมามากมาย

หลังจากนั้นก็ส่งจดหมายนกพิราบเกี่ยวกับข่าวที่อาณาจักรจ้าวเกิดปะทะกันเองให้ไท่ฟู่ทันที

......

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ อาณาจักรหนึ่งจะไร้ซึ่งฝ่าบาทมิได้ อาณาจักรของตระกูลจ้าว พระองค์จะไม่แยแสแล้วรึพ่ะย่ะค่ะ?”

จ้าวจวินอายุมากแล้ว เขาทำงานหนักมามากพอแล้วในครึ่งชีวิตแรก ใช้เวลาไปกับการต่อสู้ในพระราชสำนัก วางอุบายซึ่งกัน ชีวิตไร้ความสุข เขาเบื่อหน่ายมานานแล้ว ตั้งแต่ที่เฉินหย้วนหย้วนเข้ามาในวังหลัง เขาถึงได้เพิ่งรู้ว่าชีวิตยังดำเนินได้อีกหนึ่งแบบ

นิสาสั้นตะวันสูงสุดระอา แต่นั้นมาภูวไนยไม่ออกขุนนางนั้นบ่งบอกถึงความรู้สึกของเขาในตอนนี้ เมื่อเทียบกับการวางอุบายกันในพระราชสำนัก เขาอยากจะฟังเฉินหย้วนหย้วนร้องเพลงทุกคืนวันมากกว่า

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ! เพื่อสิ่งสรรพสิ่งในอาณาจักรจ้าวแล้ว ทรงจะไม่แยแสไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

“ทุกสรรพสิ่งเกี่ยวข้องอะไรกับข้า! อย่ามารบกวนข้า!”

เขาพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินจากไปทันที คำพูดนี้เองก็ทำให้เหล่าขุนนางท้อแท้ใจไปหมด

“ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ต้องการดินแดน!”

คำพูดนี้ทำเอาทุกคนเงียบไปกันหมด ไม่มีใครพูดอะไร

เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นต่างก็รู้นานแล้วว่าจ้าวจวินหลงหญิงงาม แต่ก็ไม่คิดว่าในยามวิกฤตเช่นนี้ จ้าวจวินยังคงแสดงท่าทีหลงระเริงเช่นนี้

“อาณาจักรจ้าว ล่มสลายแล้ว!” มีขุนนางคนหนึ่งเงยหน้าตะโกนอย่างท้อทแท้ใจ

จ้าวฉี่หมิงตะคอกว่า “พูดไร้สาระอะไรของเจ้า ดินแดนอาณาจักรจ้าวไม่มีทางล่มสลาย ลากตัวเขาออกไป!”

ทหารรักษาพระราชวังลากตัวของขุนนางที่บ้าไปแล้วออกไป จ้าวฉี่หมิงกวาดตามองไปรอบๆอย่างน่าเกรงขามแล้วพูดอย่างเข้มงวดว่า

“ตราบใดที่ข้ายังอยู่ ดินแดนอาณาจักรจ้าวก็ไม่มีวันล่มสลาย! ขุนนางทุกคนจงฟัง......”