องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 501

ท่าเรือ

ค่ำคืนที่มืดมิดและมีลมแรง ถนนหนทางตางเงียบสงัด

ชายชุดดำกลุ่มกนึ่งกำลังเดินอยู่ใต้แสงไฟยามค่ำคืน หลิวเชียนเชียนถูกแสงจันทร์จับจ้อง นางระมัดระวังตัวเองเป็นอย่างมาก องครักษ์เงาก็เตือนนางด้วยเสียงเบาว่า

“พวกผู้คุ้มกันสินค้าส่วนใหญ่เป็นพวกโจรป่า ดูแลรับผิดชอบการขนส่งทางน้ำ มีกลุ่มเล็กกลุ่มน้อยกระจายอยู่ทุกพื้นที่ ตั้งแต่พ่อค้าไปจนถึงเจ้าหน้าที่ระดับสูง”

“มีข่าวลือว่ามีคนนอกกฎหมายแผงตัวอยู่ในกลุ่มผู้คุ้มกันสินค้า อีกทั้งยังมีพวกคนร้ายฆ่าคน ผู้ดูแลหลิว ท่านออกหน้าด้วยตัวเอง ข้าน้อยเป็นกังวลว่าท่านจะตกอยู่ในอันตราย”

สายตาของหลิวเชียนเชียนนั้นแน่วแน่ และมีปืนไฟที่ทรงพลังนั้นเหน็บอยู่ที่เอวของนาง นางพูดอย่างมั่นใจ

“ข้าต้องกลัวพวกผู้คุ้มกันสินค้าเหล่านั้นหรือ? เจ้าพวกนั้นก็แค่พวกนกกามาร่วมตัวกัน ไม่มีอะไรที่ข้าจะต้องกลัว”

“แค่เคลื่อนไหวให้ถูกเวลา และแยกย้ายให้ถูกที่!”

“ขอรับ!”

เพียงพริบตาเดียว องครักษ์เงาทุกคนต่างที่ทำหน้าที่ปกป้องนางพลันหายตัวไป

หลิวเชียนเชียนลงมาจากหลังม้า เข้าไปยังพื้นที่ของพวกผู้คุ้มกันสินค้าเพียงลำพัง หลังจากที่มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง นางก็ก้าวไปข้างหน้าและเคาะประตู

ประตูถูกเปิดออก เผยให้เห็นสายตาที่ดุร้าย มองหลิวเชียนเชียนขึ้นลง

หลิวเชียนเชียนยืดหลังและพูดอย่างใจเย็น

“ข้า ผู้ดูแลหอหม่านฮวา ขอเข้าพบหัวหน้ากลุ่มผู้คุ้มกันสินค้า!”

“เข้ามาได้”

ประตูถูกเปิดออกด้วยเสียงเอี๊ยด ชายร่างผอมก้าวเดินออกมาต้อนรับหลิวเชียนเชียน

นี่คือสนามศิลปะการต่อสู้ขนาดใหญ่มีชั้นวางอาวุธ ท่าเรือ และกระสอบข้าวสารวางอยู่ทุกหนแห่งซ้อนวางกันเหมือนภูเขา

หลิวเชียนเชียน ถูกนำทางไปยังห้องโถงหลังและเดินทะลุผ่านไปยังสวนหลังบ้าน

นอกจากนี้พื้นที่นั้นยังเต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อของผู้ชาย ลานด้านในจะเห็นผู้ชายที่นั่งดื่มและกำลังเล่นพนันกัน พวกเขาต่างมีรูปร่างใหญ่ มีเครา และกล้ามเนื้อที่แข็งแรงทุกส่วน

คนที่กำลังเล่นไพ่อยู่นั้น กำลังพูดถึงเรื่องแม่น้ำและภูเขา ดื่มกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสถานที่เสียงดังอื้ออึง

เมื่อหลิวเชียนเชียนมาถึง นางได้ดึงดูดความสนใจของชายโฉดทุกคนด้านใน

ทันใดนั้น การเคลื่อนไหวของทุกคนพลันหยุดนิ่ง เกิดความเงียบ เงียบแม้กระทั่งได้ยินเสียงเข็มตก

พวกเขาเป็นกลุ่มคนนอกรีต สายตาที่ดุร้ายของเขามองไปที่หลิวเชียนเชียนเต็มไปด้วยความกดขี่

แต่หลิวเชียนเชียนกลับไม่แสดงความกลัวใดๆ ออกมา เมื่อเดินผ่านพวกโจรปาเหล่านี้ รู้สึกเหมืนยืนอยู่ท่ามกลางน้ำเดือด มีไอน้ำพวยพุ่งตลบอบอวลไปทั่วห้อง

ป้ายที่ประตูเขียนว่า จิ้นซินฟาง

มีกลอนอยู่ที่หน้าบานประตู

ท่อนแรก พวกเราต่างเป็นพี่น้องกัน ท่อนที่สอง แม่น้ำและภูเขาสามารถเดินทางขนส่งได้

หลิวเชียนเชียนทำจิตใจให้มั่นคงและเดินเข้าไปในโรงอาบน้ำ

ไม่คาดคิด จู่ๆ จะมีคนยื่นมือออกมาหยุดนาง มองหลิวเชียนเชียนขึ้นลงด้วยรอยยิ้มอันน่ากลัว

หลิวเชียนเชียนกำลังจะเดินเข้าไป ชายร่างใหญ่ที่ประตูหยุดนางอีกครั้ง

“ช้าก่อน ข้าพูดว่าต้องถอดเสื้อผ้าทั้งหมด”

“ฮ่าๆๆ”

ผู้ชายทั้งกลุ่มนั้นระเบิดเสียงหัวเราะออกมาโดยไม่ปิดบังความชั่วร้ายในใจตนได้ หวังที่จะใช้ฝ่ามือที่หยาบกร้านช่วยนางถอดเสื้อออก

หลิวเชียนเชียนโกรธมากนางโบกมือปัดอย่างแรง แล้วพูดออกไปอย่างเด็ดขาดว่า

“พวกเจ้ากล้าดีอย่างไร! ข้าเป็นผู้ดูแลหอหม่านฮวา เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำตัวหยาบคายกับข้า!”

ชายร่างใหญ่ที่ขวางประตูอยู่ จู่ๆ สีหน้าพลันเย็นชาและพูดอย่างไม่พอใจว่า

“ข้าไม่สนใจหอหม่านฮวาอะไรหรอก หากคิดอยากพบหัวหน้าของข้า เจ้าต้องถอดเสื้อผ้าออกให้หมด!”

ตะโกนด้วยเสียงอันดังและจ้องเขม็ง

“หญิงแพศยา ถ้าไม่ทำตามกฎอย่าคิดว่าจะได้เข้าพบหัวหน้าของเรา!”

เมื่อทั้งสองฝ่ายได้ทำสงครามกัน จากนั้นในโรงอาบน้ำมีเสียงดังออกมา

“หยุดพวกมัน!”

หัวหน้าผู้คุ้มกันสินค้าเฝิงเหรินเจี๋ยซานซานเดินออกมา

ทันทีที่เขาปรากฏตัวออกมา คนที่อยู่รอบตัวเขาต่างเดินถอยไป