องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 493

ประตูใหญ่เมืองอวิ๋นเฉิงเปิดออก

ฉินเหยียน ฉินชงและทหารทั้งหมดเคลื่อนตัวเข้ามายังเมืองอวิ๋นเฉิง และควบคุมทุกอย่างในเมือง

อง์ชายใหญ่ฉินชงเตือนว่า

“น้องสิบสี่ น้องแปดถูกไท่ฟู่จับตัวไป ตอนนี้ข้าไม่รู้ว่าเขาถูกกักตัวไว้ที่ใด”

ฉินเหยียนผ่อนคลายและพูดว่า

“พี่ใหญ่ไม่ต้องกังวล ข้าส่งคนเข้าไปช่วยแล้ว”

สิ้นเสียง องครักษ์เงาสองคนเดินเข้ามา พร้อมกับพาตัวองค์ชายแปดฉินอู่มาด้วย

ทันทีที่องค์ชายแปดเห็นฉินเหยียนและฉินชง ความรู้สึกที่อัดแน่นในใจเขาปะทุออกมา

เขาไม่สนใจใครทั้งสิ้น ร้องไห้ออกมาอย่างอ่อนแรง

ช่วงที่เขาอู่ในคุก เขาถูกทรมานทุกวัน

องค์ชายแปดที่ทรงสง่างาม มีคุณธรรมและมีชื่อเสียงเช่นเขา ถูกขังอยู่ในคุกอันมืดมิด ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน มีแค่เศษอาหารประทังชีวิต เขาแทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว

เขาคิดว่าเขาคงต้องตายอยู่ในคุก คิดว่าคงไม่มีวันได้ออกมา

มีเพียงคนที่เคยประสบเหตุการณ์นี้เท่านั้น ถึงจะเข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้

เขาร้องไห้โฮและถามว่า

“ไอ้ไท่ฟู่สารเลวนั่น ตายหรือยัง?”

ฉินเหยียนมองไปที่ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาและน้ำมูกขององค์ชายแปดโดยไม่รู้ตัว กล่าวว่า

“ไท่ฟู่ยังไม่ตาย เสด็จพ่ออยากจะตัดสินโทษเป็นการส่วนตัว อีกอย่างถ้าตอนนี้ปล่อยให้เขาตาย คงจะเป็นเรื่องง่ายเกินไป”

เมื่อฉินอู่ได้ยินว่าอีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่ เขาถึงกับพูดออกมาอย่างไม่พอใจ

“ข้าจะฆ่ามันและฟันให้เป็นชิ้นๆ!”

ยิ่งพูด เขายิ่งฮึกเหิม หวังว่าจะฆ่าไอ้คนสารเลวคนนั้นด้วยน้ำมือตนเอง

อง์ชายใหญ่ฉินชงเตือนว่า

“น้องแปด อย่าเพิ่งร้อนใจไป ให้คนพาเจ้าไปล้างเนื้อล้าวตัวเสียก่อน”

จากนั้นฉินอู่ตระหนักได้ว่าร่างกายของตนเองทั้งสกปรกทั้งส่งกลิ่นเหม็น ตอนอยู่ในคุกไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่เมื่ออยู่ท่ามกลางแสงแล้ว ทำให้เขารู้ตัวว่าจนเองสกปรกมากจนไม่อาจทนได้ เขาจึงรีบพาตนเองไปล้างเนื้อล้างตัว

ฉินชงส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง

“ถ้าเจ้าฟังข้าและไม่รีบโจมตีเมืองอวิ๋นเฉิง น้องแปดของข้าคงจะไม่ลงเอยเช่นนี้”

ฉินเหยียนยักไหล่และพูดว่า

“ถ้าไม่รนหาที่ตายก็คงไม่ตาย เขาหาเรื่องใส่ตัวเอง”

ในขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่นั้น องครักษ์เงาส่งตัวทูตของอู๋ซานกุ่ยมาให้ฉินเหยียนและรายงานว่า

“กราบทูลรายงานองค์ชาย ชายผู้นี้คือคนที่ทรยศต่ออาณาจักรจ้าวและเป็นทูตของอู๋ซานกุ่ยขอรับ”

ฉินเหยียนมองไปที่ทูตที่มีสีหน้าหวาดกลัว ได้กลิ่นฉี่ ยืนตัวสั่นเทา เขาพลันพูดด้วยน้ำเสียงใจดีว่า

“ไม่ต้องตกใจไป ข้า อ๋องเหยียน องค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉิน ข้าเองก็ได้ยินชื่อเสียงของท่านแม่ทัพและตัวท่าน ข้าตั้งใจจะร่วมมือกับท่านด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สยตาของทูตกลับมาได้สติอีกครั้ง

ภารกิจที่อวิ๋นเฉิงครั้งนี้ คิดว่าได้พบคู่หูที่น่าเชื่อถือแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าจะต้องมาเสี่ยงตายที่นี่

เขาละทิ้งความเย่อหยิ่ง เขามองไปที่ฉินเหยียนด้วยสายตาหวาดกลัว ยกมืออันสั่นเทาขึ้นมาทำความเคารพและพูดว่า

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียน”

ฉินเหยียนทำท่าทางเชื้อเชิยและพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรว่า

“หาที่นั่งได้เลย ไม่ต้องเกร็ง มานั่งคุยกันสบายๆ เถิด”

เมื่อเปรียบเทียบความเย่อยิ่งของไท่ฟู่กับท่าทีของฉินเหยียนแล้ว ทูตทำอะไรไม่ถูก ทำได้แค่นั่งลงบนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง

ฉินเหยียนพูดต่อว่า

“แม่ทัพอู๋รวบรวมกองกำลังได้ถึงหนึ่งหมื่นนายในช่วงเวลาสั้นๆ ความแข็งแกร่งของเขาเป็นเรื่องที่ไม่อาจประมาทได้”

“ข้าชอบความสามารถของแม่ทัพอู๋ และต้องการร่วมมือกับเขาเพื่อโจมตีอาณาจักรจ้าวด้วยกัน ไม่ทราบว่าท่านทูตคิดเห็นอย่างไร?”

ทูตที่สงบสติอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว เขาได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยตนเองแล้ว และรู้สึกประหลาดใจกับแผนการที่ยิ่งใหญ่ของอ๋องเหยียน

ถ้าพูดถึงความแข็งแกร่ง ข้าเกรงว่าแม้แต่แม่ทัพอู่ที่มีกองกำลังกว่าสองแสนนายก็ไม่อาจเอาชนะอ๋องเหยียนได้

ทูตยิ้มและพูดว่า

“ข้ามองเห็นความแข็งแกร่งของอ๋องเหยียนด้วยสายตาของข้าแล้ว ท่านแม่ทัพส่งข้ามายังเมืองอวิ๋นเฉิงเพื่อร่วมมือกับพันธมิตร”

“สำหรับอำนาจในการตัดสินใจ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับข้า ข้าต้องรายงานสถานการณ์ในเมืองอวิ๋นเฉิงให้กับท่านแม่ทัพทราบเสียก่อน เพราะทั้งหมดขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขา”

ฉินเหยียนไม่ได้ตั้งใจจะตัดสินใจ เขาพูดอย่างสบายๆ ว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าจะส่งทูตไปพบท่านแม่ทัพอู่ หากเราสามารถหารือเรื่องความร่วมมือได้โดยเร็ว จะเป็นการดีมาก”

ทูตตอบรับ

“เช่นนั้นขึ้นอยู่กับอ๋องเหยียนแล้ว”

หลังจากจบบทสนทนา ฉินเหยยีนสั่งให้คนของเขาเตรียมรถม้าและส่งทูตกลับไปยังค่ายทหารของอู่ซานกุ่ย