องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 459

ในขณะเดียวกัน

ไส้ศึกที่วางยาฆ่าทหารม้าร้อยนายก็รีบมุ่งหน้ากลับไปยังฐานที่มั่นของโจรป่าที่อวิ๋นเฉิง

ทันทีที่กลับมาถึงก็ได้ออกคำสั่งกับคนที่มาต้อนรับว่า “นี่คือชุดเกราะของหน่วยสอดแนมตระกูลซ่ง รักษาไว้ให้ดี การจะสังหารไท่ฟู่จะต้องใช้ชุดเกราะพวกนี้”

“ข้าพาเจ้าไปฝากกับแม่ทัพสือ” ผู้ใต้บังคับบัญชาพาองครักษ์เงามาถึงที่พักของสือเหล่ยอย่างรวดเร็ว

“รายงานขอรับแม่ทัพสือ”

ไส้ศึกรีบเดินเข้าไปแล้วประสานมือคารวะ “หน่วยเงาสังหารเข้าพบแม่ทัพสือขอรับ”

“รีบลุกขึ้นเถิด” แม่ทัพสือรีบพยุงเขาขึ้นมา “เจ้ามาได้อย่างไร ไท่ฟู่จะบุกโจมตีอวิ๋นเฉิงรึไม่ เจ้ามีข้อมูลใดรึไม่?”

ไส้ศึกรีบพูดขึ้นว่า “มีความเป็นไปได้สูงมากขอรับ ข้านำชุดเกราะของหน่วยสอดแนมตระกูลซ่งมาหนึ่งร้อยชุด ล้วนเป็นชุดเกราะของกองทัพตระกูลซ่งขอรับ สามารถแทรกซึมเข้าไปใกล้ไท่ฟู่ได้เพื่อปฏิบัติการลอบสังหารได้ขอรับ”

“ทำได้ดี ถือเป็นความดีความชอบของเจ้า”

ในขณะที่แม่ทัพสือกำลังดีใจอย่างมาก

“รายงานขอรับ!”

มีคนรีบวิ่งเข้ามารายงาน “จดหมายนกพิราบจากอ๋องเหยียนขอรับ!”

“เอามา!” สือเหล่ยได้รับจดหมายนกพิราบแล้วรีบเปิดดู

มีคำสั่งให้เขาส่งทหารหนึ่งพันนายมุ่งหน้าไปรับของ นั่นคือชุดเกราะที่ยึดตระกูลซ่งมาได้หนึ่งหมื่นชุด ห้ามไม่ให้มีข้อผิดพลาดเป็นอันขาด!

เขาทำลายจดหมายลับแล้วมองไปยังไส้ศึกอีกครั้ง “ความคิดของเจ้าตรงกับอ๋องเหยียน เพียงแต่การกระทำของเจ้ายังอ่อนหัดนัก เทียบไม่ได้กับอ๋องเหยียนเลย”

ไส้ศึกตกตะลึงแล้วถามขึ้นว่า “หรือว่าอ๋องเหยียนเองก็คิดแผนจะใช้ชุดเกราะของตระกูลซ่งงั้นรึขอรับ?”

สือเหล่ยไม่ได้อธิบาย เขารีบเรียกทหารแล้วออกคำสั่งว่า “รีบจัดเตรียมทหารหนึ่งพันนายมุ่งหน้าไปรับของที่เขตปกครองสิบหกเขตแห่งเยี่ยนหยุน”

“ขอรับ!”

ผู้ใต้บังคับบัญชาประสานมือคารวะแล้วรีบไปจัดเตรียมกำลังทันที

หลี่ชางได้รู้เรื่องก็รีบเข้ามาเสมอตัวต่อสือเหล่ยว่า “ท่านพ่อขอรับ สถานการณ์สงครามตึงเครียดยิ่งนัก ในค่ายไม่มีผู้ใดที่สามารถช่วยได้เลย ข้าขอคอยควบคุมไปรับของเองได้รึไม่ขอรับ?”

สือเหล่ยครุ่นคิดแล้วรู้สึกว่าสามารถใช้โอกาสนี้ เพื่อให้หลี่ชางได้ฝึกฝนจึงตอบตกลงว่า

“ก็ดี เช่นนั้นการเคลื่อนไหวครั้งนี้ชางเอ๋อร์มาคอยนำทัพละกัน”

หลี่ชางประสานมือคารวะอย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า “ขอพระคุณขอรับท่านพ่อ!”

แต่เมื่อคิดดูแล้วจึงได้พูดต่อว่า “ท่านพ่อขอรับ จ้าวหรงจีอยู่ในฐานโจรป่ามานานหลายวันแล้ว ต้องพาเขาไปเพื่อส่งไปให้พบกับท่านรึไม่ขอรับ?”

สือเหล่ยทบทวนอย่างตั้งใจ จ้าวหรงจีคือน้องชายแท้ๆของจ้าวจีเอ๋อร์ การปฏิบัติการครั้งนี้มีอ๋องเหยียนคอยควบคุมเอง เป้าหมายก็เพื่อทำให้จ้าวจีเอ๋อร์มีความสุข หากจะส่งไปให้อ๋องเหยียนก็ใช่ว่าจะไม่ได้ เขาจึงได้ตัดสินใจเองแล้วออกคำสั่งกับหลี่ชางให้พาจ้าวหรงจีเดินทางไปด้วย

“เจ้าจงจำไว้ให้ดี จ้าวหรงจีนั้นเป็นพระญาติของพระองค์ ต้องปรนนิบัติดูแลเขาให้ดีในระหว่างทาง”

“ขอรับท่านพ่อ โปรดวางใจเถิด”

ฉินเหยียนสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที เขาพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “หนานเฉิงเป็นเมืองที่เอียนอ๋องที่แปดยึดครองมาได้สินะ?”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนหรี่ตาแล้วส่งปืนไฟให้แก่จ้าวจีเอ๋อร์ “ในเมื่อชาวเมืองอาณาจักรจ้าวของเจ้าถูกข่มเหง เช่นนั้นมีเจ้าช่วยเหลือจะดีกว่า”

“เพคะ”

จ้าวจีเอ๋อร์ไม่พูดมากความ นางถือปืนไฟแล้วรีบลงจากรถม้าไป นางรีบเดินเข้าไปในป่าตามเสียงร้อง โดยมีปิ่นหิรัญย์และองครักษ์คุ้มครอง

......

ในป่า

เมื่อทหารตระกูลฉินใต้บัญชาเอียนอ๋องที่แปดยึดเมืองหนานเฉิงมาได้ ก็ได้ปล้นชาวเมือง รังแกข่มเหง ขูดเลือดขูดเนื้อ ทำทุกสิ่งที่เลวร้าย

หลายเดือนมานี้ เหล่าชาวเมืองเมืองหนานเฉิงถูกข่มเหงอย่างสาหัส มีคนมากมายที่หนีออกจากเมืองหนานเฉิงแล้วมาหลบซ่อนตัวอยู่ในป่า แต่ก็ไม่พ้นการค้นหาของทหารตระกูลฉิน

“ชาวเมืองต่ำต้อย ยังกล้าบังอาจต่อต้านนะ ทุบตีมันเข้าไป!”

ทหารตระกูลฉินล้อมหญิงลี้ภัยกลุ่มหนึ่งเอาไว้แล้วมัดพวกนางเอาไว้ จากนั้นก็รุมทำร้ายคนที่ขัดขืนอย่างสาหัส เหล่าหญิงชาวบ้านคนอื่นตกใจกลัวจนไม่กล้าต่อต้าน

“มานี่!”

ทหารตระกูลฉินจับหญิงสาวคนหนึ่งมาแล้วฉีกกระชากเสื้อผ้าของนาง แล้วกำลังจะทำมิดีมิร้ายต่อนาง