องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 500

“ยินดีด้วยนายหญิง ท่านได้ให้กำเนิดองค์หญิงตัวน้อยออกมา!”

ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง หมอตตำแยวางทารกลงข้างๆ จ้าวจือหย่าและห่อผ้าเอาไว้

ในเวลานี้ จ้าวจือหย่ามีใบหน้าซีดเซียว ผมนางปียกโชก หมดเรี่ยวแรง

แต่เมื่อนางเห็นทารกที่ผิวขาวราวกับหิมะและร้องไห้เสียงดัง นางพลันรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ผ่านมานั้นมันคุ้มค่ามากแล้ว

เด็กทารกน้อยคนนี้ออกมาจากในร่างกายของนาง ทำให้นางรักอีกฝ่ายจนสุดหัวใจ

ไม่สนใจความเจ็บปวดในร่างกาย เอื้อมมือไปอุ้มทารกตัวน้อยที่ถูกห่อตัวเอาไว้

“ลูกเอ๋ย ไม่ต้องร้อง แม่อุ้มเจ้าอยู่นี่ไง”

ทารกที่ร้องไห้กระจองอแงอยู่เมื่อครู่ จากนั้นหยุดรองไห้ทันทีเมื่อได้ยินเสียงกล่อมที่อ่อนโยนจากจ้าวจือหย่า

น้ำตาที่หยดลงมาจากหางตาของเด็กทารก ดวงตากลมโตจ้องไปที่จ้าวจือหย่าอย่างตั้งใจ

ยิ่งจ้าวจือหย่ามองอีกฝ่ายมากเท่าใด นางยิ่งชอบและรักอีกฝ่ายมากขึ้นเท่านั้น

หลิวเชียนเชียนเองก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ เช็ดน้ำตาและพูดอย่างมีความสุขว่า

“แม่ปลอดภัยก็ดีแล้ว ข้ากังวลใจจะขาด หากเกิดเรื่องขึ้นกับพี่จือหย่าขึ้นมา ข้าคิดว่าข้าที่มีร้อนชีวิตก็ไม่อาจชดเชยแทนได้”

จ้าวจือหย่ายิ้มออกมาอย่างยากลำบาก ในขณะที่ตบไปที่ทารกน้อยเบาๆ เพื่อปลอบโยน

“อย่าพูดคำพูดที่หดหู่เช่นนั้นสิ ข้าและเด็กน้อยปลอดภัยแล้ว อีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นก็เป็นอุบัติเหตุ เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย”

แม้ว่าจ้าวจือหย่าไม่ได้ตั้งใจตำหนินาง แต่จ้าวจือหย่าเองก็ถือว่าคอลดก่อนกำหนด นางยังไม่วางใจ จึงเรียกหมอซีที่อยู่ด้านนอกให้เข้ามา

หมอซีกลัวว่าสุขภาพร่างกายของจ้าวจือหย่าจะทรุดโทรมและทนทุกข์ทรมาน ดังนั้นเขาจึงนำยาเข้ามา จากนั้นจึงตรวจชีพจรของจ้าวจือหย่าผ่านม่าน หลังจากยืนยันว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาก็ตรวจชีพจรเด็กอีกครั้ง จากนั้นพบว่าไม่มีปัญหาเช่นกัน เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

“แม่นางจ้าวเพิ่งคลอดลูก อาจจะรู้สึกอ่อนแรงเล้กน้อย ดื่มชานี้เถดจะช่วยฟื้นตัวได้เร็วขึ้น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่เพียงแต่หลิวเชียนเชียนเท่านั้น จ้าวจือหย่าก็วางใจลงได้

หลิวเชียนเชียนรู้สึกตื่นเต้นมาก

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว!”

หลังจากพูดเช่นนั้น นางจึงเดินเข้าไปดูเด็กน้อยอย่างระมัดระวัง

“เจ้าหญิงตัวน้อย ดูตาเจ้าสิ กลมโตเหมือนแม่เจ้าเสียเหลือเกิน จมูกเล็กและเชิดนั้นเหมือนองค์ชายมาก”

จ้างจือหย่ามองลูกน้อยในอ้อมแขนของนางอย่างมีความสุขและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“นางเหมือนองค์ชายมากจริงๆ”

องค์หญิงน้อยที่นางให้กำเนิดมีใบหน้าที่ได้ส่วนที่ดีจากนางและฉินเหยียนมา

หลิวเชียนเชียนพูดขณะหยอกล้อกับเด็กน้อย

“เด็กดี พี่จือหย่า พี่รีบตั้งชื่อเถิด”

คำถามนี้ทำให้จ้าวจือหย่าหยุดชะงัก โดยปกติแล้วผู้ที่เป็นพ่อจะเป็นคนตั้งชื่อลูก แต่ตอนนี้ฉินเหยียนไม่ได้อยู่กับนาง นางเองก็ไม่รู้ว่าจจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้วจึงตอบกลับว่า